Alle inzendingen over tooi

met palmbladeren bedek ik je bed ik tooi je met veren van de krachtige arend omring je met hemels geurige kruiden zuchtend blaast de machine lucht in je longen het infuus dient tikkend zout en glucose toe helend verbinden we de treden van de trap…

zelfs al lijken de bomen in herfstige tooi zich te schromen om hun naaktheid diep van binnen kennen ze rust sust een geleidelijke groei hun onzekerheid weg met dromen die hen een lente tonen waar ze in volle omvang hun eerdere gratie terug zullen verwoorden…

Er drijft een blad in de vijver natuurlijk het is herfst je wordt zo herinnerd aan de vergankelijkheid voor alles is een tijd de zandloper loopt door de natuur is in ruste de dag komt dat de warmte van de zon alles wakker schudt zodat de bomen zich met bladeren tooien de bloemen zich vorstelijk tonen en de boer, hij zal de aardappels…

Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd onderweg ben, over zee.…

de oude kastanje raakt steeds meer vermolmd nóg waakt hij over huis en hof met breed gespreide armen naast hem in de houtwal groeit een zoon voorspoedig in het voorjaar tooien beide zich met witte kaarsen ik hoor zijn langzaam sterven nóg staat hij ferm en fier…

met het groene palmblad bedek ik je witte bed zuchtend blaast de machine lucht in je longen ik tooi je met veren van de krachtige arend het infuus dient tikkend zout en glucose toe ik omring je met hemelse geurige kruiden helend verbinden we de treden van de trap…

Alleen met weinig tot geen publiek Wij lachen ons een kriek in dierentuinen Waar deze dieren zich soms in schillen tooien Maar wij staan zoveel meer voor aap Bij het zien van aap aan 't apenkooien.…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

zing mij een wiegelied over zachte dromen en heerlijke weiden onder een wolkenloze hemel laat me met een glimlach op mijn gelaat vertrekken naar wat ze de overkant noemen daar waar het gras groener is laat me gaan zonder nu en dan en het liefst zonder toen in aanvaarding van het sterven heb ik afgerekend met de toekomst tooi me…

je ligt er zo stil een glans op je gelaat lijntjes, fijntjes kunstig besnaard de handen rank en wit rustend op je tooi je oogt zo vredig verheven mooi en och, ik kan het niet beredeneren waarom een leven een fonkelend kristallen glas brak in talloze scherven de schaduw zijn best deed zich deze zonneplek op aarde te verwerven…

halverwege valt de ochtend in het slot van de middag, gloeit het kind nog na in volwassen tooi voelen handen een koude keel dooit het aan een gesloten hemel waar alleen druppels zwaar genoeg zijn schaduw zonder zon, lang genoeg om te overleven, alles gezegd hebbende blijft de geest tegenwoordig totdat tegendeel gemeengoed is…

Bloemen groeien en geuren eindeloos mooi ontelbare kleuren harmonieuze tooi Bloemen water om te leven meer hoeven ze niet ze bloeien zo even einde in`t verschiet Bloemen die langzaam sterven hun geur die verdwijnt bruine bladernerven de knop die verkwijnt Bloemen en Mensen overeenkomst is daar hun korte levenscyclus…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

Eigenlijk ben ik meer van aarde Weeg zwaarder dan kip,haan of eend God en hemel hebben mij een fraai ogend verenkleed geleend Waarin ik kan flaneren anderen de ogen uit steek Menig pauwe-vrouw wordt -bij mijn schouwspel- een weinig week Van mijn kledij mijn tooi bij dag en...nachten Zij kunnen van mij spel en ernst…

leer u tooien In de spiegel van die tijd, Vrouwtjes! leer uw hart te plooien, Dat ge zo te minnen zijt; Rap van leden, Vroom van zeden, Dat zij Hollands, ook op heden!…

een tijd waar dagen stilte dragen op een serene rustplaats waar familiebanden liggen verwantschap die immer bindt witte bloemen tooien graven lampjes branden, kaarsjes flakkeren in de wind gefluisterd worden in steen gegrifte namen van geliefden die in gedachten vaak voorbij kwamen gedenken wij hen heden met Allerzielen in Requiem…

