Alle inzendingen over verwering

luchten zijn geklaard alle lijnen getrokken ieders schuld verhaald nu waarde is gewogen en de schemer naar waarheid ingevuld kan het helderwit nog breken het gras zijn duinen nog waaien zijn wildgroei beteugelen graniet tot gruis verweren mocht het volmaakte zijn treden nog struikelen op schreden nog keren…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

terwijl mijn gedachten gaandeweg verweren besluipt een vage angst mijn lijf en geest ik geef het liever nog geen naam, verstop van dag tot dag mijn ongemak in zwijgend verder leven voel de tijd reeds vluchtig verwaaien zoek mijn houvast in wie ik was verweesd en verward koester ik mijn schrale zegeningen…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

Langs maanden rent zij voorbij de tijd waar later haar ademloos inhaalt zijn schaduw plots verschenen onder de lantaarnpaal vlakbij die ene blauwe luifel waagt verward slaat zij beide armen om haar schouders verweren helpt niet de laatste run is wankel het ijs smelt…

het gras groeit de bloem bloeit keer op keer de natuur boeit altijd weer de baby groeit de peuter stoeit de tiener loeit de puber broeit de mens knoeit en groeit en is vermoeid toch vraagt men telkens weer waarom het leven steeds zo boeit en heeft daartegen geen verweer…

Het heelt het spiegelbeeld van bomen populieren die het Brabants landschap sieren Nooit verveelt de zoom van de stroom oever en wal van rivieren Ze doorsnijden er Brabant met 'z'n hebben en houwen': de dijkjes en dijken schutten en sluizen ettelijke gemalen vertellen de verhalen van strijd en verweer tegen te hoog water.…

mag je mij de rug toekeren als je hart voor mij verkilt, dan zal ik mij niet meer verweren, maar alleen als jij het wilt.…

Het groeit en bloeit en bemoeit zich niet met geld het schijnt en verdwijnt het belijnt mijn gevoel Onstuimig als een eerste liefde stroomt het voorjaar over de aarde streelt de bomen in knop zo lieflijk dat ze open moeten zonder enig verweer tegen deze stralende kracht het streelt mijn hart onroert en omhult mij zo zacht…

Hoewel blij verrast met de nieuwe schilderskwast, duldde Petrus geen verweer. “Je blijft ten allen tijde hier aan gene zijde ook al werk je bij het veer”.…

Ik neem haar op, zonder verweer en weet dat zij mij dit wilt schenken Turend naar de horizon voel ik mij zo alleen Maar de nacht is waarmee ik samenspon wij zijn méér dan één…

Ik neem haar op, zonder verweer en weet dat zij mij dit wilt schenken Turend naar de horizon voel ik mij zo alleen Maar de nacht is waarmee ik samenspon wij zijn méér dan één…

Er bestaat geen verweer tegen het meisje van de nacht dat zich snijdt omdat ze slecht is twijfelt of ze echt is Geen eigen plek waar zij zich veilig voelt en het koude sterrenlicht maakt voor haar een huis te groot, de deur gaat niet op slot Zij verlangt naar haar gezel dat hij eindelijk stoffelijk wordt een kerkuil landt op een muis…

er gaat zwaar geschut over onbeslagen tongen onverteerde afkeerbrokken bokken in venijnig zuur van jaren slikken en indikkend zwijgen onder hoge druk bereid rijst rasgeprikkeld rauw verweer bewasemd borrelt bitterheid misbarend op uit onderbuiken afschrikwekkend is verbetenheid van verre af te ruiken…

was er liefde twee lijven die leefden een tafel van één keer één een pas de deux het zachte luisteren naar zoekende handen In de avond stierf de liefde twee lijven verstijfd aan een tafel van delen wat rest in de schrijn van schijn een pas op de plaats het harde verweer in open handen…

