Alle inzendingen over tekende

Later vormden wij de pijlers van spanten die aan de hemel vanuit het Aards Paradijs tot 1 spits samensmolten : een Eiffeltoren waarmee wij luchtkastelen tekenden. Thans zijn wij de raakvlakken van een eeuwige en ondoorgrondelijke piramide in het hart van wonderlijke pracht.…

welke naam past de agressor die in zijn hebzucht het doodvonnis tekende van duizenden en met een enkele pennenlikkersvinger het sein gaf tot het zinloos laten vloeien van bloed? en talrijk zijn de weduwen en de wezen kreunen alle eens vruchtbare velden alleen nog maar vernietiging…

kon, stopte ik al jou herinneringen in een doosje, om nooit te vervagen Als ik het kon, gaf ik alle vogels jou stem, om je elke dag bij het ontwaken te horen Als ik het kon, maakte ik van de zon jou lach, om elke dag te laten stralen Als ik het kon, ving ik je geur op in een potje, om elke dag even op te snuiven Als ik het kon, tekende…

je hebt even lente gedanst onhoorbare tonen raakten jouw voorjaarshormonen waar pril teer groende tussen zon en kou bloeiden juweeltjes kleuren in grauw danste jij op je eerste blote voeten om de warmte van zon te zoeken je gelukzalige lach tekende jou stralend lief tegen het opkomend wolkjesoffensief in het warme zonnereflecteren…

Cirkels die ze tekenden verdwenen op het strand onder de zachte deken van het stuivende zand Kastelen die ze bouwden werden uiteindelijk prooi van de gulzige zee met zijn zilte golven De zin van de chroniteit symbool van hun liefde uitgesleten weggespoeld verwaaid tot zinloosheid Nu bouwt hij zijn cellen ondoordringbare cocons…

vol met herinnering lage varens en het zachte groen van mos ook zij van grote hoogte verbonden met elkaar ze waren daar gescheiden uitgestrooid maar nu weer een paar stilte lachte blij jij voelde thuis met af en toe wat licht van gisteren dat verleden filterde in gezichten van vandaag er was geen pijn die ooit hun heengaan tekende…

Achtergebleven toen jij de dood tekende langs witte bloemen en maanlicht, de troost voor dag en nacht. Ach liefste, spreek me aan, ergens diep in de herfst. Niemand zal het weten.…

Achtergebleven toen jij de dood tekende langs witte bloemen en maanlicht, de troost voor dag en nacht. Ach liefste, spreek me aan, ergens diep in de herfst. Niemand zal het weten.…

Net nu ik lag En mij tekende Getekend werd Heeft elke lijn zijn Klank, en elke stem Zijn gewicht, Toch gaat het niet Boven het parallelle, De ontbering van hart En ziel, falende, wegende.…

werd het zweven haar haast onmogelijk gemaakt vlinderend van kleur naar kleur penseelde zij reeds gevlogen dagen in haar zelf gekozen eenzaamheid ver voorbij de laatste ets pende zij haar weg terug knipoogde bekoorlijk naar de regenboog die kleurrijk haar toekomst schilderde, schaterend vloog zij hoger, lager langs wolkengrijs tekende…

ik omhels je met de warmte van een zachte zomeravond strijk de rimpels glad die de tijd tekende in je gezicht de kleur van de herfst reeds in je ogen te zien stemt droef het wordt later en later en ik zou de tijd willen stoppen nu hulpeloos zie ik je bladeren vallen en winter sluipt nader kou zal je wortels bereiken in de avond en je…

De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen. Toch blijft de herinnering levend aan een onbesproken middag over winterharten en dode adem en licht, verborgen licht dat hunkerde naar vrijheid.…

ik tekende vogels en werd blind vouwde het water open alsof ik er bij hoorde maar werd onzichtbaar in deze stilte golven overspoelden, dun en donker het voelen opnieuw onleefbaar tot aan de hals ik legde mijn hart naast voetstappen, op ribben van het kale zand hoorde regen praten, nog smaller dan anders ik sprak van beminnelijkheid…

Een tekende binding als een huwelijk. Ik omring jou zoals ik je zou omarmen. De vriendschap was te hartstochtelijk. Waarom zou mijn illusie jou verlaten? De navelstreng biedt hoop en harmonie. Waar wij stralend samensmeltend zaten. Reflecterend en dicht op onze symfonie. Ver van de realiteit in een universum.…

In de duisternacht tekende zich een vreemd verstild droombestaan op het naakte droge papier verschenen beelden uit het heden terwijl de nuchtere tekenaar sliep kwam zijn vaardig potloodpunt plot tot aardigheid van leven een landschap met wilde rivieren groene bossen, witte wolken in de lucht het leven op aarde in een fraaie vogelvlucht…

