Alle inzendingen over vermoeiend

Vermoeiend is de geest als je steeds aan alles denken moet waarom niet even denken aan helemaal niets? Een tijdbom in de rust lust is niet meer dan een behoefte -ik luister slechter- vraag en aanbod nemen af.…

Je leeft alleen nog maar in gebroken dromen weer kreeg je niet de erkenning die je zo nodig hebt langzaam druppelen je laatste krachten uit het lichaam je voelt als koud van binnen uit dood denken is zo buitengewoon vermoeiend dat velen oordelen en daarin hun eigen voordeel zien…

De afstamming van “worstelen” lijkt boeiend Men denkt aan “wrikken”,"wriessen",“wrau” of “wrist” Aan “wroeten” zelfs, al wordt dát weer betwist En daardoor leest zo’n uitleg erg vermoeiend Nou ja, ik weet nu wél dat bij dit woord Etymologisch ook geworstel hoort…

Wat zou het wat zijn Als ik in het geheel Verder kon leven Als uitsluitend virtueel Verlost van vermoeiende zaken In nullen en enen opgelost En zelfs mijn ademen Dat geen moeite meer kost In respect opgedragen aan Fleur Bloemen en Tim Ribberink die vanwege hun pesters de zelfdoding verkozen boven verder leven.…

hij zag haar handen zonder magie van verborgen talenten wist hoe tijd groeven had getrokken in vereelte huid er was geen mystiek in het aards vermoeien dat werken heette met een lijf dat bij iedere beweging pijn en ellende niet kon vergeten toch was er altijd de lach die in elkaar ontmoeten zoveel blijdschap en warmte gaf…

Brullende muizen versus vijf miljoen 't Is precies zijn vader Een regelmatigheidscriterium Het vel van de blijde intrede Het primaat sijpelt overal door Alles in één Alles vloeit in en over elkaar Welkom in mijn duisternis Het gevecht met de tijd Vermoeiend werk op zoek naar orde Niet iedereen zal lachen; hypocrisie…

om weerstand te bieden aan de tijd die zó snel aan me voorbijgaat schrijf ik een gedicht omdat ik weet dat een gedicht verplicht tot woordgebruik werken met woorden kan vermoeiend zijn waren het niet dat een gedicht ook verlicht en juist dat is het mooie van de poëzie want soms moet je kiezen tussen geluk en vierendelen nou ja…

Anders De wereld zonder overzicht Een gebrek aan logica Onduidelijkheid heerst Vreemden babbelen Vrienden lachen Geliefde delen Normaal Anders Chaos in waarnemen Verwarring in voelen Vermoeiend om te zijn Mensen doen De natuur is De wereld draait Normaal Anders Voor altijd Diep van binnen Anders…

Zelfs de dood lijkt te vermoeiend, al lijkt het daarvoor niet te vroeg. Leegte is niet leeg, mat niet mat te zijn. Alles wat je voelen moet, doet alleen maar pijn. Er is niets maar dan ook niets, maar zelfs dat is nog teveel. Leven lijkt op martelen, en dat is ook mijn deel. Moe zijn is niet moe, boos zijn is niet boos.…

Voor de eerste keer Word ik herinnerd 60 jaar en meer Auto rijden, wordt gehinderd Wel kan ik nog rijden Naar Zwitserland Vermoeiende reis vermijden Treinen wordt mijn band Bij de spoorwegen begonnen Dat was mijn begin Reizen zonder bonnen Gratis en zonder pin Half geld voor de 60 plusser Dat nemen ze mij niet af Als kunstenaar en…

(Boektitelgedicht) De rivieren Eufraat en Tigris stromen echt al eeuwen IN BABYLON, tegenwoordig Irak SNEEUW dwarrelt en vaak stormt in dikke vlokken of stuif als de top van ARARAT na vermoeiende en zware dagen op zoek naar de ark van Noach eindelijk is bereikt Zelfs DE sportieve CHINEES heeft zeer scrupuleus vlag geplaatst…

het kan nooit goed maar die hitte het niet kunnen pitten in de zon kunnen zitten alles verschroeiend ontzettend vermoeiend het is altijd wat we zijn het weer gauw zat alleen het zilte nat houdt ons hoofd koel het scheelt een hele boel zo is een avond zwoel met zand aan je voeten zout op je huid zo kun je weer vooruit en mag de…

Is het omslachtig of ben ik wat lastig je wilt me negeren en soms juist waarderen Je voelt je genegen en soms juist verlegen Het is vaak vermoeiend en toch blijft het boeiend Je wilt elkaar plagen en sarren en jagen Je wilt elkaar narren en vreemde dingen vragen Is het liefde en vriendschap of is het de schijn Één ding is…

Jammer: ze zijn verveelde mensen in een vermoeiende oude dans!…

nog vele lange uren en dagen die geduld van mijn verlangen vragen smachtend wachtend op die dag dat ik jou weer kussen mag brieven vermoeien mijn ogen die tot tranen toe bewogen in onzekerheid vervoerd door jouw liefde ontroerd denkend aan het rijke verleden van liefde uit ons hart versmeden voel ik jouw lichaam in mijn dromen klaar…

vermoeiend…. stommelen in de nacht ogen, verscholen achter glas vage verhalen waarheid? we hebben ze gewoon nooit gekend de tijd duurde (te) lang opluchting als de vloer weer toebehoorde aan jezelf eindelijk verlossing het leek op wakker worden en we wisten dit nooit meer…

