Alle inzendingen over tijd

in het vuur ziet een mens hoe het leven vlam vat en woedend hitte verteert in as legt wat gloeiend rood aan vuisten murw sloeg en verlangen smeedde de rook geeft signalen van rijk vergiste tijden de geuren verdampen in de weidse lucht uitspansel van beloftes dromen die daden wekken…

Een laatste knal verscheurt de stilte, het oude jaar heeft afgedaan, de nieuwe tijden breken aan, de bergen in hun woest bestaan, de dalen waar ik door moet gaan, raken de diepten van mijn klein bestaan ---------------- als ik mijn oog maar op U sla en met uw schaduw aan mijn zijde de grens der tijden over ga, dan mag ik rustig…

enkel de winterzon die naar binnen sijpelt de tafel en kast met ‘n zijden glans bekleedt louter ‘t huiselijk getik van de oude pendule die de tijd meer ruimte geeft, de uren lichter en wat langer duren laat alsof er niets meer bestaat noch telt dan dit ene verstillend moment dat ook mij omhult zo roerloos omvat terwijl mijn pen op…

Ik zie Zeeën van tijd De tijd die kabbelt En langzaamaan Wegdrijft, Naar een plek Waar de minuten Verstrijken. Ik verdrink, In zeeën van tijd En de wijzer Die mij leidt Lijkt ook zijn weg Te zijn verloren. Verdronken en verzonken In gedachten Komt de tijd Wanneer hij vergeten is…

ik schreeuw luidkeels in de stilte op een kale, verlaten plek neemt hij mijn stem over weet hij waarom ik huil waarom het vuur van de zomer mij ontvalt in ieder woord dat ik leerde en dat nu onverdraaglijk door schaduwen gevoed wordt door handen die mij tegen de nacht aandrukken, gezichten die voorbijkomen, vastgehaakt aan begin en…

Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn wees onbeschreven Laat je leiden door je gevoel De pijn, het leed Laat het niet zo zijn wees onbeschreven. Wees blanco, wees wit Laat het niet zo zijn Alles wat het is Het is al weer voorbij, terwijl het nooit gebeurd is..…

Weer reiken mij de grauwe dagen de vraag aan van het waarom waartoe hoezo tijd glijdt als zand tussen mijn handen Ik voel hoe het knarst tussen mijn tanden als ik iets zeg braak ik een nutteloze woordenbrij Ik raak aan niemands wezen en niemand raakt aan mij…

Tijden om terug te kijken. Tijden om vooruit te denken. Hoe verder je naar achteren kunt kijken, hoe verder je naar voren zult zien. Tegenslagen, als een val in het diepe. Uitdagingen, als de hoogste berg beklimmen. Geven alsof je de rijkste op aarde bent. Ontvangen alsof je erop gewacht hebt. Vergeven als God doet.…

heel en niet half half en niet een tiende houd me vast zegt het moment, laat me niet vallen verdrinkend in de tijd klinkt zijn echo na in eeuwigheid dringend wil de druppel die voortdurend in de stroom vergaat gezien gehoord worden, nogmaals, dat voortdurend sterven bevalt me niet, wendt het moment zich een korte stonde tot de wind het…

Zowel mijn hoofd als mijn hart zijn mij dierbaar daar de ene niet zonder de ander en die ander niet zonder die ene kan Overeenkomst zit in de eerste letter 't Verschil in klinkers en het slot Een goed verregend interieur zet zeilen bij 'k Verlang naar de tijd van een parelend hoofd op zoek naar exquise diepte Haar en mijn tijd weten…

En in de nieuwe tijd vanaf zeilschepen in gouden tijden tot revoluties: ik leerde steeds meer, mijn beleving van ziel naar jou toe te wijden. En in de stilte van deze tegenwoordige tijd... trokken wij ons terug, in het kiezen voor geloof: geloof in de breedste zin van het woord...…

waar is de tijd gebleven dat ik buiten speelde en van alles beleefde zonder dat mensen me benadeelden. waar is de tijd gebleven zonder zorgen. die tijd toen we nog als één familie leefden, ik heb het veilig opgeborgen. maar waar is toch de tijd, toen ik was wie ik hoor te zijn. ik ben mezelf kwijt en dat doet ongelofelijk veel pijn.…

Wetenschapper die de Tijd in formules splijt, Dichter die de tijd In woorden vangt, Zo is dit brein vermalen In de tijd, van zelf en ik En eigen voorgoed ontdaan Van nu aan, voor altijd, En staan we op tegen pesters Tot in alle eeuwigheid Tot in alle uithoeken van Dit land wordt gehoord: Pesters hebben NOOIT Het laatste woord…

