Alle inzendingen over verwelken

De bloemen waren aan 't verwelken De paden nat, de bomen fris. Toen ik vanmorgen bij je wegging Besefte ik wat liefde is.…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

rosa zo vroeg en wonderbaar ontloken en nu de avond daalt verwelkend voor mijn ogen Naar Alanus ab Insulis: Quae dum primo floret, defloratus flos effloret vespertino senio. http://bit.ly/Rtep6n…

Wijsheid het weten van wat was, er altijd is en nooit verdwijnt het straalt van binnen zal nooit verwelken hetgeen er eerder was dan het weten wordt aanschouwd door wie liefheeft begeert, reeds voor het wordt gevonden. ... Het hart heeft bekend doe geen moeite je vindt de plek daar, waar alles samenvalt.…

ik heb het je niet beloofd Wel de liefde die niet leek te verwelken Werkelijk elke dag werd ik van m'n zinnen ontroofd Dwaalde en doolde rond als 'n kip zonder kop Maar die tuin jou... beloven? Je zou het zelf niet geloven, liefste.…

Ik schenk jou een boeketje woorden Een dozijn rozen mooi in het rood Stengels met frisse groene blaadjes Deze letters zullen niet verkleuren Woorden die niet verwelken Zo geef ik mijn gevoel Dit boeketje zet je niet op tafel Maar draag je mee in je hart…

maar helaas wanneer de bloemblaadjes gaan verwelken en neer zullen dalen op de koude grond weet je het maar al te goed: de vergankelijkheid zit je 'je korte leven lang' op de hielen…

je gaf me zo'n fijn gevoel, misschien was dat ook wel je doel, ik zal het nooit weten, je moest weggaan, het is nou eenmaal zo dat rozen verwelken en vergaan.…

hoe voelt het als de zon niet meer wil schijnen zal dat bloemen doen verwelken en andere zorgen niet verdwijnen hoe voelt het als golven niet meer willen rollen de maan langzaam wordt vermoord wij te veel met ons laten sollen hoe voelt het wanneer mensen er aan onderdoor gaan daar zij er geen heil meer in zien heb je daar wel eens bij…

Wie schuilt er in de mensen die eeuwenlang in God geloven in de bloemen en het verwelken in vrede en de zegen van boven wie helpt ons verder strijden om de oorlog te vermijden is het een geest, een ziel of een verlaten hersenschim als alles toch een einde kent gaan we weer terug naar het begin.…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…

Wij zijn allen als bloemen geven mannelijke sporen af om voort te planten zij laten ontstaan en groeien wij bloeien in al onze kleuren zoals wij onze liefde en leven geven en vooral om te sieren wij verwelken en sterven.…

Hoe rozen verwelken. Je vraagt je af hoe machines werken. ---------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

Ik zal niet met de noorderzon verdwijnen Ik kom altijd als aan een elastiekje terug Eens zal ik als het zonnetje in huis verschijnen is het niet razendsnel, dan is het vliegensvlug Ik ga niet met man en muis ten onder Ik zal niet voor dag en dauw vergaan En dat had je zwart op wit kunnen weten Ik kom uit een spreekwoord vandaan Rozen verwelken…

vlieg niet maar fladder als een vlinder in mei vlieg al die fraaie bloemetjes niet zomaar voorbij ontsluit haar liefdeskelken en zoek haar liefdevolle hart voor het te laat is en ze alleen nog maar staan te verwelken ze lokken je niet voor niets met hun heerlijke geuren tast toe voor je zelf verstart laat de liefde harten kleuren…

nog even toont september een rimpelloos en zacht gezicht kijk nóg eens en je ziet stoffigheid en barstjes van de lange zomer druppels op spinnenwebben vertellen elke ochtend de nadering van herfst de bomen kleuren al wat bruin in het jaarlijkse verwelken ik ruik de geurigheid van vele paddenstoelen…

nog zie ik pa de koe handmatig melken en mezelf met een bladertakje de muggen weg jagen het lijken nu misschien wel romantische dagen die zoals alle oude tijden ooit verwelken ook toen al wist het milieu ons net als nu te plagen en is het melken nog steeds een heel gedoe…