Verbazing over moeder aarde hoe zij het al die jaren klaarde steeds weer de schoot te zijn van al het leven groot of klein Zij laat alles groeien en bloeien zonder zich te vermoeien om wat de mensen haar aan doen zij maakt elk voorjaar weer groen Het is een groot wonder keer op keer bijzonder dat zij al eeuwen lang gaat haar eigen gang…

Steeds zoekend naar concentratie Mis ik de woorden die ik schrijven wil Ergens moeten ze zijn verborgen In een uithoek van mijn geheugen Of verduisterd in mijn slijtend brein Ik maak mij wel zorgen om ’t gemis En vermoei mij op mijn zoektocht Herinner mij nog mijn jonge jaren En gemak van leven en wenden Ach niet ’t tobben zal mij de toekomst…

De derde helft als drijfveer, na weer een vermoeiend duel. Nog zo blij als een kind, als er toevallig wordt gescoord. De scheids wordt uitgemaakt voor blind, als die een mooie aanval verstoord. Als u getuige wilt zijn van bloed zweet en tranen Sta zondags dan aan de lijn en moedig ze aan, deze veteranen.…

zucht ze voldaan likkend aan een regenboogijsje Vermoeiend ongemakkelijk denk ik, al die mensen daar hoor ik niet bij 'Oma vind jij ook niet: grote mensen zijn eigenlijk best wel allemaal hetzelfde als je ze hoort praten want ze weten alles al en ik nog niet en dat vind ik veel leuker'…

vooral rond de matras waart zij en masse baart echte schijt voor prikkelbaarheid men kan de kont niet keren of er is voeling met haar fijne deeltjes gehoest geproest in slaap gesoest ze blijft komen tot in noeste dromen vluchten kan zeer wel met een sterk gestel slaapt buiten voor de keel bij struik in het struweel benauwenis vermoeiing…

Als ik mijn vleugels uit kon slaan zomaar klapwiekend in de lucht zou ik niet lopend hoeven gaan vermoeiend, oei ik zucht. Als ik mijn vleugels uit kon slaan stijgen kon tot ongekende hoogte me laten voeren op de stroom ver voorbij de regenboog.…

mensen kreunen en meisjes verkracht worden door andermans eenzaamheid De gasten betalen voor het wassen van de gordijnen die ze na de nacht strelen met hun zachte handen Ze verwachten geen eelt van de dag, ze herschikken en ruiken, plukken de bloemen niet zelf, leven binnen waar ze zonder prestaties tevreden zijn, want de wereld is vermoeiend…

Ik heb een verrassing voor je ik weet eindelijk wie je bent je woonadres is me bekend Wees gerust, ik ga je niet vermoeien geen lezing, wat is aangedaan of hoe het dat meisje is vergaan waarmee je dacht te mogen stoeien Ik heb een verrassing voor je je krijgt terug wat je ooit gaf ook al ontliep je toen je straf Welnee, je zult van…

De dagen van alles kunnen Zijn vermoeiend, gaan voorbij De tijd die ooit veel voorspoed bracht Ebt je leeg als een getij Het besef dat niets voor eeuwig is Slaat toe in jou en plant haar zaad Alles lijkt steeds sneller Tot minder meer in staat De kleuren van je haar Je strakke gladde huid Die mooie witte tanden Verrimpelen…

het roofdier slaapt, vermoeiend was de jacht hij heeft zijn kracht en vaardigheid bewezen de honger heeft hij even niet te vrezen de daad werd als in trance door hem volbracht in ruste oogt hij vriendelijk en zacht een goedzak om zijn aaibaarheid geprezen van woeste dadendrang voorgoed genezen en niets verraadt zijn hunkering naar macht…

Vermoeiend. Fundering dat splijt onder de druk van gewandel. Drijvend op het land zijn onze steden die fundering vinden in hete vloei.…

Ik hoor van buiten geluiden, ze dringen zich brutaal naar binnen Ik zet de muziek wat harder, en luister naar de stem van mijn hart.…

bij de boeren loeren naar de ophaalbrug ondermijnen torens grijpen koeien bij de horens zaaien tweedracht en veel twist ze willen jouw geheimen uit de kerkers van je geest de donkere gewelven waar het gist en donker mist je kunt niet met ze delen die dimensie is te groot waar norm en waarden heersen denken zij meteen de goot vermoeiend…

Soms zo vermoeiend, ondraaglijk en zwaar. Waar wil ik heen, wat ga ik bereiken. Hoe kom ik daar… en wanneer zal ik er zijn. En onderweg is de liefde zo veel meer dan verdriet. Het leven is als een kaartspel, dat eeuwig lijkt te duren. Met iedere fout pak je weer een nieuwe kaart. Voor zo lang als het leven gaat.…