Alle inzendingen over verdoken

dood als ik ben doolt daar in toekomstig onbestemd verleden die dame die mij met haar oog moordde mij woordloos doorboorde en dovend spoorloos wegsloot in verdoken oorden: geen botje bloot geen smsje geen flesje meer geen troost…

God had ergens onheil geroken de slang had Eva aangestoken pluk toch van die boom- toen zat zij vol schroom achter een vijgenblad verdoken.…

Jij danst rond prille eenzaamheid aan de kolkende rivieren van een verdoken droomland je verlangt naar de onthulling van het geheim in dichte duisternis zonder enig licht maar de stem geeft geen geluid adem brengt slechts sereniteit om de diepte van jouw afgelegenheid te ontwaren hoor je de echo van jouw leegte het intieme vacuüm van…

Verdoken tussen de kussens van je hart gevuld vol veren zo licht zo zacht als je handen die zich ook nu om de mijne verstrengelen als een stille verbintenis voor oneindige liefde waar zelfs harten te klein voor zijn…

Verdoken gangen Leiden Naar Geheime kamers Treuren Om Een Verwonderd hart Gevangen dromen Breken In Rustende geheimen Tranen Door Een Wenend hart Verloren vluchten Drijven Langs Aangespoelde jaren Verscholen In Een Stervend hart…

wij gaan lichtvoetig door het wervelend stof rondom ons het zomerend lover van struiken en bomen de heldere zang van vogels verdoken in het geurend groen de tijd l........k oo....n....e pt...i.........n ....h ........d achter ons aan…

verdoken in haar wereld laat zij amper dromen toe hoor je enkel nog de stilte in het kloppen van haar hart zoekt een traan naar wegen in de weerspiegeling van hoop dat wat haar ooit ontnomen laat verlangen naar de dood waar het leven is doorbroken tijdloos vergaan die nacht haar kind verloren verwoestte haar bestaan…

Gezeten op de trein verdoken in een boek is waar ik wil zijn Mijn eigen witte doek Dan vergeet ik alle pijn die op me rust net als een vloek Gedachten op het offerschrijn van het simpele verzoek even alleen te zijn in jezelf op zoek naar het wezen van je zijn Betekenis van olieverf op doek de kleuren van robijn Wachtend op bezoek van dat…

ze duiken weer overal op de steden en hun neongedachten de vele lichtjes verduisteren de waarheid valse pracht in felle kleuren luide muziek verbergt verdoken stilte slechts even duurt de erkenning van de prachtige geschenken ook mijn vluchtige taal is zo weer vergeten het papier ritselt al in de vuilnisbak…

De kortste dag is alweer voorbij Het licht is op kerst herboren Het nieuwe jaar komt dichter bij Wat het brengt, ligt nog verdoken Tijd om even achter ons te kijken Bracht het jaar vreugde of verdriet Zijn al de wensen in vervulling gegaan? Hou moed: er ligt toekomst in ’t verschiet!…

dag mijn gedicht jouw moment gaat verloren smaak nu het lezen als eentje teveel ongelukkig de dag die voelt als genomen beheers er verdoken jouw overaanbod maar laat geen toeval ontmoediging zijn die achteloosheid voelt als herboren als morgen de dag der gedichten verdwijnt groet ik jou weer als –mijn- gedicht…

Een vlinder vergeten Een vogel in de lucht getekend Een zwaluw zonder zomer Een lied geruisloos vervlogen Een korrel zand Een stilte verdoken in mijn hand In het zwijgen van de regen Het dansen van de wind In het strelen van de hemel Het dragen van het leven In het zoeken naar het kind, omarmd door het licht, zal ik krachtig vliegen…

het grijze ledikant verbleekt twee ogen turen van verleden vragen niets dan stervend keren van de tijd tijd, verloochent tijd; bedekt het gaan van ‘t leven ontbindt verdoken onder dekens eenzaamheid het blanke ledikant verstijft tien ogen turen van verlaten zeggen niets dan lekkend staren naar de tijd…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

