Netgedichten

netgedicht (nr. 71.068):

En ik denk alleen tranen zie ik soms in vragen

Laat het een weet zijn, ik blijf mijzelf keer op keer,
dit gedeelde geheim is nu ook geen geheim meer.
Mijn hoofd is soms vogel, rijtuig of privévliegtuig,
ster op dagen dat ik mijn knieën berouwvol buig.
Dit nu gedeelde geheim is nu geen geheim meer.

Ik denk er totaal niet aan om steeds anders te zijn,
dit glas zuiver geperste wijn maakt trots, geeft geen pijn.
Bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop
vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.
Het pad dat denken heet zal maar zelden gesloten zijn.

En ik denk alleen: tranen zie ik soms in vragen
wat loopt een mens zo alleen soms te dragen.
Dan vraag ik mijn hart en ziel even om wijze raad.
Ja. Laat het een weet zijn, ik blijf mijzelf keer op keer,
dit gedeelde geheim is nu ook geen geheim meer.

Word ik arm, roodborstje tikkend even zo paraat.
Want als je geen plaats hebt zoek je een huis of nest
geeft een lach, want wie het meeste lacht, leert het best.
Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop
vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.