Alle inzendingen over verlept

Een doorn in het oog Een geprikkelde bloemist Verlepte rozen…

Op sterven na dood Twee verlepte bloemkolen Net te verdragen…

want hoewel geen watersnood 't zou toch zonder hoge nood zijn dat uw buxushaag verlept…

Decennia van groeizame grond drooggelegd in de ouderdom van verlepte lagen, liggen daar seniel in stille berusting braak en bochtig hun schrale resten…

in het alleen zijn je leeg kronkelen tot die laatste ademstoot als een verlepte roos alle herinneringen voor je uitdagend jezelf vergruist tot as verlatend op wat je gelooft als ooit heropbloeien zal…

Klare, wat heeft er uw hartje verlept Dat het verdriet uit vrolijkheid schept, En altijd even benepen verdort, Gelijk een bloempje, dat dauwetje schort? Krielt het van vrijers niet om uw deur? Moog je niet gaan te kust en te keur? En doe je niet branden, en blaken, en braên Al waar 't u op lust een lonkje te slaan?…

jaar na jaar ziet hij verlepte zestigplussers opbloeien in de zon de lange winters in noordelijker landen vertragen beweging en levenslust op zijn terras in de Provence serveert hij salade niçoise.…

Neem les bij autorijschool ‘In de Prak’, Ik zou in ‘Bodemloze Put’ beleggen, Koop bij ‘Verlept’ je bloemen zou ik zeggen, Geef gul aan de collecte ‘Eigen Zak’. Overeenkomstig deze theorie, Boek je je droomreis dus bij ‘Fantasie’.…

In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

als jij mijn geest zou zijn zou je verdrinken in het onbegrip van anderen zou de verwarring die zuiverheid zaait je overwoekeren en achterlaten als een verlept en verdroogd icoon geslachtofferd door het onkruid dat zich mens noemt als jij mijn geest zou zijn zou de zuiverheid verwarring zaaien in jou…

Hij ploegde met man en macht Handen zaaiden concepten Onder de hete zon Een lovend woord gaf zeggingskracht Toen het over bloeien repte Wist hij dat hij het kon Hopend op een oogst vol pracht Velden vol verlepten Tot hij opnieuw begon…

Droeg je loden last Nam vier kussen voor je mee Zag je roodomrande ogen Legde een bos met bloemen in je hand Ze leken snel verlept te zijn Spraken over nu en straks Niet over toen Ja, we logen Ondanks opgewekte woorden bleef het wat het was - Stilgezwegen pijn…

ik sprak met een klaproos ze wiegde cadans in de wind haar antwoord was rood ik was boos plukte het hart haar bloem zal niet bloeien melkwitte tranen verdruppelen de stam dood verkleurt rood violet ragfijne bladeren verlept in haar aderen groen ingebed hebben niets meer gezegd…

Als je overmand wordt door gedachten en je bloeiende leven verlept. Niet kiezen is een keuze, wel kiezen ook. Een keuze om niet te willen kiezen doet je keuzes opgaan in rook. Toch bestaat er geen keuze als je niet anders kunt. De keuze wordt voor je gemaakt, als de keuze je het leven niet gunt.…

ik zag nog een bloem daar aan de waterkant wil je mij, was haar vraag ik niet te flauw nam haar in de hand en fluisterde de woorden je bent mooi, ik doe je in een vaasje ze was echter snel verlept ik had haar nek gebroken; en dan ben je het haasje het was van korte duur deze intieme vreugd ik verloor de zomer, zo puur had me nog…

Want zonder plannen te maken, Kunt u nooit bevlogen raken En raakt uw geest verlept? Werk daarom steeds conceptueel, Dan wordt succes uw deel. Het lijkt haast of het vanzelf gaat, Als u weet waar u achter staat, Het is een voorwaarde en niet additioneel. Een juiste conceptie Is altijd nodig in mijn perceptie.…

maagdelijk smaragdig zo ontstaat menig maar vaak teniet bezoedelenden loeren grijpen hun kans het groen verlept dan het droog en flets uiteindelijk stof tot stof stof dat geen leven herbergt nooit bezwangerd door epiek ik stop het in een foedraal vergezeld met hoop en rede wanneer de Dodo weer foerageert kom ook ik weer tevoorschijn…

De moed der wanhoop hoor een verlept horloge dat zelf - ten einde raad - zijn raderen op gang tracht te brengen zie een drenkeling die paart met een kaaiman een levenslange dwangarbeider uit Cayenne die voor zijn oude dag spaart De moed der wanhoop hoor de moeilijke lach naar de gezichten van Mars zie het uitwissen van de vlekken op de…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

Het verhaal kwam in golven, soms als braaksel, vulgair dan als erudiet épos historique, nu als een verlepte roos. Mijn hele leven lang ben ik aan het poetsen, een vlek die niet verdwijnen wil. Hij legt een diepe schaduw, van grijs, naar lila, tot diep-blauw naar inktzwart.…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de…

Every night, party night Glitteren neonletters die Jouw derderangs nachtclub Avond aan avond sieren In de hoop dat er nog een paar losers Zo gek zijn af te komen op je Goedkope vermaak, gelardeerd met Verlepte snollen die in een vorig leven Ooit knappe mokkels zijn geweest - En jij zelf, in afwachting van deurwaarders Die jouw armetierige…

’t grootste plezier dat er is is de groei van een amaryllis in die kleine bol zit zoveel kracht die uitgroeit tot ware bloemenpracht waar je weken van kunt genieten voordat de kleuren gaan verschieten daarna verlept het blad ach ja, dat was dan dat rest de herinnering aan ’t wonderlijke ding het gaat werkelijk je pet te boven dat al…

Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit was Langzaam sluip ik rond Maar niemand die mij ziet Somberheid omringt me En vangt me in haar web Nooit zal mijn roos weer bloeien Verlepte…

Verlept, maar trok eens aan in oude dagen. Was ik elders binnen gegaan, lag andere baard aan mij te knagen. Ik snap niets van dit, van jou. Van onze dwang, plicht, plicht,drang. De valkuil-akte zingt, weliswaar gesigneerd, in stoffig, tuttig tweezang.…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

Honger loopt op straat langs helverlichte ramen koopwaar dat te gapen staat gedeeltelijk verpakt in linten en wat krullen de jeugd iets uitgezakt ogen krijgen nooit genoeg van kijken naar het schaars verhullen dat een te kort rokje doet regen breekt het spel van loven en aan bieden kou verlept de passies snel de eerste druppels…

lief lijf elke ochtend trek ik jou aan de pasvorm iets te strak je bent strijdtoneel van milde ziekten tijdelijke oefenruimte voor gierende gitaren en steeds vaker klassiek geschoolde strijkkwartetten alles wat ik nu lees heeft iets tijdloos Dante en Milton naast het sportveld hangt een verlept affiche ‘Jezus komt terug’ een hond loopt…