Alle inzendingen over verteert

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart begeert niets, in alles wat niets om het lijf heeft ben ik je schaduw, doorschijnend, verteert dat weinig tot niets, waarin uiteindelijk niets ontbreekt.…

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart verteert in niets, in chaos wat niets om het lijf heeft, het iets z’n plek inneemt ik blijf je volgen in die context, verteert het weinig tot het niets, waaruit aan het alles uiteindelijk niets ontbreekt.…

Weer een sigaret De rook verteert mijn longen Ik hoest me kapot…

De aarde verteert onze doden en alles loopt uit. Tweede Paasdag 2006…

De dichter is een kerkuil wat hij niet verteert braakt hij er door zijn braakballen weer uit; nee! een oelewapper is de dichter niet!…

De lijvige Franse Obelix verteert van zijn president echt niks. Hij sluit er de boeken en komt hier zoeken naar het biervat van Panoramix.…

De mens is groepsdier langdurig alleen ontmoet hij z'n oer-angsten; zonder soortgenoot verteert door z'n aldoor malend brein…

Dordrecht, stad van Brok en Brokking Van binnenvaart en bakboordlicht Van wolkenlucht en vergezicht Hier verteert men graag een bokking En af en toe eens een gedicht ...…

overmand wordt door zorgen en verdriet verteert zij hem met een diepe zucht en wil de trage tijd maar wat graag even vergeten echter het maakt de tijd niet uit of je blij bent of boos zoals altijd weer zal blijken de tijd bepaalt en is tijd- en eindeloos…

Weerbarstig ontluikend, schuimend geserveerd en smakelijk verteert.…

want het vuur verteert niet, het geeft warmte, als ware het licht, lucht… ik kan het beeld niet vormen, nog niet zolang ik maar blijf graaien, dwingen vanuit de zinnen – ooit, ooit (morgen?)…

Zijn handen strelen mijn snakkende zones geen enkele plek onaangeraakt Omstrengeld genot van huid tegen huid als zijn hitte in mijn warmte dringt Niet willen blussen de brand die verteert het hemelse stijgen onbegrensdheid nabij…

Als waren ze stenen die hij wil blijven kerven met een boodschap die niets raakt en vervagen zal als een droom die ziek maakt en verteert wat hij in zijn waanzin en moordlust nog niet vernietigd heeft.…

De telecom heeft ‘t ons al geleerd De pomp serveert zelfs op de milliliter Het wetsvoorstel van Attje Kuiken ziet er Op toe dat je betaalt wat je verteert Zeeuws Meisje had een fiets, maar wist gewis Geen cent teveel en boter bij de vis…

Nu de schaduw grijpbaar wordt zich vangen laat in mijn handen tussen de vingers wriemelt vrijheid van het licht zoekt Maakt zich in mij een voelen los dat liefst als blad uiteen valt verteert en zich vindt in sporen weggeblazen en gedragen door de wind…

Verteert! dicteert de zelfbenoemde dichter zijn perplexe publiek Opdat ik u ongevraagd meer en meer ijdele spinsels dwangvoeder & de ziedende dichter wierp een misprijzende blik op zijn ondankbare toehoorders op de wachtenden in het tramhok lethargisch bijeen als lusteloos vee…

Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

Één paar ziet wat er voor hem gebeurt, Het andere ziet alleen de herinnering Die hem dag en nacht verteert Tot er niets meer van hem over is.…

In ‘n geslaagd huwelijk dooft vuur dat verteert maar de warmte beklijft verliefdheid dooft tot tijd bestendige liefde die vriendschap inhoudt zo’n vriendschap heeft een verleden dat je niet opnieuw opbouwt, het is een deel van onszelf het heeft ons gevormd; onze herinneringen zijn we zelf…

tijd wordt langzaam vloeibaar zonder bezigheid minuten rekken uren kleven bij gebrek aan onderscheid het staccato van de afspraak timing in ontmoeten is voorbij rust verteert het dagelijks gebeuren zonder zichtbare activiteit eindelijk het koninkrijk stil oplossend in een naderende eeuwigheid…

Wollige wolkjes scheren het groen onder gegolfde lucht, gouden gloed verteert in bermen. Tussen klavers sterft oktober in bladvormig bruin. Drassig staart de aarde de laatste grassen na. Schaapsgewijs nadert het grijs, de herfst is zacht dit jaar.…

Wie wel eens op een golfterrein verkeert Moet het de laatste tijd zijn opgevallen, Men maakt nu van patattenzetmeel ballen, Daar dat in de natuur geheel verteert. Je kunt daarbij dan wachten op de vraag: Moet er ook mayonaise bij vandaag?…

iemand vraagt zich af doorwaadt, herstelt, van onbeschreven wildernis niet allemaal honing wel broodnodig, al met al zonder veel opklop iemand schilt een appel snijdt een brood, leest een zoekgeraakte foto het heden ontwijkt zichzelf een muur verteert afdrukken van vroeger, later, ooit…

Zacht zwevend op de malse mozaïek, danst hij een laatste tango met een verbolgen mimiek De inktvlek van zijn verre verleden raakt langzaamaan opgedroogd twijfel verteert het heden Het sfeerlicht vol minachting wanneer hij oprijst en wegvliegt op de vleugels van verwachting Ze staat reeds te wachten…

In een diepe schaduw verlies ik alle kracht Maar er is altijd een zonnestraal die het ijs doorbreekt En steeds weer de nacht verteert Jouw warmte doet het steeds weer Hoe dichter ik bij jou ben Hoe lichter ik de wereld zie Jij doet het steeds weer Zonder vragen, hoe komt het weer…

Als de dode sfeer tot in mijn bloed verteert stolt het monster zich in mijn banen ik overtref mijzelf nimmer met die diepte totdat ik stil weer adem haal. De lach is zeldzaam maar dan wel gemeend eerlijke kanten zijn goud waard het ontstoffen moet al te vaak gebeuren omdat ik wellicht wat allergisch ben.…

Mijn vader kijkt opzij Mijn moeder toont haar lach Ik weet, het is voorbij Het is wat ik vroeger zag Ingelijst staan jullie samen Zo oud als ik nu ben Jullie gezichten, jullie namen Ze gaven mij een stem Aan het bureau van mijn vader Door de jaren verweerd voel ik het nu nader Hoe de tijd ons verteert…

De eerste reactie is schande De tweede is vreugde Jammer dat je elkaar niet eerder hebt ontmoet Vreugde dat je niet te laat bent Geen ziel leeft voor altijd Alle bomen reiken tot aan de hemel Iemand om naar op te kijken Aanbidding, vergetelheid De aarde verteert alles De straf is afwezigheid Verloren En geen weg om te gaan…

Hoe kan ik het ontastbare doorgronden als de fles, onbereikbaar in schrift mijn inhoud verteert. Zelfs de vlam die onderhuids het wezen raakt is slechts een weinige beroering van het blad, waar ze woont; de ziel van het ongekende. Ik droom de beeltenis van pen en streek en kader zijn betekenis.…

Als voortvretend vuur Verteert het binnenin Woorden zonder zin. Ongehoord blijft sprekend Beloften nooit verrekend. Uitgesproken en gehoord Wekt het woord in elkander Leven en licht ontloken Aan liefde, taal als geen ander.…