Alle inzendingen over treurt

Toevallig sprak ik hem vandaag ik de stad Hij had zo genoten van Kraay en van Kat Maar dat ze met ene de Haan heeft gelopen Hij heeft van dat merk nooit een pot willen kopen Het huisje stond alweer een tijdje te koop Ze had het verbouwd en gered van de sloop Nu piepten de deuren, de waslijn hing los Er klonken geen stemmetjes meer in het bos…

de daders lachen in hun vuistje en de wereld...treurt. Het is niet ver van ons bed het kan ook HIER gebeuren. dat WIJ eraan moeten geloven en de wereld om ONS zal treuren.…

Treurwilg Hoe treurig treurt de wilg, huilt katjestranen aan de waterkant. Het voorjaar komt eraan, echt! Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…

Ze slaat haar ogen neer overspoeld met verdriet ze twijfelt nu niet meer leven en dood staan quitte Ze gaat zich overgeven aan de hemelse pracht naar het oneindige zweven waar ze wordt verwacht Ze kijkt niet meer om niemand die om haar treurt straks slaat de grote trom en is het pijnloos gebeurd...…

De herfst regeert weer met bedrukt geluid Het hemelwater kletst op grond en daken Wind giert langs huizen, bomen kraken Nog even maar, dan is het daarmee uit Bij vette pech treurt elk seizoen hier later Als woest of zacht geklots van poolijswater…

die stad in Spanje treurt over jouw sterven ik helaas niet stierenmartelarij intens verdriet jij was nog een jong mens maar een zure dood had liever respectabel dieren gered in bittere nood hoe leg jij dit uit nu waar je ook bent nee voor mij was jij geen stoere vent…

en de zee zij zeilde voort toen in mijn arm gelegen een droom werd vermoord nu ligt langs mij het zand in dichte, witte vlokken 't treurt om eb en vloed de dagen zo verwant in mij loopt nu verloren het kind dat speelt met meeuwen waar kan zij dan nog tekenen 't hart met zilverzachte rand…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

De nacht staat ver onder de zon toch treurt ook zij niet om zichzelf het fundament van de berg bedekt de stroom die haar langzaam slijt de vogel leerde de honger overwinnen oneindig blauw versterkt een sterrenleger in de borst sterft de denkers droom verdiept het inzicht via omwegen is de zachtzinnige glimlach geluk…

het zicht Verloren - wist Niet eens meer Dat je bestond, Niets meer dat Nog op jouw Aanwezigheid, Je bestaan, duiden Kon tot ik hier Vandaag een Kruisje vind In de berm naast Mijn fietspad, Waar een moeder Zit te huilen om Haar verloren kind, En een wildvreemde Afstapt, en zijn Arm legt om haar Die mateloos treurt…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

rond kale takken treurt nog grijs, de winter versplintert licht op koude muren zien de buren slechts een armlengte rood want binnen huist de broze dag als kleinood aan de wand voor deze kant geen kaarsvlam, die mijn vergezicht vertaalt het haalt niet, bij de zomer ach het haalt niet bij de liefde, die mijn binnenkant bepaalt…

Temmink vs Goliath Het gevecht van de eeuw Elkaar doodschoppend Zonder zucht Zonder schreeuw Goliath vs Temmink De winnaar onbepaald Twee wilde gladiatoren Niemand treurt Niemand maalt Temmink vs Goliath Straffe Goliath wint Doch Temmink sterft niet Het publiek stemt Het publiek bemint…

't Nachtelijk zwijgen wordt verscheurd Door een stem die gilt en treurt. Niemand, niemand weet er van, Niemand breekt zijn boze ban. Overdag wordt niets bespeurd. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

mijn hart huilt en treurt. het afscheid te laat... het was gebeurd. heel regelmatig staar ik naar de hemel, zie dan al die schapenwolkjes zweven en plots, zo nu en dan, zie ik haar gezicht verschijnen. ze glimlacht en pinkt een traan. ik roep en zwaai naar haar, maar een stille wind verdreef... ons steeds verder uit elkaar!…

