Alle inzendingen over torst vele jaarringen

laten we de jaren laten zo ze waren de dagen tellen die we samen zijn speciaal de ogenblikken van elkaar verstaan ze opslaan als te korte uren maar hoe dan ook onder "voldaan"…

Velen verwijten poëzie vaak Onbegrijpelijkheid, Clichés en Schijnbaar weinig samenhang Maar juist die mensen zijn als Lentemorgens bij een Kaarsverlichte Zonsondergang…

Ons hele leven en dat is véél!…

De verweerde hand van moeder Prikt het netvlies Ze mikt melk in de koffie -Een hoge geut- Wuift gejaagd naar de kalme kelner Ik vergelijk de huid Schat het verschil...de jaarringen. Meet de zwijgende kloof Waar span ik een hangbrug? Wilde wenkende gebaren. Kom mama. Ha de vervloekte boer die voren in het vel ploegt.…

En het is wat het is: verbonden tot een geheel torst de dunne huid teveel in toe komende tijd. Verdwalend in onherkende woorden omhul ik mij gekleed in eenzaamheid.…

Angstige gedachten pijnigen het hoofd door medicijnen lichtelijk verdoofd. Niemand die ze ziet tikkeltje gebogen zilte parels vullen groene ogen. Ze vallen op jouw foto tracht ze te drogen alles komt goed lijk jij te knipogen. Roze Lelies helder-rein-onbewogen sterk zijn zij die wij graag mogen.…

vandaag zit ik goed in mijn vel, dat u het weet, morgen nog beter…

een koning gaat je toekomst vooraf, het spel dient zich ongevraagd aan en terwijl jij de kaarten achter een tovermantel opschudt, de handen zichtbaar in het huis van harten zie ik: je bent volledig, nog te groeien jij doet een stap vooruit ik naar achter en tussen deze jaren heb ik nooit getwijfeld jij , mooi mens, ik tik tegen…

Laat al mijn wensen niet goed zijn door het vele maar veel door het goed.…

Want zit je lekker in je vel, dan volgt al het andere meestal wel.…

echt te weten Doet alsof het leven simpel is af te kopen Hoewel rafels losgeraakt en aan de rand uiteenvallen totaal de tijd negeren Loopt een leven soms op de klippen Steil van de zeebodem oprijzende rotsen die onze schepen breuk laten lijden hoewel de tijd ons leert dat elke barst weer geneest weet tijd hoelang wij moeten velen…

Het Koninklijk Huis steekt tegenwoordig in een ander vel. Een koningin werd een koning in een ander tijdsbestel. Niet langer drijft er iets of gaat er toevallig iets voorbij, maar met meer afstand komt ook een koning of zijn klant voorbij.…

Ik kan niet wachten tot Google Glass wordt gedragen en al mijn gedragingen van a tot z worden vastgelegd! Hard bewijs van vooral misdragingen Ja, door de ogen van die ander!…

Oud hout, veel jaarringen zwaar beproefd maar uitgewerkt geeft geen krimp en laat zich voegen tot handig voorwerp zoals een ladenkast van afvalhout, ruw maar eerlijk als een ongeschminkte vrouw draagt de last van laden vol geheimen zonder te bezwijken…

Ik sta stil ook de bomen luisteren naar jou en de dagen verlopen tot een zachte zucht hoor de bladeren zacht ruisen onder de klanken van jouw zinnen vertel je jouw verhaal en wij tellen de samen de jaarringen van jouw hart…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

het verstilde leed in oude ogen zegt me, dat ze wacht tot dat, wat onvermijdelijk haar laatste adem draagt er daagt geen hoop meer over alles heen een uitstel slechts, dat iets verlicht de tijd verplicht me blij te zijn met alles dat ze torst in beter weten maar haar heelheid draagt ze, zonder pijn…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

niet om het verleden maar de toekomst waar wij naar op weg zijn wat is geweest blijft hangen in het bagagenet van het geheugen je torst het mee zolang je het met verstand kunt dragen mocht je het ooit verliezen dan is alles verloren... ben jij de reiziger met oponthoud die wacht op iets waar jezelf niets meer van weet…

De goederentrein is als het leven, het aantal wagons, voortgetrokken door de locomotief vertegenwoordigen de bagage die de mens te verstouwen krijgt, met dit verschil: wanneer de trein op plaats van bestemming is, de wagons losgekoppeld en gelost, zijn ze leeg, echter de mens torst tot het eind toe de lading met zich mee.…

Dit jaar wint Overijssel dus de cup Voor vrouwen met de allergrootste borsten Bh's waarin zij deze joekels torsten Gaan zelfs van D tot F en 'running up' Dit hete nieuws heeft menigeen verrast Verkeer op weg naar Zwolle loopt al vast!…

Een watertoren ten dode opgeschreven wordt een dodentoren Een steen des aanstoots een drooggevallen watervat dat kil de zwaarte Van stenen harten torst verzaagde levens in de toren van de dood Wie haalt dan de doden weg wie zal ze dragen naar de torens van stilte Zal iemand ze aan de hemel schenken…

blik niet terug op de lente één dood te vroeg op haar dorpel en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers vloeit weer in mijn oog terug als ik de woorden tel, de stomme woorden uur na uur, minuut na minuut in ’t ritme van seconden tijd verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft ondanks jaarringen spijt zelfs wanneer elke boom die in ons groeit…

verheven Apollo gezanten neer op een nietig mensenkruin hoog boven woedt de ieder voor zich stammenstrijd een geluidloos reiken naar het hemelse lichtste licht stam na stam verheft zich tot een onaardse afstandelijkheid op deze onbereikbare hoogte is geen plaats om te schuilen in dit bos van schrale bomen hoeveel jaarringen…

je hebt mijn boom gemeten je vingers op mijn bast de jaarringen heb je geweten waarin jij voor de helft past aan wortels kon je niet veel vinden je storm verstond geen kracht de takken droegen nauwelijks bloemen ze bloeiden slechts als jij ze zag jij hebt me aan die boom verhangen alleen de dood kwam later pas je dacht…

ik taalde niet naar talen van sprokkelhout of spreeuw moest het spreken weer van ver halen van voor deze eeuw het lukte na poetsen groene lagen onzorgvuldigheid verdwenen het koper kwam te voorschijn onder de humus van het dagelijks gebruik lagen woorden van niet ouder dan vier jaarringen verbaasd te blinken…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

een drankreserve hangt nog in zijn stapritme en in zijn huid zitten jaarringen van pijn, maar een rustpauze werkt als een beitel voor tintelende hersenspinsels en vingers. in uitgehouwen letters knapt hij zijn imago op.…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

met zachte weemoed betasten we de lagen waaruit we bestaan het hart laat zich vaker raken dan het hoofd we ademen overgave het strijkend licht maakt onze jaarringen voor even zichtbaar in liefde verder leven geen tranen te verbijten in het woud van genade…