Alle inzendingen over verwering

Zij negeert verweer verwringt zinnen gooit geheel onverdeeld niet bedoeld met gore modder naar haar eigen spiegelbeeld.…

Gewoon, om me tegen een geweten te verweren…

Nog altijd ongelezen Vals met tanden scherp getekend, schaduw van verweer ontbloot Verblindend reflecterend in afgesleten rondingen. Als ongeschonden aangeprezen.…

de stilte steekt diep tot op het bot slap verweer denkt ongemerkt langszij te komen wrijft zijn onschuld in kobaltblauwe verf wat al snel sporen achterlaat in het wassende water de agitatie groeit ©Lady Love…

Dat meerdere " sporters" zich niet anders kunnen verweren, dan met handen, voeten, nagels en tanden! Ook in " voetbal" zijn ze tot de tanden toe, bewapend! Wat zou zo'n kannibalistische beet nou opleveren?…

Maar Trumps verweer is stommer nog dan stom, En evenals dit rijm ontzettend krom.…

zachtjes beroer jij mijn gezicht diep kijkend in mijn ogen lief en ingetogen opborrelend een muze een gedicht jouw handen dalen zachtjes neer raken vingertopvluchtig mijn borsten naar liefde dorsten totale overgave geen verweer…

ik schrijf liefde, pijn, verdriet maar zeg mij niet wanneer ik mij uiten mag de ene om de andere dag impulsief krijt ik wanneer ik blief ik dicht en verhaal wanneer ik daar naar taal leg mij geen restricties op ik heb geen verweer tegen uitgelezen leer het is beter dat ik stop…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

bij een onheilstijding het gevoel van machteloosheid hier helpen geen vuisten zelfs geen geavanceerde wapens als verweer... dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…

Ik kan niet meer, heb geen verweer. Ik zie wat er nog komt, Ik ben nu de mond gesnoerd mijn liefde is verwond.…

de stilte heeft mij toen geroepen een vinger op mijn lippen gelegd ach had ik alles beter begrepen ik had een laatste woord gezegd na jaren van dit dwingend zwijgen ontsnapt aan mij een luid verweer schreeuwt mijn mond van oude wonden en werp de last ver van mij neer…

Onbezonnen Mijn hart open Jouw liefde alleen Geen verweer Vol van jou Incompleet zonder Jouw woorden Mijn lippen Warmte en licht Zonder schaduw Voetstappen Jouw lach Samen één Op weg In elkaars handen Onze toekomst…

Wanneer ik werkelijkheid vervang door realiteit verandert niets aan het gedicht dan het waarneembare gezicht Als ik lidwoorden minimaliseer en ook het bijvoegelijke verweer zoek ik naar betere vorm die beantwoordt aan de norm Een zin als de nieuwe methode is heel positief wordt dan als verandering biedt uitzicht en perspectief…

mocht u mij willen spreken dan raad ik u aan een krant te kopen daarin staat te lezen dat ik ben heengegaan niet om u te wreken of de laatste steek te geven maar de dood heeft mij eronder gekregen bij hem moet u wezen het liefst op zijn tijd want ik neem geen keer wat staat is de schuld na het laatste verweer aan hem te betalen…

Ze keren langzaam terug naar onbehouwen staat en in verwering brengt zich iets ontzaglijkers aan het licht, dat ook in het gezicht van doden over een verleden leven triomfeert.…

Begin was als toppunt De massa uitgedund Niet in staat te weren Tegen lang verweren Midden in de vloed Chaotisch après-tout Door slijtage verzet Een ander kleurpalet Einde van de hartstocht Aan exogeen verknocht Vooruitzicht waterkou De laatste tocht naar blauw…

Lachende ogen kijken op mij neer Een grote vinger in mijn hand Ik geef geen verweer Bloedband Achter een ijzeren hek Zie ik weer die pupillen Aan oorlog een gebrek Ik zou niet anders willen Waar vind ik de route Naar identiteit De wenkbrauwen groeten Zorgen bij de ogen kwijt Vragen bij arbeidsethos Discussie over maatschappij De…

Je hoeft niet meer op tijd naar bed kleertjes netjes op te hangen nooit meer zonsopgangen hoe anders nog daarnet Rails werd station willekeurig welke trein overgang naar eeuwig zijn voorbij de horizon Even nog ultiem verweer het is beslist je moest uitgewist zonder afscheid van knuffelbeer…

Hij staat omdat het moet in zijn altijd open deur, geeft ieder uit verweer een trage, droge hand. Hoe gaat het, goed met mij, volleerd souffleur, en maakt zich telkens weer volmaakt van kant. Iets heb ik nu ontmoet in zijn verwarde boze geur. - En met u, mijnheer?…

Zelfdestructie nonstop repeterend Liefdesvragen angstig verwerend Genezing afbrekend zoekend Voldoening ten spijt Godvervloekend Engelen eeuwig dankbaar Levend respectloos per brancard Blaast Gabriël schel zijn trompet Zijn gemoedsrust wederom gered…

nee, hij heeft geen berusting terneergeslagen buigt hij neer naar dieptes, waar de grond zijn enige bestaansrecht stut blauwe windels rond een witte wolk een draaikolk van verwarring op de snelweg van verweer elke keer het dode oog in elk gevoerd betoog dat wil niet meer…

De Premier probeert zijn huid duur te verkopen met een schot hagel in zijn kont rent hij kakelend in het rond zijn verweer lijkt bezopen Wordt hij misschien steeds banger want zijn neus groeit alsmaar langer Den Haag- 12 januari De commissie Davids heeft zijn rapport op tafel gelegd.…

dichtte met dunne draadjes mijn grootste dromen kleinste zeer van duizend vrouwen honderd zonen en één koninkrijk maar wind stak op en losse blaadjes hadden geen verweer verzoek de vinder ze voor altijd dicht te vouwen gooi ze weg of maak een prop en slik het in…

Jij kunt je verweren tegen pijn en onmacht. Je verrast me weer zo'n oude vrouw. Doorzettingskracht schuilt in jou.…

Aan flarden geschoten humaniteit, Mens die zijn naam dreigt Te verliezen aan zijn eigen onmacht, Niet in staat zich te verweren Tegen het kwaad dat alles in Zijn vaart meeneemt, hartstochtelijk Op weg naar de hel - Met in het achterhoofd nog Een paar laatste flarden hemel, Waarnaar hij wanhopig op zoek is Om te redden wat er te redden…

Het gebeurde, hij overleed Ik zag hem opgebaard zijn huis verlaten, veel mensen liepen fluisterend mee Het was nog niet uitgezocht maar zijn verweer was zo gering het haalde niet eens de krant De dragers zeiden dat hij schuldig was jongens gooiden verf op zijn terras de klokken beierden, een hond begon te blaffen zo hard hij kon…

Haar jas met blauwe knopen sluit zelfs praten buiten breekbaar uit het zicht spelen ogen met honger en armzalige warmte wanneer hij met blote voeten op vochtig gras danst en nevel hem kleiner maakt ziet hij haar de hoek omgaan het verweer is zwak als hij mist…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…