Het kwam als een lach Voorbijgestoken door een traan De liefde verdoken Maar in alle hevigheid aanwezig Geluk ten top Onwennig, verzot Het mag niet stoppen De bloesems zijn nog teer Laat ze open gaan Het licht van de zon Brengt leven en vreugde Laat het niet regenen Voor één keer Laat het tere leven Even zweven.…

De liefde verdoken, maar in alle hevigheid aanwezig. Geluk ten top, onwennig, verzot. Het mag niet stoppen, de bloesems zijn nog teer. Laat ze open gaan. Het licht van de zon brengt leven en vreugde. Laat het niet regenen, voor één keer Laat het tere leven even zweven.…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

Met de gordijnen dicht, goed verdoken. Bij hem is het Stille nacht, Heilige nacht, langdurige nacht. Wellicht tot lichtmis willen wachten had ik zo in gedachten. Neen, ik ben iemand die liever vooruit kijkt. Zeker de mooie dingen rek ik niet nodeloos, hoe mooi ze ook waren. Ik ga nu de oever van de lente bevaren.…

Haar ogen zijdelings die zwart in hun verdoken blauw het git herhalen: schicht der herkenning. Onmiskenbaar maar dun en onzegbaar ziet het waar het voor zwicht. En dan verdwijnt het weer in haar gezicht. Geen traan sist weg met zoute bitterheid.…

Er stond daar eens een schone bloem Helemaal verdoken Ik vroeg ze toen "Gij schone bloem, Waarom hebt g'u weggestoken?…

Zo slaapt de botte in ‘t hout, verdonkerd en verdoken; geen blomme en is er ooit, geen blad eruit gebroken; maar blad en blomme en al het ligt erin, en beidt de dag, de dageraad... de barensveerdigheid.…

Wat staat daar zo schuchter te doen, half verdoken in 't plantsoen tussen klaproos en margrietje, tussen climatis en pioen. groei hoger, toe, want niemand ziet je, klein, bescheiden vergeet-me-nietje. Andere kleuren lijken grauw naast jouw wondermooie blauw.…

de middagzon wikkelt zich af met een verholen lichtstreep alles er onder verkeert in een verdoken geheim alles buigt zich in de schaduw naar het vallende gras de noen heeft een middenrif dat afzakt naar de avond mijn handen als kleppen op hoogte van mijn wenkbrauwen zakken richting de knoop van het middenrif de staar is voorbij het begin naar…

Ons hart staat voor U open het is geen koude stal verlangend mag het hopen dat U eerstdaags komen zal één kaars is al ontstoken een brandend liefdesvuur UW licht is nog verdoken we waken uur na uur de aarde is nat en duister van bitterharde tranen achter feeërieke luister van versierde kerstramen Zijn komst zal verblijden…

Jaren geleden ontdekte ik haar, verdoken tussen spinnenwebben. Als kind was ik bang spoken waren daar verdoken De zolder was donker en kil met een lamp die niet branden wou. Ik lag ’s nachts wakker wat zou die doos bevatten? Als tiener was ik nieuwsgierig maar … de zolder was niet mijn terrein.…

rolt over mijn huid ademen is je onweer inzuigen en je stempelt mijn huid vol vervaldata en streepjescodes in te ruilen voor zachte zoenen ondertussen wandel ik door de warmte van je naam en knabbel op de letters alsof het zoethout was ik sta tot mijn knieën in het slijk en wacht op een knipoog om weg te vliegen naar het vangnet van je verdoken…

Zwijgend loop ik verdoken, de dagen worden oud. Ik vermijd de klank van het licht en wacht tot jouw stem zich weer ontvouwt.…

Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij, verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde van een god : ik lik je woorden uit de beker, drink je spreken. Zal ik je koning noemen of mijn God ?…

Pen en inkt beschrijven kras het linnen van mijn ledig ledikant, ik prik je dichte wolkenhemel open, wrik je vrij,verlost uit diep verdoken zinnen, grijp met graagte naar je wijs beminnen, naar de liefde in je hand : ik lik je woorden uit de beker, drink je spreken. Zal ik je koning noemen van mijn lot ?…