Alle inzendingen over stinkend

Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken.…

Levend stof gedrenkt in tranen vindt een weg in de bedding van ongewijde grond, de houdbaarheid datum in het denken tot de daden leken ongegrond, het laat zich voeden tot een nieuw gewas, een resistent ander ras wat zelfs gedijt in een stinkend moeras, waarin zelfs de antwoorden zich niet durven te wagen, valt terug bij herhaling…

voor wie er binnenkomen met een mond vol vragen en kritiek die zich gedeisd houden als goede buren met democratische rechten om de overheid te ondermijnen waarbij ze verkleuren tot ze zich sterk genoeg wanen om verschillen uit te vergroten en andermans verlies te verwelkomen als winst tot er geen grenzen meer zijn alleen gaten en stinkende…

De jazz stamt van de negers De negers in Amerika De negers in Amerika stammen van huisuit uit Afrika Ze werden door ons Hollanders met schepen naar de States gebracht En bepaalde niet eerste klas maar als beesten vastgeketend in stinkende ruimen opeengepakt om aan de overkant - zo ze nog leefden - als slaven te worden verpatst…

En hij; het levende teren, lokt het ongedierte in zijn parmantig stinkende stronk. Ik ben mooi, raspt hij narcistisch.…

Aan de rand van de sloot beweegt speenkruid en stinkende gouwe. Daaronder, nauwelijks zichtbaar de zompige grond, als roest achter spiegelglas. Laat rusten, roer niet, jaag niet op. Geef alles een eigen naam. Noem het niet 'Rode Zee'.…

ruw trek ik mijn stinkende huid uit schraap de gaten waarin een oneindige ruimte de kruisen bevochtigt van doden die hun buiken aanschouwen; glasachtig in het spreken ik doorsnijd de woorden, geef vorm met dezelfde beweging waarmee mijn hart werd doorboord en trek het ongedierte uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer van…

Impuls van ongemak eigenheid van aversie wespennest van wanorde incasseringsvermogen Geloof in overlevingskracht verregaand masochisme ontsnapping aan comfort ongerijmde destructie verkruimeld verlangen Niet slapen die slaap die komt wel weer Zeldzame onwilligheid poel vol stinkende wanhoop ongeletterde woede ondermijnende verdelgingenergie…

Zoals gebruikelijk de laatste tijd klinkt de deurbel weer veel te laat zij is de weg volledig kwijt als zij dronken voor zijn neus staat Lallend en stinkend de trap op zonder te weten waarheen hij slaat zichzelf voor zijn kop zij slaapt vannacht weer alleen Verslaafd om zich beter te voelen om dag en nacht te vergeten alcohol om de zorgen…

Levende poezie zuurwrang vruchtloos ontoegankelijk hoog glanzende culturele poepdoos beschamend lijkenwaad rechtstreeks uit diepe zielencultuur vingerrijk verleden verzuchtend het nodeloos weten hoogmoedig steekspel der gedrochten de gouden spoelbak verblind oogwaarschijnlijk op dwarshout gericht stinkend het riool indrijft wetenschappelijk…

De ingang is moeilijk te vinden het regenwater smaakt naar roest terwijl het langs de hoogbouw loopt gelukkig, daar staan ze, samengeklonterd onder het afdakje voor de deur, de paria’s van het dranklokaal inhalig te werken aan hun nicotine hou mijn adem in open snel de deur denkend: wat is erger een paffende stinker of een stinkende…

Neergeslagen is het stinkende beest, dat al jaren het centrum teistert. En ook de tram en fiets zijn opgelost in het grote zwarte niets. Geen gejakker van een krioelende menigte, bevangen door een verslavende koopzucht. Alleen onstuimige jeugd, die het straatbeeld domineert. Kilometers lange lichtjes toer. Stilleven van een stad.…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren.…

hun zomers speelden in de krullen van onze haren en het wit van golven het blonde open waar wij vroeger zo vaak hadden gelopen werd parkeren in beton duinen verdwenen voor recreatie rondom de vette baklucht van patat en snelle hap maakte het strand nog viezer dan ooit gedacht met na het wit van witte golfjes wat donker stinkend…

Zijn smoezen zijn al jaren afgekloven, toch moet men hem op zijn woord geloven, tenslotte doet hij zijn “stinkende” best, en stinken doet het … het parlementaire nest. Al jaren weet hij zijn lof te kraaien, steeds weer de waarheid te verdraaien, en zij die aan hun baantje kleven, draaien met hem mee, door eigenbaat ingegeven.…

Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed.…

Wordt de wijn gedegradeerd tot azijn in een simpele beweging en met het stinkend bloemwater weggegooid?…

dat maar één moment onder woorden kwam wat vergeven moest zo lang hield ik stil steeds op zoek naar warmte en veiligheid in mijn kapotte leven maar ik werd bedolven met vrome woorden geloof en God kwamen er ook nog aan te pas het maakte woest dus ik weiger immers die mantel der liefde is niets anders dan een koude stinkende…

mijn vaderland met harde hand houdt gij mij vast zijt gij ballast zandzak bij mijn luchtballon moet ik me traag van u ontdoen om op te kunnen stijgen tot u, mijn onvolmaakte god, met duizend talen door uw strot duizend genen door uw aders bastaardkind van vele vaders toch wil ik u, mijn mooie slet beminnen in uw krakend bed in dit stinkend…

Temidden het publiek dat net zo druk is met zichzelf zodat men nauwelijk ziet de stinkende manier waarop hij zich verlustigd wil verfraaien.…

Nog een paar minuten slechts Zijn stem klonk hees Zij kon niet meer dan knikken Hun houding schuw en angstig Hoe kon zoiets hun leven vullen Dagen geteld en wisselend van kleur Dankzij doorschijnende schaduwen Gestalten werden kleiner Overlopend van welwillendheid Troebel vuil water In stinkende tonnen Daar werd hij woedend van Het werd…

ben de angst voorbij schiet ik hem nu of doodt hij later mij voor even rust in de kapot geschoten huizen waar het sterft van de muizen eten en drinken zijn de eerste behoeften in het sluipend bewegen om te overleven de idealen zijn vergeten in het stinkend vuil waarin wij al weken zweten afgestompt in primitief ageren branden wij…

duiven vangen het laatste, blinkende licht vleugels zoemen door de lucht Jij zweeft hier ergens rond woorden, die je sprak, zinnen, die jij zorgvuldig formuleerde, waarbij jij mij diep in de ogen keek, alsof daar ergens iets ontweek vanwege dagen zonder lichaam De geuren die je droeg zo vol van jou het hart een burcht met uitzicht op de stinkende…

De man die vies stinkende massa opruimt van de ontwikkelde spirituele man of vrouw... is degene van wie ik houd. Hij inhaleert de rotzooi, als zodanig zodat hij zéér spiritueel werk zuiverend op zich neemt! Zonder het van de daken te schreeuwen. Geld voor de dag van morgen. Zonder zorgen.…

wolken klonterden waar zij vroeger statig dreven voorbij verre luchten zonder ooit bevuild te zijn zij bonkten hun onlusten in ronkende donders en schichtten valse bliksems met gevaarlijke kleuren uit de aarde kroop angst als mens verterend ongenoegen uit het diepst van stinkende riolen in een wereld die zijn balans verloren…

Ze dachten spoedig stinkend rijk te wezen door met de importquota te gaan klooien, helaas, dat bleek alras het Paard van Troje (hoe dát zat, kunt u bij Homerus lezen).…

je zweeg, je had genoeg gezegd aan alles komt een eind een snijdende jeugdherinnering hamerslag op een dikke duim vloeken die je vergeten was jouw eerste woord de verdoemde pijn van zachte heelmeesters maken stinkende wonden gemis het hart in sluipt zaagbekt en bijt bloed brakend tussen gesloten vingers jij zwijgt en wijst naar buiten…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

bij ons in de stokebrandwijk wanen wij ons stinkend rijk we wheelen en we dealen katten om en lichten hielen stelen fietsen bij de vleet bouwen bruggen op ons reet hijsen aan een stickie en zuipen uit een blikkie we scheuren door de straten rappen met onze maten in de nieuwste bee-em-wee gevonden in Sell am See aan elke vinger een…

Ouwe Ome Jan kon niet meer leven zonder z’n borrel of een glas vol hij zat dagelijks zielig te beven van de stinkend sterke alcohol Zijn vrouw zag het met lede ogen aan maar was van mening gezien zijn leeftijd dat ze hem z’n gang moest laten gaan want zonder drank was ze hem ook kwijt De dokter trok ineens aan de noodklok Ome Jan had niet…