Alle inzendingen over stipje

verdragen in ongestelde vragen, zoektocht van de werkelijkheid naar niemandsland nooit volbracht om vermoedens niet verlegen niet gerijpt om niet te delen cognitief begrip van lijdzaamheid het oude inzicht te laten helen verloren in beetje eenkennigheid verkend op veel te vlakke wegen, opgeteld in elke stap, hopend op het verbeelde stipje…

dan ik kijken kon in een licht dat lacht naar later laat ik die bloem uit liefde bloeien en pluk alleen de dag dankbaar dat ik mag bestaan drijvend op dromen van wolken en water vogels vliegen mij voorbij opgetogen, deel te zijn van het lied dat leven heet luister ik of één van hen mijn naam misschien al weet als een nietig stipje…

langzaam sterft zijn silhouet tot een stipje aan het einde van de allee morgen, ja, misschien morgen wandel ik nog eens met hem mee dan lichten we de luiken de zwaarte van ons hart zoeken we de gouden nerven op een al afgestorven blad we zullen ons verlaten in de rust van de herfst en dragen de kleuren de bewonderende gloed van…

Elk deeltje is niet groter dan een stipje in zijn schoot. De grootte van een quantumdeel verhoudt zich tot mijn lijf zoals mijn lijf zich weer verhoudt tot het heelal. Die ratio die zet me stil. Wat is het in mij dat zo graag die uitersten omvatten wil?…

Hoe lief is mij het leven dat ik uit uw handen mocht ontvangen iedere dag maakt tot een intens verlangen die liefde opnieuw te mogen doorgeven Hoe lief is mij het leven dat ik een deel van uw schepping mag zijn al ben ik in dat groot heelal een stipje klein ik kan en mag er wondere dingen beleven Hoe lief is mij het leven dat ik de rijkelijke…

Daar dat stipje in de verte zonder toekomst. Voel je mij ?.. Binnendringen door je schild van perfectie en geluk.. Ons geluk.…

ik zie je op de vlakte een stipje in het wijde land je blauwt in wilde bloemen zoekt stenen naar je hand in het ronde van verweren strijk je langs de eeuwen heen voelt het hoekige proberen om de tijd nog even te trotseren maar water en de wind geven het kind der schepping niet de kans zich te bezeren door een noodgedwongen leren zo…

de zomer vangt de spelende kinderen en propt ze vol met zijn liefde tot hun huidjes langzaam overlopen van het als maar groeiend plezier hij vult het landschap met zijn kleuren lustig hier een stipje, en één daar de bloemen wekt hij uit hun slaap wrijft zachtjes over hun neuzen met de gouden vingers van zijn zon het water schenkt…

hoort hoe kraakt het spant dapper waait de vlag met alle winden mee ziet haar vanaf het land in volle glorie stevenen op niet voorziene verten een gestaag verkleinen onder turen en kwijnen tot wit stipje op zee bestemming als immer onbekend voortjagend onder de zon in stijl ons gebed zonder end dat zij veilig over moge komen zonder…

vingers om het vaster te omknellen met overleg te vieren naarmate wind of wat ook er aan trok terwijl het knotje afwikkelde sneden met elke ruk vezels in hunne afdruk hevige striemen tot diepe wrok toen een lichte bries opstak en onder zo maar een koutje de gewrichten verkrampten waarmee het laatste verzet plompverloren plots brak een stipje…

Dan glijdt een schaduw over mijn gezicht wanneer jij overvliegt, de allerlaatste keer een traan ontmoet het ochtendlicht je bent vertrokken, ik kijk je na als stipje aan de horizon verdwijn je uit mijn zicht.…

Ik ween niet over wat verloren is, nu haar transparante adem op de golven van de winden rust, oprijst naast de leeuwerik in een eindeloze klim naar dat ene streepje licht, stipje op de horizon onttrokken aan de duisternis, waarop ik ben gefixeerd een tijdloze lampion een aubade op de toekomst zoals die zou moeten zijn, een…

avontuur, zijn aarde beweegt elk kwartier, ontdekt ongerepte schoonheid bij elke hartslag, de slinger in - en uitgang van z’n tijd, droomplaats als tijdloods onderkomen, gelooft de Melkweg die hem is belooft dat de sterren waar hij zich moeiteloos mee verbinden kan voordat door het tikken van de klok van z’n fantasie wordt beroofd, stipje…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

