Alle inzendingen over uitzicht

mijn neus draagt nieuwe glazen omhuld met lichtbruine ringen verbonden met twee schelpen door armen van gelijke kleur kan mijn ziel nu beter ontwaren daar ik de omgeving scherper zie zal herkenning ontdoen van het maren heb de waarheid weer onder de knie amen wil ik het uitzicht eigenlijk wel knechten?…

in zoete pijn te dwalen door roze rode zalen verwachtingsvol gericht op dat wat kloppend ligt als in een halfopen toren van beschermende ivoren beschroomd stilaan de pulserende kamers binnengaan waar muziek van zoveel jaren door het aanslaan van de snaren tot weerklinkend leven komt, ontwaakt wat was verstomd, dat wat gewist werd geacht…

Zichzelf op poten zetten, met alleen een tafelblad En wat servetten waar hij op schreef: ‘Geloven was voornamelijk: blijf, nog even…bleef.’ Het viel niet mee, die vele beetjes naar de zee. In vingerhoedjes van plezier, met waterdruppels op een pier Win-win synergetisch rekenen als 1 + 2 was 4. Als schrijven was schrappen, dan was typen weigeren…

Verschillende bomen in deze verdoemde tuin stellen godzijdank nog perk en paal aan een oude man die daar gedurig rond loopt, zonder hoed, zwart als een krent in grauw gebak van licht en landschap, ja een man van ziekte. Zwak maar taai en onbeschoft. Hij draait, de afgeleefde kreeft, in kringen om mijn vijvers, der seizoenen dolle dolle…

Al-Queda wordt zeer binnenkort ontmanteld Zo heeft Obama jubelend gemeld Benieuwd hoe 'binnenkort' wordt bijgesteld Wanneer de planning wankelt dan wel kantelt Het lijkt weer uitzichtloos wat ze betrachten Nieuw inzicht laat voorlopig op zich wachten…

Een opwelling van rood vier jonge stokrozelaars uitbundig in bloei en twee of drie mussen uitgelaten daartussen…

nog steeds zie ik omhoog, iedere avond weer daar in het oneindige ligt het antwoord dat zegt; alleen ik weet meer heb mij daar mee verzoend het is goed vaak de vraag te stellen; wie ben Ik dan keer op keer inzicht omvatten is niet te tellen zo duidt de atmosfeer jij bent, doch als een voorbijtrekkende pauwenveer…

(tanka) Bliksems verlichten telkens de stormende nacht: populieren gaan als grote zeewieren, door sterke stromen beroerd.…

Het droombeeld waar ik Zo lang naar verlangd heb, Dat mij nachtenlang In haar fluwelen greep hield Zonder ooit dichterbij Te komen, is langzaam Uit het zicht verdwenen - Uitvaart zonder bloemen, Zonder sprekers, alleen Een ik dat zielloos achterblijft…

(Eclips; silhouet) Soms ligt de maan mij absoluut niet is dwars en geniet ervan mij publiek te schaduwen niet altijd stelt het heel veel voor maar soms, dus af en toe bederft die bal compleet mijn doorgaans hemels uitzicht zegt dan slinks tussen neus en lippen door dat het niet anders kan figureren doe ik dan voor slechts…

Gedachten verwaaien, Waaien mee met de wind, Takken zwaaien hen Gedachteloos na In dit gedicht Tot ze verdwijnen Achter de grijze rotsen In het nieuwe licht Brenzone, Verona, 17 juli 2015.…

lichtvoetig trippel je de heuvel af voeten zijn onzichtbaar in het hoge gras je opent hekjes die spontaan weer vallen in passeren koeien kunnen dat nooit leren jouw rood laat groen nog malser lijken we rusten op een uitzicht met stilte in begrijpen jij was weer de berg opgegaan ik ben je nagekomen zag je ogen spiegelen…

Met spectaculair uitzicht in de nacht van de schittering over de stad op de zesentwintigste verdieping waar ik jouw liefde door het glas zag.…

Wolken luchten coniferen een watertoren plastic nog steeds gehaakt aan een tak van een kale boom de voorjaarsstroom strijkt er langs terwijl het strijklicht van de ondergaande zon een plekje verovert op het balkon. Voorjaar ruikbaar, hoorbaar…

Lieve Eva, Omdat jij zo nodig van die appel moest eten, zit ik nu met de gebakken peren maar dat is lang gelden... zand erover, zon erop. Lieve Adam, Wanneer kom je weer eens rib-eye eten? neem jij fruit en een fles wijn mee dan zorg ik voor brood een spelen - samen komen wij er wel uit.…

Het stormt voor de kust van Oostende de stroming die op golven jaagt het zand dat zich perst door de gaten kieren van de oude, trotse huizen op het strand geen volwassen mens twee kinderen slechts met hond hun jassen hoog boven zich geheven handen gehaakt in hun jaspanden zij zeilen voor de wind, staan stil onmogelijk schuins uit het lood…

De ochtendnevels verdampen terwijl ik er naar kijk; hoe vaak fietsten wij daar op die kronkeldijk? De zon verlicht de polder, het water en het grasland; ik herinner mij een vrijpartij op een zomers waalstrand waarbij wij samen kwamen in een lijfelijk liefdeslied, achter de kromme wilgen en het wuivend riet. Ik zie onze picknickplekjes…

Zij leeft ook verder met uitzicht vanaf de top herinnerd naast mij met een passionele hart verwend wat zij in mij zocht.…

Van andere nesten een gezang vaak onbegrepen en miskend wel doodenkel en zielvol toch. In 't lied der verte klinkt een droom. Uit soortbehoud wordt overlast. Te velen om zich hoog te achten. Ben overtollig, nooit en graag alleen. Ik vecht me door en word een zwaluw. Een dagelijks offer te mijn zwerm. In trek: Die schoonheid koesteren en…

We kijken Vanuit Ons eigen Inzicht Naar de ander Zo komen we Aan ons Eigen verhaal Hoe we De ander zien Dit is Niet de ander Maar is Ons uitzicht Zo komen we Aan ons Eigen verhaal…

De top Een uitzicht Dat eindigt bij Naar een leven Groei ik, klim ik op Vanaf beneden begin ik Het oppervlak kruip ik tegemoet Ik ben het die de grond doet beven…

een woord en dan nog eentje branding, vulkaan thee, sokken, en uitzicht en ergens in een verre hoek iemand die roept: the horror maar zo dichtbij het boek…

Kolossen van basalt, Ruw gehouwen wachters Bewegingloos kijkend Naar zacht wiegende Jeneverbes Met uitzicht op Schorren en slikken Die leven van de dood…

Jij ligt te slapen, en ik besef, er is niets -- niets belangrijkers.…

genoten in uitzicht op zee de scherpte van stenen en je eindloze benen namen we mee…

gladiatoren bezig aan hun dodelijke spel ik open nu voor u voortaan in woord en beeld prijs mijn eigen uitzicht aan als u geen interesse heeft dan is er altijd weer een volgend raam…

de schuifpui, het uitzicht…

Anderzijds is er een uitzicht, om uit te kijken, Een boom vertelt, het water fluistert.…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…

soms is mijn wereld zo groot dat het geringe genoeg blijkt zoals leegte mateloos ruim kan zijn in verlatenheid daarom besproei ik het uitzicht vaak met stilte…