Alle inzendingen over stoet

Een enk’le kaars, een prentje met een lach De mensen brachten één voor één een groet Ze leefden mee en gingen met de stoet het kerkhof op ten afscheid op die dag. En ik? Was ik het die het antwoord wist? Ik stond met lege handen bij de kist.…

Een stoet in zwart traag tussen rijen grijze stenen. Wijwatervogels kijken druipend toe hoe het leven prevelend afscheid neemt. In een kale boom zit een grafparkiet; een windvlaag blaast speels door zijn veren.…

De Indiase prins Upindra Singh Wil Nederlandse speelfilms gaan remaken: Phileine, Interview en Costa leken Hem wel geschikt voor Indiase kring Zo krijgen wij een export-sterren-stoet Die reikt van Holly- tot aan Bollywood…

Ik sta al lang niet meer vooraan, als er stoeten door de straten gaan. Ik moet luisteren naar bomen en niet naar mensen, die komen. Ze komen, de mensen, en gaan voorbij in gelederen van dwazen, maar de elite onder hen, voor mij, zijn zij, die in koperen buizen blazen. --------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Ik hoorde tot die stomme stoet van dwazen, die mateloze maffe minderheid. Maar dat hoort allemaal tot het verleden. Want mijn besluit staat vast: ik minder heden!…

Die intocht van de stoet van Sinterklaas, Waarin ik met de beste wil geen kwaad zie, Het leek een militaire operatie, Maar nauwelijks protest, laat staan geraas. Het lijkt warempel wel het Wilde Westen, Een Hollands feest met kogelvrije vesten.…

Geen Peil of VNL, je hoofd loopt om Een lange stoet van politieke dwergen Belooft de kiezer nieuwe gouden bergen Straks heibel in de tent wat ik u brom Geen enkel populistisch ukkepukje Krijgt zetels in de Kamer, nog geen krúkje.…

wij klampen aan bij de lange stoet van reizigers naar het gindse voorjaar we tellen en passant kilometers de uren dagen en weken en misschien nog een keer…

aan het begin van de taal staat het verlangen trage vragen wachten voor drempels van papier onze dwaalster tastbaar in de tijd is het heden een hobbelende stoet van losse eindjes ligt in ons besloten niemand weet hoe lang het duurt oneindigheid…

ik ken het scenario , eerst sterven dat moet nadrukkelijk eerst en dan de reis vanonder het witte laken naar een kist als alles meezit -want die is duur, ik vond die van de Paus knap zie je- verder blijf ik gewoon rustig dood en de begrafenisondernemer helpt altijd daar kan ik op vertrouwen, de stoet ook, en toch…

een stoet van dichters strompelt in duistere nachten op zoek naar het wijkend woord normale mensen slapen zich niet bewust van al die stakkers die zuchtend blijven zwalken verfrommelde vellen stapelen zich tot zij ten einde raad hun oud papier doos vullen…

De kerkdeur zwaait open, vreugde kleurt de stoet. Onder het klokgelui van de immense toren stijgen luchtballonnen als vurig rode tongen met handgeschreven vlammen de hemel tegemoet. Gedreven door de wind vertolken vlammentongen Gods lof door ons bezongen ademend pinkstergloed.…

de hemel brak en huilde als een kind een lange stoet vloeide richting jouw laatste rustplaats toen hebben ze jou bedolven onder honderden rozen door jou gekozen wij zagen ze komen en gaan moesten daar staan om toe te kijken hoe je langzaam verdween…

Ja, ik leid de stoet opgetogen massa die deze dagen doet alsof. Maatpak verdwijnt in veel te grote schoenen valse lach achter bonte verf die hun roodomrande ogen laat zien hoe ze werkelijk zijn. Zuipend, kruipend komen ze tot hun recht omdat ze net hun maskers hebben afgezet.…

Stilte in de straat slechts roerlingen schaduwen tegen het donker stilte alom bij het huis waar een stoet van muggen de historie beklijft gewist in leisteen geschreven stil aan die zijde waar het ritme van de liefde aansluit op een driekwartsmaat eindeloze dans in het stille van de straat…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

