Alle inzendingen over te blote scholieren

Ik voel me een scholier die zit te balen, omdat ik nu 'een briefje moet gaan halen'.…

De kans om bij examens nog te zwijnen Neemt steeds meer af, als dit aan Dekker ligt Straks timmert hij dat raamwerk lekker dicht Waarmee de laatste rekenaars verdwijnen Mijn generatie van scholieren hoort Bij leven tot een uitgestorven soort…

Formules en getallen, vreemde namen, Ze trekken één voor één aan me voorbij, Locatie: gymzaal, bankjes in een rij, Ik ben scholier en maak het eindexamen. Ik merk dat ik geen enkel antwoord weet, Dan word ik wakker, badend in het zweet.…

Ik ben naar de stad gekomen om een meisje te verleiden geen één punt zeventig meter lang kort blond haar een brutaal kopje waardoor ze op een scholier lijkt met een bepaald volwassen lichaam waardoor ik tegelijkertijd vertederd en opgewonden raak…

Net als de tegenwoordige scholieren Hadden wij vroeger op de HBS Natuurlijk ook graag minder uren les En uiteraard ook graag meer speelkwartieren. Toch hadden wij geen zin in straatprotesten; Wij spijbelden; dat vonden wij het beste.…

Je voelt het bij het beeld op elk journaal: Zo'n aula of zo'n gymzaal vol scholieren Die zenuwen die ongetwijfeld gieren Die droge stoffigheid van zo'n lokaal En straks, na duizenden gestorven doden Weemoedig afscheid van een periode…

Scholieren, ’t is een losgeslagen horde. Een uniform, dat heeft beslist wel wat, het dwingt respect af, maakt ze helder dat op school slechts ruimte is voor tucht en orde. Een puik idee, dus voortaan geef ik les gekleed in een tenue van de SS.…

Dat menig PaBoleerling slechter rekent Dan een begaafd Groep Achtscholier vermag Zou alarmerend zijn vandaag de dag Terwijl 't misschien de tijd rooskleurig tekent Wie weet wat later de scholier bereikt Die nu reeds juf of meester meester blijkt…

op het oog een foto uit voorheen de USSR maar schijn bedriegt we schrijven 1954 in Den Haag op een schoolplein aan de Ferdinand Bolstraat rennen piepjonge scholieren tijdens een autobandenrace naar de blinde muur van de toekomst die later vaak zo kwetsbaar bleek…

er was eens een schrijver van boeken de kunst kwam hem aangewaaid hij hoefde er niet naar te zoeken en heeft menig scholier genaaid want 'te deksel, waar vind ik dat uittreksel' de aanslag op de hemel was een ontdekking geweest men zou boekenschrijvers moeten verplichten om een en ander eens te dichten te laat voor deze ijdeltuit…

Was ik gebaat geweest bij Ritalin Toen ik schlemielig op één-tiende zakte? Zou 't anders zijn gegaan als ik het pakte? Ach, zulk gespeculeer heeft toch geen zin En tot een slotsom ben ik niet bij machte Ik dwaal voortdurend af in mijn gedachten…

Elke woord is een stukje van mezelf, met elke zin geef ik me bloot. Maar ik blijf steeds mezelf trouw tot in de dood. Maar voor het zo ver komen zal, schrijf ik nog heel veel woorden. Samen vormen ze de zinnen die bij mij hoorden.…

Dat je schaamte verstopt achter draden om niet te verraden wat er wordt verwacht Dat je wordt verkracht door de beelden toen iemand gilde en jij ook niet wilde wat gebeurd is Dat je zelfs je naam niet droeg toen iemand die vroeg Waarom je daar was en waarom je naakt was…

ze ademt vluchtig braakt zich de nacht in verbergt zich achter woorden en geeft de pen de schuld ze veegt het spuug van haar lippen duwt inkt in het papier verraadt haar eigen gedachten en geeft de dag de schuld na iedere zin verder ontkleed ze geeft de lezer de schuld…