Zo is leven: winter en zomer, bloeien, verwelken, sterven en weer geboren worden. Wij zijn nu en hier, maar straks zijn wij er niet meer bij en draait de aarde verder en wordt het lente en zomer, herft en winter. We zoeken en vinden weer, laten los en worden herboren.…

Als de bloemen verwelken zonder reden denk dan aan mij. Denk dan aan mijn ogen, die glanzen van geluk als ze jou zien. Als je hart huilt, en je weet niet waarom denk dan aan mij. Denk aan mijn lippen die van geen ophouden weten als ze jou kussen.…

Ik adem in, ik adem uit, ik weet dat de zee op het strand blijft aanspoelen, en dat bloemen zullen bloeien om weer te verwelken; ik weet dat de zon hoog aan de hemel verschijnt en uiteindelijk daalt maar onveranderlijk staat op mijn netvlies gebrand jouw gezicht dat met de mooiste open lach naar mij toe straalt.…

er is geen verwelken aan de kleuren van je bloem in jouw hart bloeit leven in de finale van een symfonie klinkt ook nooit het einde het is de weerklank van begin jij zit er tussenin je lach is jeugdig maar in je ogen glanst herinnering zo kom je over tikje frivool met passend bloot zo ontspring jij steeds de middenmoot…

Ween maar niet laat geen traan nu ook beeldschone rozen verwelken gaan. Tuinen tonen kleurrijk blad in tinten goudgeel, groen en koperrood. Ik ben dankbaar voor wat het bloemenaanzicht bood, enkele rozen zie ik nog staan. Natuurschoon waarvan ik altijd geniet er ligt zoveel moois nog in 't verschiet. Ween maar niet.…

zag je staan in bloeiend groen bewonderde het trotse wiegen buigen strekken tegen wind hart in kleuren open zodat de zon je geur kon kopen nam je bloem van heel dichtbij plukte liefde uit je leven adoreerde je vooral het groen maar slechts verwelken is in mijn hand gebleven…

Dat ik ondanks mijn stoere streven vaak als een broze bloem verwelk. Wat is er toch in mij gevaren dat ik mijn nooit geborgen weet. Het wordt niet beter met de jaren, het spleen dat mij vanbinnen vreet.…

Huil niet om mij Bij dit wrange afscheid Maar wees liever blij Het was een fijne tijd Beween mij niet Voel je niet alleen Maar leef en geniet Van allen om je heen Laat geen traan om mij Het leven is zo mooi Dus leef en wees vrij Verwelk niet in een kooi Heb om mij geen verdriet Jouw leven is niet af Dus grijp het en geniet Al sta…

Nu mijn leeftijd zacht bij jou aan aanschuift en ik de rozen zie verwelken in de vaas die jouw herinnering is verbijt ik me in miskleunde uren en graaf een tunnel naar ’t begin in jouw geborgen hand slechts een pad vol knarsende schelpen loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde voor altijd jouw leegte vullen…

terwijl jij roost haal ik mijn vingers open aan jouw doornen jij paart schoonheid aan het reiken naar licht dat ik altijd heb gemist je onbereikbaar zijn doet constant pijn in het te diep wortelen van verkeerde keuzes maar nooit zullen wij verwelken in onze liefdesbloei jij knopt terwijl ik hopelijk nog groei…

Door luchtig eikenlover dalen vleugels zonlicht op groepen bosanemonen hun verblijdende witte kleur glanst en spreekt van zuivere wil tot teer bloeien en ontembare kracht om na gezamenlijk vergaan en verborgen wachten steeds weer opnieuw te leven in sommige kroontjes vertoont zich wat ijl roze een schier verdampte wijndruppel…

ik hoefde je sculptuur niet te beitelen uit het harde zand zacht en met liefde beeldhouwde mijn hand jouw ronde vormen bekleedde met schelpen jouw bloemen die zo nooit zullen verwelken waste met schuim van de golven je haar de coupe soleil was zo klaar samen hebben we de komende vloed lang doorstaan stromend ben je naar zee teruggegaan…