De palmen zwaaien met hun tooi. Om toch nog iets om handen te hebben wiegt het volk extra met de heupen. De vrouwen geven knikjes met hun borst. Het leven in Quasi-land is onalledaags. Er zijn dagen dat er geen leven is: roerloos ligt de middag in de zon. De bezoekers komen niet met bussen tegelijk. The Chief poseert in zijn hangmat.…

de rode lava brandt mijn zinnen waar vurig diep de eros troont braakt de witgekraagde krater die asse spuwt die stenen gooit en maalt de aarde langzaam in vlammende tooi de wanhoop uit de dalen schroeit de witgekraagde krater het wezen nog in thanatos waar tranen nooit zo lang verblijven dan een ogenblik van spijt omdat al het einde…

Eerzaamlied is mooi: “Uit de tenen oogopslag, bloesemachtig lieve lach; rode appelkoontjes tooi.” Eenzaamlied mag nog best d`r refrein, een beetje tonen teer decor om te bewonen. Niet te lang; zonder orkest. Breekbaarlied zo zinnig kuis wervelend al van geluk maar toch liever niet gelijk heel het liefdeswijsje rijk.…

de takken glimmend bruin lijken kaal maar ondertussen is er een waas van heel licht leven dat door loopt tot in de kruin door malse regen en lentezon zwellen de knoppen en kleuren bij de schubben laten los de blozende bloesem komt vrij als jonge bruiden lente tooi staan ze in wolken van organza te pronken en rozig wit te blozen o, bloesemtijd…

dan zal het kind in mij met zelfrespect zich durven tooien om zo de weg te gaan waar 't zich in vrijheid kan ontplooien…

handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven en leunend aan haar als het verdronken wier, als tooi…

De opkomende zon stuurt gouden stralen door de bomenkruin 't bladerdek in herfst-tooi van oranje tot roestbruin. In de stilte hoor je af en toe een krak van een verdorde tak en geurt de adem van het bos.…

Een vogel o zo mooi Met een prachtig veren tooi Kleuren zo prachtig als de regenboog Zowel bij nat weer als bij droog Zingen als een tierelier Want ben je toch een lekker dier Een lichaam geschapen door God Wat ben ik daar op verzot Vele jaren waren we samen Maar eens klinkt het amen Wat is nu een vogel in een kooi Het…

wie ik nu ben onder maanlicht in de nacht en onbevangen het is de stilte in jouw zwijgen die ik in mijn hoofd herken als weemoedig nachtlied van verlangen het zijn dromen die dikwijls verschijnen wanneer de zomer gaat verdwijnen zonder wrange klank van droeve heimwee neem jij de stilte in de herfst mee om eenzaamheid te tooien…

met digitale iconen van Thuis Hart (in de kleur van het moment) Envelop, Klok, Pijl en Prullenbak maar iconen van verf en bloed reizen in hun wereld van bladgoud met ons mee als portretten van het leven dat we graag willen leiden bedachtzaam en paraat als een rondborstige vogel die zijn veren laat zien en zich niet camoufleert in de tooi…

Dan zie je daar hoog in de lucht een schouwspel, oneindig mooi de sterren en de maan in een schitterende, nachtelijke tooi. Heel hoog daar aan het firmament staat het voor ons te stralen, knijp je ogen ietsje toe om het wat dichter bij te halen.…

Omvleugeld door jouw tederheid blaas ik het dons van de toekomst pen ik veren in een tooi van hunker naar de vrijheid van jouw bestaan Zachtjes open ik mijn handen teder strijk jij beide vleugels als laatste groet over mijn huid waar de pluisjes van ons leven verwaaien in de wind Wolken wenen weemoedig walend moet ik jou laten gaan gevangen…

zij kende het pad draaide de bocht naar een uitlichtende zon schiep een paradijsje in de luwterijke kom landschap was haar kleedje in de dagelijkse tooi seizoengebonden en innoverend mooi zij ontving het vriendenbezoek dat op vleugjes wind werd gedragen en cirkelend entree maakte er was voor elk iets speciaals stuifmeel en…

In straten klinkt zacht Jingle Bells en Stille Nacht etalages uitbundig verlicht op terrasjes, sfeervol ingericht serveren obers koffie en wijn ballen en lampjes tooien de kerstboom op het plein. Met twee Sinterklazen zijn wij toch wel uniek!…