Enfin

mijn haar
nog immer lang,
over oren op weg
naar schouder
verdunt in allerijl,

havens komen in zicht,
op het slagveld
ruist het voorlaatste riet
het wordt er kouder

is het vizier
op mijn zwanengezang
gericht

raakt dan ook
de geest gekweld,
wordt mijn kijken
naar nog meer staren overgeheld

dicht ik almaar dichter dan verlicht
en strooi ik verder naar de einder uit
totdat er zes geschaafde vierhoeken
uit een catalogus worden besteld

ja, zo'n winteravond
deelt geen lentegebaren

enfin,

zo overdenk ik het geringste
en tracht de aanval op de uitval
van een pronkjuweel
met ledigheid te verklaren,
tokkelend langs mijn
ijdele citersnaren

dat wel!

vergankelijkheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 175