Alle inzendingen over verlatenheid

kijk aan de Nephilim zij hebben de aarde waar zij eens waren verlaten, ik ook er zijn er twee van mij daar en hier opgeteld vier celdeling was aanvang een unificatie evident treurnis? nee! onuitputtelijke potenties wij keren terug groots, schitterend al omvattend licht van liefde!…

Vanuit haar stoel dicht bij het raam kijkt ze over de velden, weerspiegeling van braakliggende akkers achter haar ogen waar oude bekenden ooit verwaaiden, haar gelaat bleek en verlaten, het licht dat langzaam achter de einder verdwijnt.…

zoals tere druppels van verlate lenteregen zachtjes glijden langs hunkerende bladeren dat geluid nauwelijks waarneembaar maar wat oren doet spitsen klinkt als je, op jouw manier zacht mijn naam zegt in mijn linker oor…

In Haren heeft ie lang genoeg gezeten Maar nóg een feestje zit er echt niet in In ‘Project Exit’ hebben ze geen zin De laatste keer zijn ze nog niet vergeten Op 1 april gaat hij z’n post verlaten Dat is een goeie...hou hem in de gaten…

Zodra ik spreek zal mijn angst me verlaten, want mijn woorden zullen zijn: Ik zal worden een mens zonder angst. Pas wanneer ik spreek, kan ik die wereld binnentreden die ik haar voorheen alleen maar had vermoed. Niet zichtbaar voor mijn ogen.…

De aarde gromt, de scheuren door het boren Schieten in boerenschuur en akkerland ’t Is Bommen Berend uit het Drentsche Land De noodklok roept van de Martinitoren Gij volk verlaat terstond uw woningen Weldra gaat alles boven Groningen…

En stil en verlaten ergens buiten de stad huilt de koning om de toekomst van hen die Hij altijd heeft liefgehad.…

Heel zijn leven op zoek naar de zin De zin van het leven Een zoektocht vol waanzin Zijn gezin vindt het onzin Verlaat hem voor een nieuw begin Heeft het leven dan nog wel zin? Hij staakt de zoektocht Hij bereikt het eind van de zin Punt…

Ik zal wel zien in dat rotgebied van duisternis of daar nog iets is of opzettelijk niet; ja ik zal misschien nog even pogen daarheen te kijken met glazige ogen net als andere lijken of als een groeiende kreeft uit mijn strak huidskelet naar buiten breken om wat mij omgeeft te verlaten, met wat ik beteken. ------------------- uit:…

wat dan poezie moet zijn geen tromgeroffel of amechtig roepen dan nog liever rijmen zo diep dat gaat zeg me dat je me verlaat deuren open in de regen zie jou lopen kom je nooit meer tegen daar ga je maar vra me mijn liefste het diepste daar ga je maar vra me…

door ratten vrouw & kind verlaten, ben ik op zoek naar een zinkend schip, zelfs in een fles vind ik geen steun & wat er inzit biedt me geen troost, 't geeft mijn pijn een verloren stem verdrietige woorden die niet rijmen op betraand papier…

de zomervogels trokken naar het zuiden we raakten los uit elkaars armen de verlatenheid streek neer om niet weg te gaan verstarde verlangens bevroren in het ijskoude licht hoe naakt was de waarheid die rillend aan ons kleefde toen de noorderzon zonder ons vertrok…

in mijn gedachten je teder strelen mijn schuchter beven elkaars verlangen weten met liefde in je ogen teder naar me toe gebogen heb je mijn passie doen ontwaken durf ik mij op jou verlaten zoetjes aan maar zo waarachtig je naam uitspreken als mijn lang verwachte…

Een oorverdovende leegte Overmeestert mij Het gemis Schreeuwt het uit, Zonder geluid Ik ben in de greep van Een verlamd gevoel, Verweesd verdriet Ik voel me als een verlaten huis Overwoekerd door Onkruid In de verte staat een oude fontein Daarrond cirkels van opgedroogd water…

diepte keek afgrijzend leeg de afgrond in zwaar vallen en afglijden naar was de klim nog balancerend blaas me weg laat me maar afgaan zo dat niemand me ziet blaas me op kan ik jullie verlaten in deeltjes verdriet blaas alles maar af ik ga…