Sneeuwklok dwarrelt over de spiegels van de tijd niet één staat gelijk.…

Verbonden met de geur van het alledaagse wil je vliegen in de wolkenlucht Je wilt weten waarom de winden sterven en waarheen de verhalen gaan In het groots en het klein versnelt of vertraagt het licht niet De wind draagt wat jij niet vatten kan maar toch voor altijd blijven zal Drink het avondrood als antwoord op je vraag en…

jou mijn woord heb gegeven en waar het licht teder om je bruine haar sluierde langs vonkende ogen straalden Toch bleek jouw tred niet waterpas wordt nu mijn blik door jou ontweken met een liefdeloos gezicht Je hapert slechts nog geestelijke verval met een leugen hard als glas en zie ik ons verbond amechtig door de trechters van de tijd…

Net als de tijd smelten ze weg. Voor je het weet ben je verder als in een zucht. Een halve eeuw... smeltende sporen in de sneeuw.…

het laatste uur kan zijn geslagen of het eerste van de nieuwe tijd daarom is alles te verdragen zonder wrok en zonder spijt want in het nu bestaan geen vragen…

Voor altijd blijkt zo kort, zolang de tijd aan eeuwigheid schort. Altijd blijft nimmer ..... Nooit zal altijd blijven duren. Altijd wordt immer ooit, in jaren, maanden, uren.…

De uren waarin ik zonder antwoorden leefde deuren op een kier liet staan tederheid vleugels gaf ziel kon blazen in de dood. De uren waarin ik slechts zong het praten achterwege liet de diepte van de stille nacht beleefde verlangde naar wat voorbijgaat De uren waarin ik uit sterrenstof bestond me mee liet nemen en langzaam van je hield…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

heelt vele wonden Gedeeld door twee, is dit dán dus slechts de helft De memorie speelt met tijd die met zich laat spelen Men kiest heel vaak het lot van de geneugten Hoewel schroom zich niet laat gelden vliegt de tijd snel voorbij Net uit Draagt zij haar tijd in een medaillon welgesteld graaft hij vleugels uit In de herinnering…

zie de tijd, liefste en wat kan worden laten we niet tellen, de schaduw en de angsten of de nerven van een verdorde boom ik ben een vogel in jouw handen meervoudig en nabijer dan ooit zie de tijd alsof we wonen in de haven waar schepen voortgetrokken worden door lange draden van lente alles gaat voorbij maar lief, laten we langs de zeeweg…

zie de tijd hij komt steeds weer in elke bloem die verwelkt ik keek door het raam en heb hem toegesproken als een vallende ster, onvoorbereid ik ben een wens in jouw handen een woord met trage vleugels dat in overgave herbegint zie de tijd er is geen seconde die klaagt vertraagt tot antwoord al slaat de torenklok twaalf maal over een nevelend…

zie de tijd, kind het zijn dochters en zonen klimmend stuifmeel en steentjes over het water gekeild die omhoog schieten als ballonnen, landen op blauwe en gele zonnehoedjes, schaterend op wangen nat jij bent zo mooi in mijn handen volkomen in een bron die niet liegt zie de tijd ook hij streelt het onkruid in te smalle straten waar een jongetje…

Jij en ik, o zo verloren in de tijd, eeuwigheid, voorzienigheid; volledig opgaan lijkt, en is, zó ver weg! Jij en ik: in liefde en oorlog met elkaar... we treffen elkaars hart, in de ogen troffen wij werkelijk zuivere emotie, voor heel even maar. Jij en ik, via levende dood, klein doch groot, ieder op zich... jij en ik!…

Al gaat elke hond gebukt op zijn wijfje al bespringt elke dekhengst zijn nachtmerrie de magie en intuïtie in discrepantie tussen het dierenrijk en menselijk brein... humaan seksueel bereik zal een lange weg van zuiveren zijn! Binnen handomdraai herhaalt een lot zich geen tweede keer dezelfde precies... Afhankelijk van de keuze die…

Wat doe je zoal In dooie tijd Zeg jij die doelt Op tussenpozen die Liggen tussen gebeurtenissen Die aanstaande zijn En die het leven kleur Zullen geven - die in Grootsheid nooit vergeten Zullen worden - dooie tijd Die hoe dan ook gedood Moet worden met gedachten Die sowieso altijd In de mens aanwezig zijn…

die de tijd Op je uitoefent en die zegt Dat we alsmaar naar het Volgende moment moeten…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai..…