Moeilijke keuze twijfel is reuze weet het niet meer angst keer op keer verstand afgetast zelfs overbelast hoe moet het nou ik sta in de kou geef me over en...plots die tover ik weet het weer zonder verweer vraag het hierboven kan nu enkel loven t'is God in mij nu ben ik vrij het hogere doel is wat ik voel…

op reis gestuurd door op reis gestuurd door op de zetel van God/Allah te gaan zitten onverschrokken het plan gesmeed om kleurpotloden te beantwoorden met lood kleurde het bloed van Charlie niet roder dan dat van zijn collega's (die zich nooit konden verweren tegen dat wat terrorisme heet) laten we de tegenaanval inzetten en heb elkander…

gewacht, maar dat Aan het leven in de Buitenwereld niet bent Toegekomen, alleen de Reservebank hebt warm Gehouden in het warme Donker van de moederbuik, En toen je werd geboren Je mensenleven had Verloren aan een wereld Verloren in schuld - Onbegrip en tranen, Oneindig verdriet - Verpletterd word ik Door kleinheid, meer Verweer…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

Toen zei de man: ik ben moe; vijand laat van mij af; ik verweer mij niet meer; ik lig nog maar wat en wacht af of ik gehaald word vannacht. en de priester: ik breng u de Heer...…

Beschermd door een schild van leer behoef ik geen eigen verweer, ver weg van het grote mensenleed van de wereld nog geen weet. Twee wezens in perfecte harmonie - een negenmaandse euforie - als een slapende dolfijn zou ik altijd willen zijn.…

Maar ik zal mij verweren, vechten tegen de infectiebronnen: het ongenuanceerd geroddel van de straat. Ik hoop dat ik van deze wormen vrij blijf, het Trojaanse paard op tijd ontdek en immuun blijf voor het kwaad. Ik zal alert zijn, horende doof en ziende blind.…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

Diep in mij verbergt mijn ziel zich, zo intens bedroefd om wat ik voel gevangen onder lagen van verweer en pijn gestadig schraap ik laag voor laag steeds dichterbij laat me je vinden ik zal je planten in mijn tuin beschutting geven tegen stormen ik heb je nodig zodat, als ik weer ronddwaal in een doolhof van ontreddering,…

Het uitzicht, vrij gemaakt in luttele seconden bestreek niet meer dan een wild begroeide muur Het was in mei Dat laatste verweer van vogels. Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart duizend doden stierf.…

Ach, je ziet er zo goed uit Kijk die glimlach op hun snuit Telkens moet je je verweren Soms wil ik dat niet eens proberen Loop een dagje met mij mee Dan krijgt je misschien een idee Hoe het is om te leven met pijn Kon je maar even zoals een gezond iemand zijn Bij heel veel mensen zie je het niet Die hebben pijn en innerlijk verdriet…

Je zegt: ik haat je en dat doet zeer, mijn mond gaat op slot, heb geen verweer, want van iemand beduidend jonger, kan ik niet winnen! En zo breidt de kilte rond mijn hart, zich uit door mijn hele lijf. Maar haten, nee dat doe ik je niet, ben alleen vertwijfeld, Waarom?…

zonder verbeelding raak je de winter een handbreedte van mij af er rust geen tuin meer onder je woorden of de enkele bloem die ik van je lippen pluk wendt zich af van het geluid wanneer ik het veld meet, dat doodstil de vlokken telt in onrustige dagen van verweer ik vind nog slechts het zwijgen, rouw tot bloedens…

die goochelen met cijfertjes vermenigvuldigen en keren pennenlikkend masturberen plussen en minnen delen mij in kwadraat bestelen Uitgerekend door een breuk geveld kom ik afgemat en uitgeteld gevierendeeld en dwarsgelegen mezelf in tweevoud tegen Verdomme, ik zal die schrijvertjes van dubbel en dwarse cijfertjes als slotsom van mijn verweren…

Je bent nog zo klein je kunt je niet verweren Een snauw en een grauw moet je elke dag trotseren Nooit een aai over je bol of een vriendelijk woord Jij krijgt een pak slaag je denkt dat dit hoort Je zit onder blauwe plekken niemand die het ziet Je huilt zonder tranen stikkend in golven van verdriet Opgedragen aan alle kinderen die mishandeld…