De wilg hangt en treurt terwijl om haar heen de lente volop geurt Weggevlucht in gedachten die tijdloos voortdwalen laat zij de wereld wachten Als zij de ogen opent -even- ziet zij wat zij al die tijd had kunnen meebeleven Schrikt zij van het licht de geurende geluiden klapt haar kruin weer dicht Want tot de conclusie dat zij…

een Poolse vrieslucht waait binnen de tijd vertraagt wanneer een kale boom driehoog mij oud aankijkt zijn takken zijn dofgrijs en zwart aan de randen alsof hij treurt en me wil waarschuwen voor wat komen zal ik ril om reeds gevallen schaduwen en knik hem toe hij heeft het koud in zijn marmeren huid vol huiver ik ween…

de regen en de wind konden haar niet deren ze rende naar haar kind door 't gejank en luidop schreeuwen het moederhart op hol geslagen de leeuwin op volle toeren nu een groep hyena's aan 't belagen haar kleine welp, het was zo cru ze was te laat, het was gebeurd de dierenhemel berust haar kind haar tranen wrang, natuur die treurt de…

Dit is de aarde die treurt haar hete zwavel tranend uit de diepste hellekrocht sissende stoom van water als haar bloed de zee verkleurt. Zij weent, en haar verdriet verschroeit mijn ziel en haar pijn, wordt mijn pijn totdat we samenzijn.…

hou me vast met handen van de nacht en laat dit eeuwig duren want morgen nog voor duinen aarde worden treurt de dageraad langs grijze wangen vederloos en onafwendbaar met om mij heen de lage stilte van een dichtgegroeide dag hou me vast in het voorbijgaan en draag het ruisen naar verlangen avondblauw, naar wie ik ben de zee…

Waarom treurt een wilg zoals die nimmer heeft gedaan, geknakt en gebogen dreigend? Het antwoord waarom is niet zomaar te geven, moeilijk verkrijgend. Het antwoord waarom hapert bij melk wit maanlicht in bittere tegenstrijd.…

ik zie je nog zo vredig zitten altijd op dezelfde plaats het groene bankje in de tuin wat te pitten tussen gras en bloemen of naar leuke vogels staren die ravotten tussen takken rustig aan je pijpje trekkend denkend aan vervlogen jaren het bankje treurt en blijft maar staren geduldig wachtend... op mijn opa het had absoluut geen flauw…

grappen om uitstel zonder echte reden om zwijgen als ik vragen wilde om zoeken in te ver verleden om denken dat ik wachten moet om stoer alleen zijn in mijn schulp om doofheid voor een goed advies om afweer tegen elke hulp om passie die ik binnenhoud om plannen waarmee niets gebeurt om zijn dat niet tot leven leidt omdat wie liefde kent, niet treurt…

witte sneeuw hard glinsterend onder de stekende zon al wat zolang al treurt en kermt knarst onder Goliaths voet in nederlagen in de donkerste dagen een brug over het ravijn de ster het lied van leven een kerstgeschenk aan jou gegeven het paradijs herschiep berg en dal weer juichen liet rondom de zon…

Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid nu en dan eenieders deel is in dit korte leven maar dat er steeds nog zoveel schoonheid is gebleven.…

Het wordt al nacht en toch blijf ik ik ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken…

De berk treurt naast de wilg beroofd van hun laatste bladeren die langzaam liggen te vergaan tot humus voor het nieuwe jaar dat teert op oude resten Maar het gloren van het begin van wellicht een nieuwe lente ligt nog ver in het verschiet terwijl de ene bijna-dode voorrang vraagt boven de andere Niemand zei dat het makkelijk was maar…

Overal treurt de tortel... Maar niemand, niemand heeft last van haar dwingend gezeur, haar oervervelend gekoer. Vooral in de zomer grijpt zij haar nederige kans met een simpel ritme de stilte te betreuren. Voor muzikale oren soms stompzinnig vals! Maar niemand, niemand stoort zich aan haar melancholieken.…

wanneer alles weeral eens tegenzit en het denken verstoort het evenwicht zo ook het verdriet verdrijft de blijdschap dan treurt de lach in gevangenschap we willen wel maar kunnen niet zo goed het luisteren naar die gedwongenheid ons hoofd knikt steevast op en neer maar het hart wilt juist die ommekeer we kunnen elkaar in de haren vliegen…