de storm stemt zijn vork ruimt verlaten tafels uit het zwerk fleurt de bloemen flets als zij zijn daar struinen losse blikken langs het bestek hier en daar verwaterd tot een stroom van onfrisse wanen niet alleen van deze dag ook de nacht verspilt zijn zinnen…

een leeg glas op een lege tafel het zicht is meer dan het zien met de ogen op de bodem van het glas ligt het sterven van de tijd de schilder toont de gestolde eenzaamheid in vage lijnen en een witte vlek het lege glas op een verlaten tafel…

met de overschatting van een vooruitgestoken borstkas danste hij met uitgestrekte armen om haar heen ze zouden het vasteland verlaten zij was verslingerd aan een minimum hoeveelheid licht ze wilde uit het beeld verdwijnen onderbelicht in de schaduw van het donker leven ze vonden de verte in een lichtflits…

ze zeggen zoveel kondigen met hun bestaan het einde van een seizoen aan geven de herfst vrij baan bekleden al wat stervende is met kleurig fluweel laat dat wat ons verlaat nog eenmaal vlammen voordat ook hun tijd vergaat laat de paddenstoelen maar zwammen…

ik keerde terug naar het landschap van het zinderende koren waar ik als in een koortsdroom liep en liep tot ik oploste in de tijd er huisde geen grijs in mij boven blakerde de zon door woorden keerde ik terug naar een verdwenen wereld een plek die mijn ziel niet verlaten kan…

- Mijn Lief is zeer verlaten, De nacht is koud en duister 't eenzaam land, - O! mijn verlaten, - o! mijn arm, droef Lam! Het doet zo bang om zijne Herder blaten, Of die niet keerde, - en het halen kwam! -…

Mijn hart wil zich uit mij huilen Wil huilen tot een rivier zich vormt En hem een weg naar buiten leidt Mijn hart wil zich uit mij verlaten Wil zich van mij scheiden Een weg naar buiten vinden Zo veel te verduren gehad Pijn, angst, verdriet Zo vele malen gebroken Enkele keer bedrogen Liefde gekend maar van korte duur Zo veel te verduren…

grond bang om zich in jouw zinloze bloed te mengen De doodskaders zijn allang weggevlucht om nog meer slachtoffers te brengen Zwijgend verlaten de mensen je graf in een pijnlijke stilte van woede en verdriet Morgen zal er weer een slachtoffer zijn Of staat er dan iemand op die "zinloos" te hulp schiet…?…

Nu denk ik, laat ze maar praten, ‘k heb de snelweg reeds lang verlaten, maar misschien is dit wel ons lot, als hebzucht met verstand en weten spot.…

Wij zouden elkaar nooit verlaten, wij hadden geen oorlog om naartoe te gaan. ---------------------------- uit: 'Alpenjaren', 1998.…

Wanneer ik je niet vinden kan scheren mijn ogen langs rotsen en dalen in adelaarsvlucht, zoekend naar je lach je ogen en zacht gelaat dat ik bedwelmen wil onder kersenbloesem in het roze noem ik je liefste Wanneer ik je verlaten vind zal ik strelen en zachte woorden prevelen waarin gevangen zonnestralen uw wangen verwarmen doen tot…

Met mijn hoofd gebogen sluit ik mijn betraande ogen begin ik in mezelf te praten waarom hebt U mij verlaten? Toen werd het licht na drie uur nacht U riep toen uit "Het is volbracht!" nadien werd ik bevreesd want U boog het hoofd en gaf de geest.…

en beluisteren nog waardevol en van heel veel nut en dat allemaal uit zo’n eenzame verlaten put* * in ons weiland zit nog een oude waterput die behoorde bij een klein huisje wat daar ooit heeft gestaan.…

Wanneer de nacht valt, en jij niet meer bij me bent, dan pas besef ik echt, hoeveel ik van je hou, dan denk ik aan alles, alles wat we samen doorstonden, het goede en het slechte, het geluk en het verdriet, wat de nacht ook doet of laat, ik weet dat ik jou nooit verlaat.…

Met je dwalende vingers dichtbij ben ik stil en zie ik dat je mij zoekt waar we elkaar niet meer verlaten en elke scheiding ons weer doet verlangen naar vingers die we koesteren in elke wachtende stilte waar onze ogen niets meer weerstaan…