Alle inzendingen over verpozing

achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve den nog kan verpozen…

mijn geschonden gewassen het nieuwe leven riekt naar dood die zonder adem de nacht laat werken zonder licht en op tast het duister wordt verwoord leeft plots het kind al is het schreien nog onverhoord en druipt het bloed dat zich drong in moeder en kind uit wonden die zichtbaar door de tijd zijn gehoond doch wanneer het leven zich mag verpozen…

als de bazuinen schallen knallen de kurken komen de dolende ridders bijeen voor het grote oktoberfeest moe van het oogsten willen zij net als vroeger verpozen in de koele kelders van het kasteel te midden van fusten die liggen te rusten geen paarden en maliënkolders maar op de tafels de glazen en kleurrijke folders met de trots en geneugten…

In Delft groeit de papaver in de straten De hofjes pronken er met roze rozen Hoe heerlijk is het om hier te verpozen Vermeer heeft voetafdrukken nagelaten Er drijven waterlelies in de grachten Zacht glijden peddels door het gladde water Een tweede Pinksterdag; een beeld voor later Wat leed door pandemieën zal verzachten Van Delftsblauw porselein…

de zon verwarmt mijn gezicht moe en leeg leg ik mijn hoofd neer op het papier in de hoop dat de woorden vanzelf zullen verschijnen de warmte brengt me in een trance in de veronderstelling dat dit alles ooit wel goed zal komen distantieer ik me van alles schakel licht en geluid uit om even te kunnen verpozen in de duistere wereld…

Op aangewezen keuzedagen stap ik uit de orde van mijn werk in de rij voor nuttige verpozing Het graan komt op de zon broedt de korrels uit en kleurt de winter uit onze huid Alles is inbegrepen, extra's kunnen ter plekke geboekt en op gepaste wijze genoten worden in een van de vleugels Zo vliegen we een week lang rondjes in onze dromen…

Ondertussen verpozen bijtjes, vliegjes en ander gewemel zich in je zoetigheid..., dénk ik, maar zie ze niet. Benijd ik ze? Zijn ze verzwolgen door je ernstig centrum? Ik scheur me los, besef dat ik mens blijf, opgewassen tegen verlokkingen. Voorlopig ontbeer jij dierlijke aandacht, zit ik dankbaar gevangen in je charme.…

De ondernemende bollebozen scheppen deze snel veroverde plekken tot vindingrijk, koninklijk verpozen.…

een gemarmerde en gespierde schoonheid, gebeiteld in hart en geest wil ze omhelzen, vasthouden, nooit vergeten hoewel deze lippen koud zijn, gevoelloos, deze armen haar niet dragen, deze ogen niet kijken, maar staren, leeg en dood in verlangen proeft ze een warme huid, laat haar lippen dwalen en verpozen, luistert dromend naar een stille…

mijn vingers je zijden haar Je hart ontvouwde zich als een gouden bloem En je ogen zongen een lied zuiver en klaar Toen verdronken wij in de zaligheid van een zoen Lieveling, een droom weefde zich door mijn gedachten Zo heerlijk, zo kosmisch, nooit te verwachten Als een guirlande van onaards mooie rozen In die waan vond ik volmaakt geluk en verpozen…

de klok slaat zonde draait de waarheid dol wie heeft haar opgewonden maakt de hel zo vol heiligen verpozen zich in het licht van glas in lood ze staan al jaren op pilaren betreuren eeuwenlang hun dood zondaars kennen geen genade woekeren dicht bij de grond zij belijden steels en schuchter onschuld met de mond ze hebben lak aan…

Jouw aangezegd scheiden, genadeloos en plompverloren Heenvliedende weken, traagzaam, tergend treuzelend razendsnel Gestadig slaapgebrek Spaarzaam sluimerend verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden…

Kroon der schepping, wilt gij hier verpozen Op uw speurtocht tussen wieg en graf? Sociologen, kom maar wijsheid winnen. Psychologen, tracht gerust te spieden. Boor uw blik in wat reeds vaag zich toont!…

Mijn leven is een aangenaam verpozen, een ander krijgt de schillen en de dozen. ------------------------------------------------------- uit: 'Hopper's Holland' 1973…

We leven langs de kalender waarop de jongste dag ontbreekt we koesteren de graven waarin dromen en innige liefdes rusten marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