Ik tekende op een bank Met potlood in de hand Kwam een hond voorbij Bleef staan bij mij De man en vrouw bleven maar gebaren De hond bleef echter naar me staren Ik gaf de troost die ik zocht terug Ik gaf een aai over zijn rug De man met sneeuwwitte haren onder zijn hoed - Zag ik dat goed - Had een bijzonder mooi gezicht Daarvoor was ik gezwicht…

ik zag hoe de dag schemerde voelde me verloren in het donkeren van het laatste licht nog had jouw gezicht een stevig profiel dat scherp tekende in toenemende duisternis en warmde je hand de ongeziene verbinding met het geheel dat ik aan het verliezen was omdat de kou opkroop en vertwijfeling je blik vertroebelde of wij elkaar…

ik streek zacht langs je wang waar vergeten gedachten nog warm kleurden van lang geleden toen kleine blosjes uit het niets met onverwachte felheid je huid tekenden je leek beduusd door het ongewild gebeuren keek verlegen maar je lach hield de veranderingen toch niet tegen een charmante knuffel en een draai met lieve zwaai de…

En daarmee tekenden we voor verlies. Toch ben ik blij dat ik je gekend heb. Blij dat je in mijn leven was. Blij ook dat we heel veel deelden. Jij voelde als een warme jas. Naast verdriet is er ook wel blijdschap. Omdat wij elkaar hebben lief gehad. Nooit zal ik jou kunnen vergeten. Je bent en blijft mijn lieve schat.…

de borst waartegen ik sliep jij leerde me lopen, de schoenen dragen waardoor de aarde kantelde en vaak bevroor op het hout van mijn lippen waarom zijn mijn armen zo dun zo doorzichtig, de leegte die ik voel door het naakte kind in mijn keel ik heb het zo koud in de nacht die komt en ben het wantrouwen zo hoorbaar moe moeder, waarom tekende…

zie een rivier het zijn oceanen die ik wil je moet me alles geven maar alles is niet genoeg het is mijn verlangen me aan jou over te geven soms Soms probeer ik soms lig ik naast jou soms huil ik soms sterf ik, dat is de waarheid ergens vind ik iets dat lief is in jou En ik heb de lijn weer overschreden een lijn die ik in het zand tekende…

we tekenden als spelletje iets herkenbaars op elkaars velletje eerst was het raken pas later werd gestraalde warmte de echte indicator waarbij muziek als mantra energie leidde in bevoegde banen nee wij zongen niet het hoogste lied lachten de zachte harmonie van geluid en handen dwaalden door vage bergstreken bezochten stranden…

uit de lucht geschoten propeller land en knak je, twee zonnebloemen, spoor van open koffers boek laptop barbiepop paspoort vervreemdt een donkerrood contrast rijkseigendom in wiens land ben je gevonden barbiepop in dit kaalslagveld speelkaarten kindertekening knuffelaap restanten in wat jij kende en jou tekende intact gebleven barbiepop…

voortbewegende ramen die wolken droegen, ver weg van mijn witte lelie dromen en het maagdenvlies dat zich verborgen hield onder de gescheurde kousjes en jurkjes van mijn pop klaverblaadjes, ter nagedachtenis werden kleine planeetjes als tranen, kinderen op geboortegrond als eendjes overdag op het watervlak die ik tastbaar tekende…

wilde wonen was klein zo klein als het in een sprookje kan zijn van binnen oogde het nog groter dan een paleis ik hoefde er niets te verzinnen, alsof alles, ieder laagje een onderdeel van me was, rechts- of linksgewonden vage dagen of een tragisch hopen sliepen in vrede en liefhebben hechtte zich aan eenheid, het hart een thuis woorden tekenden…

(burgemeester Aboutaleb Rotterdam) De Lichtstad is de Lichtstad nu niet meer Begaafde cartoonisten zijn gedood Ze tekenden satire voor hun brood Er kwamen mannen, elk met een geweer In de vergaderruimte ging men neer Ontsteltenis alom, alles werd rood Ook buiten waren er in stervensnood De godsdienstwaanzin ging razend te keer Parijs…

Vingers aan Zijn handen schrijven in het zand van verlaten stranden en drijvend land Schrijvende Hand tekent op de wand 't rijk geschonden en te licht bevonden Tekende Hand schiep ons leven heeft dier en plant vormgegeven Begerige handen bleven branden vrucht genomen dood gekomen Handen doorboord aan 't kruis geslagen gegeseld…

Het pad, zeker, we tekenden het. Zo zou het zijn. Alles was in kaart gebracht en dan zouden we gaan. Veters gestrikt. Fiets mee. Naar zee, naar zee waar alles begint. Zoveel wisten wij. Maar hoeveel wisten wij niet.…

Voor jou die stierf omdat je vrede wilde brengen je tekende er voor en men zond je uit het land , waarheen je ging gaf jou geen warm welkom in plaats van vredebrenger moest je vechten tegen de taliban arme jongen, arme vredessoldaat je ging om op te bouwen maar je verloor jouw leven een bermbom werd je fataal voor jou niets meer om…

Of hij alleen op de wereld was banjerde hij daar langs het strand geen last van kou en wind op zijn laarzen door het schuim dat kleine blonde noordzeekind Hij tekende zijn fantasie in lijnen klein en groot met een vinger van zijn hand of een schelp die hij vond in het gladde natte zand Soms zochten zijn ogen blauw tussen de mensen op…