Alle inzendingen over torst vele jaarringen

Zoals jaarringen zwijgen in een boom totdat zij, door de bijl bevrijd, rond gaan zingen in ontwortelde tijd. ------------------------------- uit: 'Vreemde wil', 1994.…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

heb een takje met knoppen bewaard gebroken in de eerste lentestorm de bloesem gezien wat bloemen vergaard in de zon van de zomer veel zware buien verkleinden de oogst warm herfstrood bood troost fier staat mijn boom de winter te wachten in rust toch op krachten zij heeft al haar jaarring geschreven in het boek van mijn leven…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

We kunnen er nu niet meer aan ontkomen De uitrol van de meimaand is van start Wat treft ons straks in ’t Hemelvaartse hart Een dadendrang? Of blijft het nog bij dromen? Herinneren, herdenken en herleiden Bespiegelen, bezinnen en bevrijden…

zij stond alleen en achteraan door de duistere wereld verworpen en helemaal vooraan op de eerste rij geplaatst door Hem die is en was en terug komt op de wolken…

Ongelijkheid in getal en persoon tussen onderwerp en persoonsvorm tussen jaarringen, men kapt wat af wat al jaren bekend is. Wat laat men wetend niet schappelijk manipulerend wetenschappelijk daar bewust achterwege. Kan grafiet en een grafiek alles raken, temperaturen het tij preciezer verduidelijken.…

Jaarringen van woorden die lijken op oude foto's uit de lucht gegrepen. Het wordt een lang, lang jaar de zorg hinkend op een half been water aan de lippen.…

de beklaagdenbank torst het gewicht van de leugen zoekt naar de waarheid die niemand gelooft verzaakt aan het recht dat ooit is ontkomen als zeemzoet gesmeek dat zweepslagen werd en kraakt in haar voegen door pleidooien vol haat die woord tegen woord nog wonden slaan waar enkel bewijs de stellingen staaft het niets van de leugen…

deze strijd is hem; hem alleen rimpels als jaarringen van de meters die hij ging nu alleen is hartslag; schoenen op steen hij loopt buiten en door de stad zijn meters, been voor been, alleen maar lopen de rest is wat hij vergat zwevend op thermiek van zijn draaiend pad sneller en altijd meer - naar zijn zon deze strijd is hem; hem alleen…

Zij moet iedere dag een berg beklimmen om niet te verzuipen in ‘t zilte water wandelt zij eerzaam dwalend over zee en ook de vogels weten van haar falen in zang reeds voor een droevig later haar rugzak torst zij moedig mee in zielenstormen van eenvoud overal rond haar hoofd zwemt er een zoute wereld en klimmen er mensen uit de put.…

hoog reiken de dunne poten van de gazelle in de poel waar vogels af en aan vliegen ik leg me te rusten in de jaarringen van bomen en de stilte in mijn buik het open landschap en de bloemen in mijn hand strelen op je mond de geur van het beminnen ik schrei jouw naam in duizend wolken en begeef me naar de kraterrand voorbij…

Hij torst een licht gemis. -------------------------------------- uit: 'Het Liegend Konijn', okt. 2008.…

Een kalme lucht die regen torst en vallen laat ook waar geen droogte is, maar die doet dromen van de lente. Een woord dat niet gezegd, toch klinkt in dromen en verwachten. De traagheid der gedachten tot vrede brengt, tot moed soms ook.…

het zijn vallende engelen ze dansen op het hellend vlak als lieve oude wolven het feest is nu voorbij mijn hart verliest aan slagkracht het huilt om godsgeschenken je neemt me bij de hand de jaarringen worden geteld maar bomen zwijgen zich stil ze vangen westenwinden ze vrezen de letterzetter er blijft een diepe angst voor vallende…

moeilijk ben je te vinden vooral in een hooiberg nochtans je hebt een oog maar je ziet er niet door soms kruip je er doorheen en dan heb je geluk mensen slaken kreten wanneer je kunt prikken dus voor mij… kan je eeuwig stikken…

jaarringen vertelden de sage verbonden zijn levensverhaal gegeven in acht blinde lagen zij droegen die zwijgende taal waar dromen je ogen bedekken doolt eenzaam de roep van zijn geest vertrekken stil scheurende takken daar zijn koude uren geweest toch laat hij zich huiverend zakken achter het lied van de maan schuifelen op bebloemde paden…

in het woud van zoete dromen groeien buigzame bomen groene kruinen wuiven schaduwen waar de zon de bodem te vurig raakt jaarringen genieten er de taaiheid van een gewortelde kracht vogels knappen er een uiltje rond de schemer, in de nacht er klinkt een heilzaam lied in de sporen van de wind daar, waar de weelderigheid het leven zijn…

In de herfst telt de oude boom zijn jaarringen. Schud de boom wacht niet op plukkers - appel op je hoofd. De oogst is binnen appels en peren leken weer niet op elkaar. Het fruit van de boom heeft zijn vruchten te danken aan sterke wortels.…

wie weet hoeveel de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend…

Jij beweert van niet maar toch zijn die kleine rode adertjes definitief geworden op mijn been - jaarringen na het derde lot - en ook de groefjes in mijn buik, als ik er wat zonnecrème op wrijf denk ik wel eens terug aan mijn benen en mijn buik van toen en aan mijn klein overbodig behaatje dat er toen eigenlijk alleen maar was om door jou losgeknipt…

Geen leeftijd, geen jaarringen; ooit ontsprongen uit de oerbron, steeds onderweg. Waarheen en met wie? Soms met een tweelingziel. Zij ontvangt eeuwig energie en voeding. Geen storing van de kringloop.…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

schaduw vangt bomen met de oude zang van hoop een jaarring teveel * een perk wordt een park wanneer vier blaadjes geluk samen opgroeien * zelfs de lucht is grauw wanneer de zee geen vorm krijgt in mijn gestalte * alsof zijn vleugel de horizon omhoog tilt tot een meesterwerk * een felgroene glans lokt de merel naar de top de…

Knisperige bladeren met een sepia geheugen hopen zich op tot lijkenpiramiden en operahelden zonder tooisels tellen hun jaarringen in kloosterstilte. Zwijgzame bomen, ontvoogd en onttakeld, als gekromde denkers van Rodin.…

Zijn verleden torst hij al met zich mee hij is nog maar negen erg druk adhd en eigenlijk verlegen De storm drijft hem alsmaar voort kan zich niet concentreren Ook al is hij slim genoeg uit die boekjes kan hij niet leren Hij wil best graag het maakt niet uit alles wel proberen liefst met zijn handen stap voor stap kunnen…

je benen vlamden op heb de mooiste stronk getrokken uit het veen je vormen uit het natte hout gesneden je benen vlamden op langs jaarringen van generatieslang geleden het hoofd met lange haren mocht ik tot het laatst bewaren met de kleinste guts heb ik je trekken rondgelijnd ogen in verwondering gebogen het veen heeft jou…

Er zitten minder blaadjes aan de boom dan er molshopen in het gazon zitten, maar ja, we zijn diervriendelijk hè?…

Het lopen wordt zwaarder ze torst dat extra gewicht maar ze doet het met blijdschap een lach op haar gezicht Nog zes weken wachten dan wordt "het" geboren en als het zover is laat ik het iedereen horen.…

is er een muur het houdt de letters op afstand woorden die niet geschreven kunnen worden, woorden die nog nooit bij elkaar hoorden zoals - ik mis je - ik streep ze door mijn liefste verdriet is een gesloten toekomst wellicht wordt dit alleen in poëzie begrepen zoals een treurwilg die met zijn trieste vlagen te veel takken torst…