In Zandvoort wandelt Kees. Z'n hond gaat met 'm mee. Aan 't naaktstrand zont de zee van kwabbig mensenvlees. Hij startte kwart voor negen, doch heeft om kwart voor tien geen schoonheid nog gezien. Het zit 'm danig tegen. Het loopt al tegen enen. Hij ziet tot zijn berouw nog steeds geen mooie vrouw. De zon is nu verdwenen. Vertwijfeld…

loop vrij uit beton uit stof uit huis loop vrij door de velden het massief verdwijnt zo zonder angst als de zon loop vrij door de velden zo bloot de zon op je huid hoor de muziek zoals de eerste keer zo jong opnieuw de zegen wind, zon en regen uit beton uit stof uit huis loop vrij…

. ------------------------------------------------ Het aantal Nederlandse scholieren en studenten Duits is dramatisch laag.…

Hij plukt nog wat onzeker aan z'n haar en schikt zorgvuldig zelfgekozen kleren. Hij is nu klaar om echt te gaan presteren, al is die volle schooltas toch wel zwaar. ‘Ik ben al twaalf, ik kan me heel goed weren’, zo luidt na elk advies z’n commentaar. Een laatste groet, een haastig handgebaar, z’n twijfels weet hij goed te camoufleren. Ik…

Eén leerling die examen Russisch doet Komt dezer dagen even bovendrijven Geen nieuwsfeit dat voor eeuwig zal beklijven Toch doet zo'n marginaal bericht mij goed De wereld zit vol instant-fenomenen Maar hoe vaak is nou iemand nog die éne?…

verschil maken als ze stemmen want het kind, de kinderen hebben de toekomst omdat ouderen vaak niet dat gegeven in daden omzetten laten kinderen zien dat het nu echt, echt menens is De mannen-broeders en enkele vrouwen, zusters van het Christen Democratisch Appel van de Christen Unie en die van de Staatkundig Gereformeerde Partij wachten de scholieren…

vanavond trap ik door - hier nam ik zijn hand - langs Duivendrecht en Diemen een kampvuur op gras scholieren hangen op ritme uit een kofferbak als de maan een stokje had, zag ik de b, van begin…

Maar o, laat de borsten, ook de jouwe, bloot zijn, bloot, laat de borsten van alle Nederlandse vrouwen bloot, bloot zijn, bloter dan bloot, blote borsten zo bloot als bloot maar kan zijn, de borsten bloot, geheel bloot, volstrekt bloot, alle borsten! Bloot! Zo bloot als in de tropische landen, zonder gêne!…

In de werkplaats van mijn gedachten veeg ik de woorden in een hoek die her en der liggen te wachten op verschijning in een boek ze sterven als vertrapte wezen zo ongewenst, geknakt en bloot nooit meer te horen, noch te lezen hopend op leven na deze dood.…

Je bent ingesloten in mijn armen in mijn benen in mijn hart Blind van liefde voel je met open ogen de tedere streling van mijn lijf en leden Licht geraakt geef je je bloot…

laat mij in je slapen vannacht waar ik in je adem rust en me geef waar ik geen antwoord weeg op witte muren of letters verzameld in de lucht wil je in me wonen morgen waar je innige stilte spreekt met geen enkel onbeduidend woord of zinnen over Liefde zelfs niet over een zuivere dood mag ik zijn vederlicht voltooien wat nooit…

Wij leven in digitale tijden Waarin we trachten ons zelf te blijven Met weinig hoop op verblijden Het oog gericht op de grootste stunt De digitale munt Alles open en bloot Als een pasgeboren kind uit moeders schoot…

schoonheid veredelt haar blotebillengezicht geeft glanzend bewijs van nature jezelf zijn ligt werelds aan je voeten…

wie, wat of hoe het doet er niet toe ongehoord woord doch blijvend bestaan en dan toch er voor gaan eenmalig haal ik inhalig de buit binnen buiten zinnen ik geef mij bloot bevreesd voor de dood…

Maar wat is er op tegen jezelf soms “bloot” te geven.…

Op blote voeten Schuifel ik door Deze ruimte waar Ik zo vaak al Geweest ben En die me toch Onbekend voorkomt - Mijn ogen zien Niets vertrouwds, Het zijn mijn Voeten die me vertellen Dat dit de plek Is waar ik woon, Waar ik leef…