Hij weet niet waar hij is en verdwijnt in een houterige stoet onder kolven met lange pruiken en wiegende maïskruisjes. De maïsklonen klagen in de wind en balen van hun monotoon bestaan als lid van de “Colonne der stijve harken”.…

Tienduizend tegen tweehonderd ------Een stoet in een zee Flessen vol haat -------Bloemen van hoop Vingers voor ‘fuck’ -------Handen van samen Schreeuw van ontkenning -------Eenvoud van zijn Ik gooi met planten en stenen --------Ik toon je mijn hart Dood aan de bedreiging --------Gun mij mijn bestaan Ik ben bang --------Onthef…

in jarig zijn wordt de sarcofaag van leven geopend op het altaar door de schouw worden jaren afgerekend processies schrijden langs met goede gaven woorden en gevoel je oogt nog goed maar de stoet vrienden neemt langzaam een eind voordat de vaandels zijn gestreken wil ieder nog jouw netwerk delen…

Als vergeten staan de koffiekopjes Op een verlaten tafel De stoelen schuin weggeschoven Een half uitgedrukte sigaret kringelt De stoet is halverwege Linten verwaaien verward Zojuist gedolven graf omkranst Met losgelaten bloemen, bedolven Witte kist, voor altijd gemist Een lege kamer borrelt na…

Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

de lange stoet rijdt toeterend voorbij waar wij opzij zwaaiende deelnemers machtig verrast zijn over het tetterend gelijk de kinderen wuiven terug een mooie rondreis mijn dubbele gedachten over eendracht en massaliteit laten de weggedrukte tranen toe mijzelf ten spijt…

een kind staat stil en zacht in de tuin van donker zwijgen een stoet van beelden trekt dwars door het kinderlichaam voorbij in de warreling van de zwarte nacht scheidt het stilzwijgen haar van de dingen het barsten tot scherven de waanzin van woorden een kind gehavend in de tuin van donker zwijgen stil en zacht…

lief druppelt plezier kleuren op de feestgangers met dansen en swingen gaan vrienden beginnen in traditioneel contact zijn de handen al vast het schuiven is de basistechniek voor later uitbundige fuiven gezellig klatert geroezemoes tegen de oude gevels omhoog als de stoet amicalen voorbij trekt onder een kleurrijke regenboog…

Maar we vergeten soms dat iedere dag er toe doet, terwijl wij in wezen allemaal lopen in dezelfde stoet... Het ene moment nog naar een feest en even later naar een begrafenis van een bekende die daar ook is geweest.…

het staat er nog Het hek al stokoud maar de dagen nog niet zat Het hek houdt afstand tussen mens en dier Van rundvee en schaap de lange stoeten Het hek houdt veiligheid in het oog schrik voor schrikdraad Het is de dam die het water van de rivier niet toelaat Wij zijn toch allen bang voor natte voeten.…

Een gemaskerde stoet trekt voorbij. Luide muziek; trompetgeschal, trom ge- roffel en geschaterlach. In deze nacht zijn de mensen uitzinnig, alles komt bij hen los. Iedereen speelt de clown, men lacht, maar ook tranen druppelen op straat. Men viert feest, maar geschoeid op welke leest..?…

Keek ze daarom op dat drukke perron met doffe ogen naar die zwijgzame, vluchtige stoet van onbewogen blikken? Was haar horizon verblind, haar levenswil gedoofd, haar ziel vol melancholie? Sprong ze daarom zo wanhopig haar dood tegemoet?…

Weet je nog, die gulle zomerdag toen wij vanuit de uiterwaarden in lange kleurige stoet zingend de berg beklommen, met bloemen in het haar en geurende guirlandes Met trommel en gitaar.. Twee eiken trouwden Wij waren hun getuigen Op mijn gebogen rug tekende een sjamaan de huwelijksakte 'Quercus,'vroeg hij, 'neemt gij Quercus?'…