Alle inzendingen over valse hoop

'k Voel wat ik voel voor de val zich inzet 'k Liep de tegels d' een na de ander Mij vleiend op het gras onder de druiven Verloor mijn gedicht geleidelijk glans Hoe effectief toch is ware genegenheid Als liefde plotseling uit de lucht komt vallen?…

ik val weer diep, recht in die donkere afgrond mijn laatste hoop op beterschap werd mij gisteren ontnomen, in één seconde, in één zin, een klap recht in mijn gezicht het beeld van mijn toekomst niet bepaald rooskleurig is dit voortaan mijn leven? hoe moet ik hiermee omgaan?…

Kijken naar de herfst merels in de tulpenboom kastanjes ten val…

Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

Met de naderende Israëlische grondoorlog in Gaza: 2 x Texel, 2 miljoen inwoners maakt de Vredesduif een vrij val; was er vroeger nog een sprankje hoop heden wordt die hoop een spektakel van hel Laten we vooral de Vredesduif opvangen voordat ie valt en vergaat laten we vooral blijven hopen niet op een hemel maar op een wereld van de toekomst…

en de sprong weet niet waar hoe diep wanneer de val zal stoppen volledig luchtledig in vacuüm verpakt op weg naar evenwicht al was het maar naar de hoop die te vinden slechts de zekerheid dat stilstaan teruggaan had betekend naar schepen reeds verbrand…

ik heb bemind in gebroken regen bloedend hart vol goud en pijn stekend zilver aan mijn degen veranderde hoop in zure wijn valse lach en valse blikken geladen met een portie vuur laat het wezen nu maar stikken want de klok slaat slechts een uur ik heb geen spijt van al mijn pogen tot een sprankje liefdeswerk maar die dagen zijn voorgoed…

Als alle kerstspullen zijn opgeborgen, val ik weer in een groot diep donker gat. Het hele leven ben ik meer dan zat. Ik grijp de fles, er is geen hoop voor morgen. En wat me verreweg het meeste kwelt, is dat Maurice de Hond me steeds maar belt.…

Psst! Winkelier! Je mag geen drank verkopen Ik ben hier om je stiekem te betrappen Het lijkt of ik iets uit je shop ga gappen Maar door mij gaat juist je winkel beter lopen Ik knijp wat oogjes dicht tot aan half zes En jij geeft mij in ruil een goede fles…

Wat ik ook deed of wilde doen, de beslissing was al genomen, zonder mij in te lichten, valse hoop, gevoelens welke onreeel waren, had er geen invloed op, niets wat mij restte. Ik moet door, door met de dag, elke dag weer een nieuwe. Heb veel steun uit diverse hoeken Vanuit vriendschap, gevoel, uit het hart, niets kant en klaar uit boeken.…

cirkels en wolken volgen de windpaden voorbij een verdwijnende zon en de tong zoekt verkoeling in een koortsig ademende mond bleke lijven klauteren uit onderaardse gangen zoeken de schaduw van torenhoog beton blinderen hun ogen met vederlichte luiken waarachter niets dan illusies en heffen de glazen die zij onafgebroken vullen met de valse…

Een stipje uit duizend omzichtig neersuizend als een lastloos uit glasgegoten traan Door 'n bleekblauwe vlaag sereen, doch gestaag vliegt voort een kristal dwar'lend uit sneeuwval zo modest, uit één van tal Mijn hoofd een gitkolk als ik tuur naar die wolk waaruit dat klein donsveer komt waaien Een kern van lazuur achter een hemelvuur…

Het licht Schijnt sober Op de grijze muren Van mijn luchtkasteel Verwarmt mij niet Doch omhelst mij In het vale licht Van een verlaten tombe Mijn ziel in duizend stukjes Groeit hier langzaam aaneen Maar laat niet na Mij telkens weer te steken Ik kan niet helen Het heeft geen zin Vooralsnog Is er geen hoop op een nieuw begin…

Waar iedere golf zich oeverloos herhaalt lokt het weidse uitzicht de onfortuinlijke broos schipperend tussen fuik en val De toekomst genadeloos weerspiegeld in het zoute nat doet verstikkend verlangen in zwijgende angst weerklinken en weer een hoop verdrinken…

Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.…

Steeds blijf ik aan de andere dan de goede kant steken Waarom zou ik dan nog hopen op hoogtepunten na elke val Hier ligt Nergensland waar je rondzweeft zonder ergens aan te komen Daar ligt Niemandsland waar je ronddwaalt zonder ooit iemand te ontmoeten Waar ligt Niemandsverdriet waar vreugde altijd een synoniem is van…

Is dit nu werkelijk liefde Of is het een valse start Als zout in de open wond Van mijn gekwetste hart Is dit niet echt gemeend Of kan ik je vertrouwen Vertel me nu wat je voelt Kan ik wel op je bouwen Ik wil nooit meer hopen Op iets dat niets zal zijn Kan het ook niet meer aan Die verdomde liefdespijn Rusteloos mijn gedachten Verlang…

---- De voormalige coalitiepartners beschuldigen elkaar nu in het openbaar van vals spel.…

Genetisch opgeslagen verdriet geschreeuwde woorden verzwegen en opgehoopt achter een muur van pijn Opgetrokken uit stenen die als valse brokstukken lava uit je mond vielen en mij genadeloos verpletterden Hoop en geloof stierven verstikt onder een versteende laag niet te ontsnappen duisternis ik heb mij aangepast, ik ben een overlever…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

als het verkleuren van de blaren nog voor de val een aanvang neemt en het najaarsgrijs de rust inluidt om aan dood en opstanding te wennen geraakt de mens vaak snel ontheemd van zomeroogst en zal wellicht verval schielijk herkennen morgen bestaat alleen nog in hoop, woord en dromen wordt hij enkel zo door de verstilling…

ik spring met nooit geziene hoop in de poel van levensloop een druppel een kind van grote woorden op reis naar onbekende oorden naar verzadiging van langverwachte daden moed houdend vastberaden alwaar nu hier aan rand van water een val in bron van later en verlies mijn waterloos gezicht in tijd van te vervullen plicht…

dat alles duidelijk wordt val nu toch in slaap maar droom dan ook nare dromen nachtmerries zijn het ik wil niet slapen...nooit meer…

De zomer is voorbij Vogels trekken weg Dag duurt korter dan de nacht En blaadjes pronken Met hun nieuwe kleuren Maar hoe fleurig het nu is Straks is de wereld troosteloos Met enkel kale bomen En bruine bladeren op de grond Het raakt me net zoals de dood Ook ik val naar beneden Als een blaadje op de hoop…

de ster is een licht het licht voor donkernis in een mens de mens die duizend dingen dacht zou willen droomreizen in een wakende nacht het hemellichaam geeft geen valse schijn wijst naar een kindje klein dwalende groeit er de kracht niet meer alleen het licht verzacht zal dagen van hoop, liefde en vrede dragen…

Voor val ik. Ik voor val. Voor ik val. Val ik voor. Jij valt voor. Valt hij voor. Wij voor vallen. Vallen jullie voor. La. Al. Val voor mij. Vooral. Hij valt voor. Voorval. Voor ik val viel jij voor. Ik voor val. Is zij al voorgevallen. Het zal voorvallen. Zijn wij voorgevallen. Jullie gevallen voor val. Nu zullen zij voorvallen.…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…

Vloek niet, o vloek niet de zon, m'n broer, die zo zwaar draagt uw last, touwen en lijnen zijn om u getast, hoog glijdt de boot in de zon. Rafel van kleed hangt naar neer van uw borst, uw ogen en slapen zijn wild omvloten, maar de haat, de haat uw oog ontschoten 0 vloekt de zon, vloekt de zon op uw borst. Bittere man die…

wat ben ik eigenlijk nog voor jou geen klank meer uit je mond een gezicht tot op de grond je hart zo kil en koud eens waren we goede kameraden maar dat was al vele jaren geleden we waren met zo weinig tevreden ook sterk zelfstandig en vastberaden we hielden van de gouden zon maakten reisjes naar die landen waar ik hoopte dat die zon, je…