Ik lig en staar naar het plafond van mijn kamer waar één zwart, nietig stipje zich aftekent op het felle wit de vlieg, die mijn plafond als zijn thuis beschouwt. wat hij de rest van de dag doet, ik heb geen idee! maar iedere avond zit hij weer trouw op mijn plafond.…

Het natte strand verwaaide niet en niets veranderde aan het zicht waarin een liefde moet gedijen, geluk stroomt als stipje aan de horizon, de schoonheid blijft achter, onder een overspelige paraplu, een kroniek van verdriet, tot de bui weer overdrijft.…

verlaten schimmen, een ongeblust verlangen achterlaat onnodig donker wordt ingekleurd, in contouren van uitersten ten spijt, heeft die afdruk zich blijvend ingebed op een onzichtbare kussen neergevlijd en naast de deelbare waarheid , staat ons voor de moedige taak een geëffende route te vinden door de mist van de komende jaren elk stipje…

te boek door een fout het laatste vers zoek komt men nu zijn frappe niet te weet met een blik alsof hij gedrukt stond ontroerend omdat zulks ook waar was besef van ik mis wat kwam later pas bij voordracht nog van zijn gezond toen zijn neuronen werden gealarmeerd want waar men gewoonlijk applaudisseert om precies te zijn na het oranje stipje…

wie weet niet hoe snel het gaat als je zus in spagaat van een berg afgaat ja zei mijn zwager ik stond gewoon op de ski’s boven op de top naast haar we zeiden nog als echt paar met de hele wereld in ons vizier staan wij nochtans lief particulier toen zij vertrok zo zei hij vertrok zij op caractère meer vliegend dan glijdend een stipje…

licht steeds weer moeten wennen, alleen de aanhouder bouwt op een twijfelachtige zekerheid, het blijft een zware strijd, door ethiek geslecht kern van niet te stuiten herinneringen van onbevangenheid, verlies betekent angst wat doorsijpelt uit alle denkbare symbolen, onze kinderen vertolken hun oneindige dromen gericht op dat ene stipje…

aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar, geen kring van maan, geen stipje ster was er te zien. elk begin was einde, alle wegen liepen door elkaar onbegaan de paden, niemand had ooit licht gezien. het zwarte was het witte, alles liep op niets te loop.…

zou nog even kunnen blijven staren in onvergetlijkheid en een traan dragen naar de zee, maar het smaakt naar meer dan je wil, even nog lik je over je lippen de smaak van water is bitter maar gevoelt wee zoet de geweten fohn blowt gestaag voor een zoveelste keer wraai je vooruit, stijg je op en steeds verder tot de wereld slechts een stipje…

Een stipje uit duizend omzichtig neersuizend als een lastloos uit glasgegoten traan Door 'n bleekblauwe vlaag sereen, doch gestaag vliegt voort een kristal dwar'lend uit sneeuwval zo modest, uit één van tal Mijn hoofd een gitkolk als ik tuur naar die wolk waaruit dat klein donsveer komt waaien Een kern van lazuur achter een hemelvuur…

geborgen maar ja, hij was soldaat in het verkeerde kamp hij was de vijand het gevoel was er alleen het verstand zat in de weg pech pech pech Ze wisten beiden dat het niet kon zijn hij ging daarop van haar op weg naar huis waar dat was wist hij niet meer de man zonder thuis Ze bleef naar hem kijken verdwijnend in zijn bootje als een stipje…

Hóóg zweeft de duif - gevleugeld stipje – Dra onzichtbaar - Láng nog op dezelfde plek Blijft Bertha staan en tuurt zich d’ogen blind... Doch in haar kamer, bij ‘t half open venster Zit bleek en stil, strak starend voor zich heen Zij, wie de dood haar kindje uit d’armen stal.…