Alle inzendingen over vergankelijkheid

middels dit gedicht daag ik tot de degens vergankelijkheid onverricht de ontgoocheling van het leven en ik eis (!) haar gezwicht zowaar ik hier sta gehuld in zwavelsterrenlicht…

De spijker in de muur hoopt berustend dat vergankelijkheid hem vergeten zal en tijd blijft hameren hem de kleuren geeft niet veroordeelt tot roest om oud ijzer…

je kent de jaren die verjaarden viert de vergankelijkheid met glazen wijn als het bestrijden van een pijn je bent getekend door de tijd maar veinst geluk en houdbaarheid…

Vroeger geloofde men in de geest de ziel en het voortbestaan ervan tot in eeuwigheid Heden weten wij dat alles uit materie bestaat en hieruit voorkomt zo ook dat dit vergankelijk is…

In de lucht weerklinkt het geluid van ganzen de letter die ze vormen tijdens hun hemelreis is meteen het begin van vergankelijkheid de zomer is dood leve de herfst…

Nu begint weer het droevig beminnen van alle vergankelijkheid; er is geen ander bestaan dan dat sterft en weer leeft. Zingen we tegen beter- weten in of is dat ook bedrog en schijnbeweging? Graag wil ik iedereen met gezang begroeten omdat het leven nu eenmaal is zoals het is: licht en schaduw, vergankelijkheid maar ook mysterie.…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

hoe, dit te evenaren een gratis kunstwerk in miljoenenvoud kleurstelling en vorm in volkomen harmonie als natuurlijke gratie juist vergankelijkheid geeft extra glans aan deze dag…

alles keurig schoon het beton is weer te zien de vergankelijkheid van de herfst versneld en nu maar wachten op de nachtelijke storm die alles weer terugblaast waar het hoort…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

Waarheid in vergankelijkheid bestaat onvervlochten als een leugen die onecht schijnt, buiten het recht omstreden vervalsheid die ooit het echt zijn getrouw blijft in natuurlijke zuiverheid.…

Oh vrij zo vergankelijk, even bij het ochtendwaken. Vluchtig ijl je voorbij in het samen zijn, in wij! Och vrijheid dans nog even vrij nog zo heel even met mij!…

ken jij de jaren die verjaarden vier jij vergankelijkheid met wijn als het bestrijden van een pijn ben jij getekend door de tijd veins jij geluk en houdbaarheid..?…

* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment…

Hij toonde door het afdoen van zijn das Onlangs reeds hoe vergankelijk hij was.…

mijn gedichten van gisteren zullen de morgen waarschijnlijk niet halen zo vergankelijk als wij zijn ook onze gedichten het optekenen van woorden en gevoelens als herinnering voor een mogelijk later tenminste dat hoop ik...…

Geurende appelbomen en de jasmijn door zonlicht overgoten vergankelijkheid. Rust en stilte, het heden en verleden samen komen.…

Weer een jaartje wijzer Of is het alleen maar Het tikken van de wijzer Pijnlijke ledematen spreken Wijze woorden verzwegen Ervaring weegt door als de buik Ouder worden, zwanger van vergankelijkheid…

verdriet is melancholie het chronisch besef van vergankelijkheid hoe groot de faam of roem mag zijn het is de tijd die krijgt je klein wat rest is straks het groot gemis verpakt in pijn…

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

oké laat me nu maar los en zal ik de weg met de dood inslaan Vandaag kust mijn leven de dood wakker Langzaam ervaar ik een serene rust Het vergankelijke sterft in dit uur en de dood is het die mijn koude wangen kust……

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

In de herinnering aan de overledenen schuilt vaak de siddering van je eigen vergankelijkheid: zelf niet meer herinnerd te worden Daar moet je ook uitermate bij je leven je best voor doen want eenmaal onder de zoden kom je echt, nooit meer boven het groene maaigras uit!…

De mens peilt met zijn knallen, opgetogen, de omvang van zijn eigen onvermogen om te ontsnappen aan vergankelijkheid. In tijd of eeuwigheid, straks klink ik even op alles wat dit jaar mij heeft gegeven.…

Opgenomen in de bloemlezing 'vergankelijkheid'…

het pad een verzacht mozaïek van rode en gele tinten glinsterend zonlicht tussen kale, goud omrande bomen klanken en geuren vol vergankelijkheid weemoedig palet voor dichters en dromers…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

het oude boerderijtje benadrukt het gevoel van behaaglijk samenzijn zoals dat vroeger nog gebruikelijk was in Twente ach ja...Twente en de vergankelijkheid zegt de dichter met een zucht en iets van spijt…

ik was even in ruste toen gefluister langs de oren blies en zei ga je mee mee met mij zomaar vliegend vlieden * wonderbaarlijk dat zij mij met vergankelijkheid suste ik wist niet dat het mijn geest was die zich zelve vaarwel kuste…

is de bewering van; ' aan alles komt een eind ' ik zal er nooit aan wennen afscheid nemen van mensen en de dingen die voorbijgaan natuurlijk zijn er de herinneringen maar ook die zullen spoedig vervagen in mist van tijd rest ons slechts het berusten en het gedogen van vergankelijkheid…