Alle inzendingen over vergankelijkheid

Het bronsverkleurde najaarsbos ruikt naar vergankelijkheid en het korten der dagen stemt mij triest en lusteloos. Waar de rijen naakte graven op Allerheiligen wachten nabij de treurende wilgenboom, kniel ik bij mijn ouders graf want niemand kon als hen mijn stil verdriet verzachten.…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Zijn aard en meesterschap door tijd de perfectie heeft vervolmaakt, blijft hij dichter bij de aarde, profiel van een ziel die ongezien liet weten waaraan het is doodgegaan, vergankelijk, los en wars van alle wetten, boodschap die blijft voortbestaan.…

mijn haar nog immer lang, over oren op weg naar schouder verdunt in allerijl, havens komen in zicht, op het slagveld ruist het voorlaatste riet het wordt er kouder is het vizier op mijn zwanengezang gericht raakt dan ook de geest gekweld, wordt mijn kijken naar nog meer staren overgeheld dicht ik almaar dichter dan verlicht…

Het is niet meer dan bijzaak, ofschoon onlosmakelijk in gedurigheid verbonden. Wegstervende woorden van alle mensen wiens stem we horen konden. Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

eens is er de tijd dat mijn huid het lijkwit baart aan de dood gelijk en onveranderlijk dan is van aard nog steeds kleur ik naargelang ik ruik en de ander mij proeft of de ander kijkt terwijl mijn geest soms in een doolhof vertoeft de caleidoscoop van de verandering onvermijdelijk besloten in mijn vlees wordt voortdurend vaak…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

Met mijn ogen dicht reik ik in het ijle naar het firmament. Naar de eeuwigheid waarvan niemand het begin of einde kent. Stof in de wind wij zijn net als stof in de wind. En ons bestaan is niets dan een druppel water in de zee. Wat wij doen neemt de kracht der tijden vluchtig met zich mee. Stof in de wind 't is niet meer dan stof in de…

In stilte ligt de roem besloten Die ieder ten deel valt als hij zwijgt In rust gevangen is de beweging Die het leven voortdrijft in zijn gang Uit woord wordt het gevaar geboren Van onherroepelijk misverstand Niets beklijft, niets is eeuwig Niets kan meer bekoren dan de reis Van eeuwige vergankelijkheid…

Vergankelijk de vergankelijkheid: alles vergaat vroeg of laat.…

Panta rhei alles stroomt alles is vluchtig alles is luchtig vooral in de zomer. Panta rhei alles stroomt alles beweegt niets overleeft ook niet de zomer.…

adem de wolkenhemel vatbaar voor langer verblijf hangende het verleden is er nog een rimpel in volkomenheid, een ader met vloeibare twijfel of we niet in herhaling vallen weer opstaan en verpozen ons van geen kwaad weten kunnen we nog eenmaal onze gangen herroepen de rivier verleggen en de stoflaag herlezen zonder blijk van wijken…

wanneer is het mooi geweest is de bomenrij volgroeid het landschap doorsneden met witregels als groeven in aarde zonder voetnoot tot punt achter de einder is dit een droom, een weg evenwijdig aan de grens van levensvatbaar, laten we vuur achter, verwaait de rook in een speldenknop zoals het altijd was geweest…

het kan even duren geduld is niet gehinderd door haast doch schatplichtig aan een geheugen van grachtwater; slechtziend en doof nee, dan de heldere beek die eindeloos woorden herhaalt, de letters spelt tot in omgewoelde grond, een verzande oever. Het graf blijkt geruimd ooit, bij het zilverlicht van de spade op een doordeweekse morgen…

Rust zacht op het harde steen liefde dacht aan geur alleen…

Een vluchtig moment, wordt eeuwigheid maar oh zo vergankelijk is een portret als het in as wordt bijgezet.…

zal de tijd onhoorbaar oorverdovend toeslaan of moet ik haar koesteren en zachtjes in mijn armen wiegen en bezwerend zingen van opzij haar laten kabbelen op de stroom van al mijn verdwenen angsten het papier mijn oude vriend noemen om niet te vergeten wie ik verloren heb…

De herinnering is de ultieme duiding dat iets niet meer terugkomt, het in het verleden huist hoe ik ook tuur, wat ik ook schrijf men is overleden gebeurtenissen van het verleden zijn nog slechts beelden in mijn verdrietige hoofd…

op een dag eerder dan morgen voordat alles dodelijk is en irrelevant rust een rivier in haar bedding zwemmen vissen achter hun net schuilt in elke hoge hoed een konijn lijken onze stemmen op raspende diesels terwijl het kind teloor gaat in paarse mist vroeger of later dan gisteren heeft vandaag iets kwetsbaarachtigs…

soms haalt de wind mij eerder in doorheen de traagheid van de dag en schrijft al eerder een eind aan de zin, zo lijkt, en raak ik onverwacht van slag het is niet vreemd dat ik mij hecht ieder mens zoekt immers naar gelijke tred laten varen is niet slecht, zo wordt gezegd doch het gevoel van verlies blijft onverlet het getij is dan op iedere…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

over de gang, langs structuurverf, deuren met hun nummers gesloten alles inwisselbaar, zweem van bederf, elk tijdstip in vergetelheid gegoten lopend met op de rug een stenen last, weifelend over deze ultieme galerij zonder zienderogen op de tast; mijn schaduw is mij het meest nabij…

Verbondenheid is als bij mummificatie ingewikkeld zat de gevallene in de koningstombe niest in zijn stofmasker.…

Op het verwoeste landschap van mijn ziel bouw ik trouw rokende torens, kastelen van rottende lucht en zinkende speelholen Wolken in de hemel daarachter witte vogels schijnt het licht van zeven enorme zonnen rijzen oceanen om een zweefmolen van glas cirkelen manden aan varende luchtballonnen boven een regenachtig schemerig landschap dat…

De kale vergankelijkheid speelt niet langer de krullenjongen in de maatschappij. Want wie kaal is heeft boven hersens zitten; en voor een behendig speler behoren daar niet altijd de krullen bij.…

vrijdagavond badend in een zee van kleurrijk licht verbergt de stad zijn zwakke plekken pijnlijk drukt vergankelijkheid zijn stempel op de badplaats…

confronteert mij met mijn vergankelijkheid indringend kijk ik naar mezelf niet wetend hoe fragiel ik werkelijk ben tot dat het lichaam schreeuwt wijzen onderzoeken uit dat kleurverschil fataal kan zijn…

hangend aan december als het fragiele bewijs van vergankelijkheid bevriezen we de tijd steken een kaars aan en veinzen voor een moment de knusheid van weleer…

vaar op de stroom van de vergankelijkheid heb geen verwachting heb geen vrees nadert het einde laat het komen zorgen worden overbodig ------------------------------------------ uit: 'Sporten van de ladder', 1974.…