Alle inzendingen over verpozing

Een nachtelijk verpozen voor alle aardse slapelozen.…

wit Haspengouws karaat laat heuvels welig blozen wijl hommels in hun raat zich honingzat verpozen zie ginds de kuikens hollen achter hun moeder eend onder stuifmeel en pollen waggelend door de beemd ik voel de warme lente zuchtend door ’t ruisend riet en hoor het zo bekende herhaald meerstemmig lied…

Zeilschepen uit de gloriejaren van de scheepvaart varen stapvoets langs toeschouwers op de kade van het oude Mokum met een maritiem verleden mensen zoeken verpozing bij deze beelden uit een oude tijd, een weerspiegeling in het heden terwijl mijn kleinzoon om een ijsje vraagt overpeins ik de moderne tijd met zijn machinerie en ik bedenk…

het hart van de rozen klopt de knoppen lokken de lente komt verpozen maart roert een wolk van sneeuwvlokken achter zijn staart de winter smelt weg weldra mis ik de open haard ik doe niet wat ik wil wacht maar op april kunnen we samen plannen beramen samen onze eigen zin ik denk aan je bikini zou de zomer passen?…

steeds maar dichterbij de dichter voor je zijn een klank in elk refrein meer nog dan kan mijn liefde volmaken met je slapen, waken levenswarmte signeren op een plek verpozen een stek vol riekende rozen in bewondering voor de lieve stromen vertaald in ridderlijke dromen bij je willen zijn een vonkend hemelvuur belevend in elk…

droeve mist verdwenen nu je weet dat ik de wapenstilstand verkies boven de concurrentie in scherpzinnigheid zijn er geen pijlen meer voor jouw liefdesboog die dikwijls op mijn somber hart gericht zijn ziel verloor in paternalistisch betoog ik heb de wapenstilstand in vrede gekozen maar ik beadem nog jouw wonde door dit ontheemde ziels verpozen…

adem de wolkenhemel vatbaar voor langer verblijf hangende het verleden is er nog een rimpel in volkomenheid, een ader met vloeibare twijfel of we niet in herhaling vallen weer opstaan en verpozen ons van geen kwaad weten kunnen we nog eenmaal onze gangen herroepen de rivier verleggen en de stoflaag herlezen zonder blijk van wijken…

De boom van de kust der Middellandse zee verspreidt door Drachtens winkelbuurt met zijn opwekkende bladerglans bruisende lust tot zoekend kiezen besluiten en kopen geeft verkwikkende schaduw aan hen die zich verpozen genietend van drank en goede spijs brengt uit Zuid-Europa gezonde levensdrift én lome gemoedelijkheid naar 't geweldige…

de zon schijnt regenbogen en de bui druppelt wat na het hoosde maar de wind zocht zijn verpozing in wat vlagen en dan gaan de zon schijnt randjes aan de grijze wolken streept banen met zijn licht ze geeft de dagen overzicht en doet op tijd de horizonnen dicht de zon schijnt haar verhaal tekent voor het leven als zij haar warmte heeft…

alles verklaren is soms een vruchteloos verpozen in het ongekende immense heelal ik ontkom dan niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel; deze weg niet zelf heb gekozen vaak hoef ik ook niet meer te zeggen wat ik eigenlijk bedoel om me heen immers herhaalt zich alles in wezen weliswaar regelmatig…

Y.o.l.o, ook vannacht Was het weer raak, Dronken meute die Vanaf rijksweg A7 Al malend de onderweg Opgepikte junkfood Wegwerkt en dan als Dank voor het aangenaam In dronkenschap verpozen De omhulsels over een Lengte van meer dan Vijfhonderd meter In de openbare berm Heeft geflikkerd - Alles ligt er, Inclusief afrekenbon…

Berend Vrolijk uit Zuid Laren telde bijna honderd jaren maar kon zich nog goed verpozen met een glas en minnekozen. Op een dag -voor hem geen fijne- moest hij voor de Heer verschijnen; en toen bleek dat hij met sparen een miljoen wist te vergaren.…

Wat lijntjes coke en ter verpozing nog wat wulpse vrouwen Zo’n Lord kan van ’t belastinggeld veel louche feestje bouwen En komt het uit, nou en, dat geeft hooguit één dag schandaal Dan gaat het leven van de Lord weer als vanouds, normaal Edoch voor ons gewone mensen geldt toch steeds de wet: Geen poepel noch le foef, jawel de armoe houdt ons…