Speelt het een spel na een onverbiddelijk kortstondig verpozen. Vergetend dat de rozen morgen minder zullen blozen. Ooit rol bepalend in het geheel van een bestemming zoekende vergankelijkheid. Met iets van een eigenzinnigheid tot het einde aan zijn doelen toegewijd.…

In mijn gedachten Zijn dagen en nachten Met bloemengeur Van zoete rozen In mijn gedachten Waar wij samen wachten Waar liefde woont Met licht verpozen In mijn gedachten Met hemelse krachten Die ons verbinden In liefde vinden In mijn gedachten Waar wij samen lachten Ja samen Samen Thans gaat de zomer Voorbij als…

een raedsel leve de natuur in 't klein Dank chiquita, voor 't verpozen met je lange donkere haren op de reuzeschildpadblaren dump de schillen in de dozen…

Zeven werelddromen lang zwierf jij in dwaze gedachten in een onbegonnen rugzak verstopte jij jouw enig hart tezamen sliepen wij druilerige nachten gekoesterd in droombuien uit met vreemde gedachten liepen wij langs kusten van het eiland, onze voeten bewogen in het rulle zand het strand leek eindeloos, getogen tussen onvolkomen en verpozen…

Nu vul die vaas met gele oktober-rozen, Leg blauwe druiven op die blanke schaal, Tussen de trossen laat de perzik blozen Als avondrood, en loof als bloedkoraal Van wilde wingerd blij mijn blik verpozen, Die symfonieën zoekt in kleurentaal.…

Bankstel, afgedankt Na bewezen diensten Aan naamlozen van nu Ter beschikking gesteld - Wooncomfort voor weinig geld En troost in oud verlangen Naar wat geweest was, ooit, Of misschien ook wel nooit - Bladeren door de karige Herfst afgedankt na 't Aangenaam verpozen Onder 't jonge groen, dat Tot volle wasdom kwam Daarna rijk…

Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen? Duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes blijken. Al mondjes 't leven drinkend in de lucht, Gretig, intens; en 't goudlicht neergezegen Liefkoost en koestert ze. - Ritsling van vlucht Van klemen vogel even...…

om haar heen, een ruif is zij mijn haverkist, mijn stoof van suikering, de kozende struise een struikje broos, ik heb mijn hand op dit broodje gelegd – de ruiker van haar konen rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend, ruigte van het toegedane, schoon ontluiken in hoofs genegenzijn, o vroom beschuitje, boterschaapje, vlam van dromerig verpozen…

vroeger was jij graag gezien het middelpunt bij veel genot echt gemist, gevraagd, brood nodig overal werd jij gespot dunne witte, dikke bruine soms een koppig exemplaar vonden in jouw schoot verpozing jij stond voor een ieder klaar na hun kort maar vurig leven door lustgevoelens opgebrand diende jij als laatste rustplaats, uitgedrukt…

mij nu nog hebben ik denk erover om op te staan en met al mijn gebreken verder te gaan ga op bezoek bij bekende mensen, die zullen mij zeker niet wensen als ik aanbel aan de deur denken ze colportage geen gezeur wat kan ik überhaupt verkopen zonder op straat voor gek te lopen houten kisten of kartonnen dozen om daar weer eeuwen in te verpozen…

Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen; duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes blijken? Al mondjes 't leven drinkend in de lucht, Gretig, intens. En 't goudlicht neergezegen Liefkoost en koestert ze.…

zeg ik sterker nog zelfs virtuozen Die gretig putten uit hun trukendozen Al naar gelang de act waar ze voor kozen Zijn het dus mankepoten of leprozen Of s'nachts aan wal gespoelde lichtmatrozen Ontsnapt uit twee Siberische kolchozen Daar waren vers geplukte abrikozen Nog voor je A kon zeggen al deep-frozen Blijft u zich nu vooral gepast verpozen…

Hier te verpozen lijkt een verlangen niet meer te stuiten; op een afstand tuurt de verte naar wat vissersboten, deinend op de golven, ver van het strand. Zo'n dag aan zee doet verlangen de zeemeeuw te zijn. Die strandvonder hoog in de lucht. Die hier gaat en daar wat vindt.…

God dacht: ik zie zijn gezicht en herkende mijzelf Ik ben alles dat is en dus ook wat ik niet ben Dus ben ik vele inéén en de enkeling vanzelf De heiligheid, doch ook de Zen Ik ben alles dat is en dus ook wat ik niet ben En alles blijft tot er iets anders wordt gekozen De heiligheid, doch ook de Zen Zo zal ik zijn in aangenaam verpozen…