Zij konden vanaf nu rustig verpozen. Plukten de bloemen en sneden de rozen. Boetseerden uit klei de schitterendste vormen. Legden hun schroom af na een leven van vele stormen.…

zon schijnt regenbogen en de bui druppelt wat na het hoosde maar de wind zocht zijn verpozing in wat vlagen en dan gaan zon schijnt randjes aan de grijze wolken streept banen met zijn licht ze geeft de dagen overzicht doet op tijd de horizonnen dicht zon schijnt haar verhaal tekent voor het leven als zij haar warmte heeft gegeven…

Donkere luchten Zachte rozen Waar menig gans zal vluchten Ruimte zoekend om het leven te verpozen De onzichtbare strijd Het zorgvuldig bewegen Waar zonlicht bevrijdt Verantwoord begeven Voorjaar en sneeuwklokjes Een krokus boven de grond Zonnestralen en soms wat vlokjes Het tegenwicht wat men telkens vond Stap voor stap Met eindeloos…

lange uren moest ik stil zijn met de stille gemeente omspoeld door het woord snel vertrok ik dan naar de ceder op de libanon waar ik tussen de wortels afdaalde in het verwulft daar flakkerde een kaars en zag een kruisspin toe op het vullen van botervaten met hazelnoten rozenbottels appels en sleedoornpruimen na ter verpozing…

haren te kammen En mijn brood op te eten Misschien wel je handen Waarin een koffiekan een kopje leek Of je lippen (die bleken het gebak) Maar eventueel alleen een onderdeel zoals je armen die zo breed mijn taille deden slanken als een dame uit zo’n reclame Of nee, het was je borst een grote sofa waarop mijn hoofd zo fijn, verpozen…

waar warmte zich mengt met geur en smaak daar voelt het als thuis schaduw draagt het licht tilt het de morgen in de dag maakt een start schrijft weer verhalen over het levende dorp naar de daverende stad - de fiets staat klaar nog een borstelstreek door het koppige haar ik peddel langs een verpozende beuk rood vlamt zijn…

’t Is bijna vijf uur in de morgen Nog dekt het zwart de sluimer zacht En weet zich in haar veilig geborgen Die zich liet wiegen door de nacht Ik sliep de slaap der rustelozen Niet meer dan enk’le korte uren Waarin ik even mocht verpozen Een droom, hoe kort slechts zou zij duren O, mocht ik toch eens langer blijven Waar vredig dromen mensen…

waar mijn bloed tot uiting kwam in een liefdevol verpozen, is heel mijn hart gedompeld in jouw zoete nat afkomstig uit de bron waar jouw dijen zich ontvouwen maar wat zich spreekt is de eenvoud van het verleden, de ware toedracht herkent het verbond van kracht en waanzin doch jouw schouders vleugelen mij langs diepten zonder stem, zelfs…

(vluchten kan niet meer) hier aan het einde van de tijd klamp ik me vast aan wat mooi is, ik kwijt jouw hand die zacht de mijne draagt de zon daagt in het oosten hier op deze koude plek waar de aarde zich in warmte kleedt; geen lekke vaten maar een volle vaas rond het decreet van zoete liefdesrozen laten we verpozen naast de laatste…

Gedreven struiner Z'n gezicht al wat bruiner In nachten zo vroeg Alle ballast die hij bij zich droeg Camera in aanslag De herten die hij zag Het juiste diafragma gekozen Waar wild mag verpozen Glunderen in schuiltenten Hier schept hij z'n precedenten Een mooie herinnering gemaakt Als de camera maar niet heeft verzaakt Je hoort het…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

een man is niet geschapen om te slaven zijn leven is een aangenaam verpozen op plekken die hij zelf heeft uitgekozen banken, bedden, kroegen om te laven wil jij me alsjeblieft niet confronteren met zaken uit het dagelijkse leven de schepper heeft mij een talent gegeven die gave is te mooi om te negeren dus wil je voor me zorgen alle dagen…

Metronomisch kabbelde je interesse maar wat voort 't klotste, schuimde en betastte m'n lippen spoelde tevergeefs tegen m'n kade aan tot eb opkwam en ik begon te missen wat zo'n ritme verdoven kan Schor smeekte m'n verstand maar die golven bleven botsen en woorden ongehoord zo ging ik wat verpozen na dit akkefietje en schudde…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas...…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas...…

Gewoonlijk voel ik kou en zie de mist in deze kille maand november, maar in dit verre land (de Filippijnen) is het zo heet, zo brandend-heet dat ik niet slapen kan, geen rust ken, geen verpozen...…

Er ligt een zinloze verpozing van tijd en ongeduldig wachten in de kleedkamer van de dood in de geurloze tussentijd schrijf ik je nieuwe verhalen sinds jouw laatste onbedorven brief gingen er boekdelen verloren zoveel tijd is er verstreken met jouw leugens en bedrog ik moest mijn laatste bezit verkopen heb zelfs geen kleren voor mijn lijf…