Alle inzendingen over verwondering

Als ik mijn hart in het grote hart, mijn stem in de stilte leg zoals de druppel opgenomen door de zee, één wordt zodat 'k kan mee bevloeien, helpen groeien, dorst lessen, zwijgen en kan zeggen, er te zijn voor jou, mezelf, genieten kan mijn geluk doorgeven, want nog steeds... is er zoveel kleur, de bottels en de bessen, de ondergrondse…

Het is niet vreemd. Het is natuurlijk. Zeer begrijpelijk. Iets buitengewoons. Kan het niet verklaren. Een bijzondere kracht, onvergelijkelijk schoon. Verbazingwekkend puur, ontsproten uit mijn geest, dansend op de Leieranden sijpelend door mijn handen. Schoonheid vroeger. Schoonheid nu. Schoonheid later.…

Koel en berekend Afstandelijk Gruwelijk Niets betekend Dat was mijn eigenbeeld Nu niet meer Het slechte maakt geen terugkeer Door jou boven mijn kwade ik uitgetild Loutering bestaat Een weg die tot een doel leidt Jouw fenomenale talent begeleidt de tocht naar oneindige maat van schitterende verwondering die innerlijk vernieuwt die artistiek…

douchekop sta verwondering, toen ik je zoende ik voel, ik zie, ik besta…

Wij kunnen ons zo verwonderen Heer Om de schitterende natuur ons gegeven We mogen daar zo veel moois aan beleven Het imponeert ons steeds maar weer. Alles wat U geschapen heb is zo wonderlijk De Mensen, de dieren, de prachtige bloemen Wonderlijk , het is te veel om op te noemen Alles blijft zoals het is, mooi en onveranderlijk.…

verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…

Waren wij samen hier niet eerder? Zeggen, dat je eenzaam bent is een verwijt aan de ander Eerst van jezelf leren houden We gaan nu de diepte in Jij wordt geregeerd door algoritmen en angst Nu afstand nemen om naar jezelf te kijken Bij deze een levensveranderend inzichtje Mijn hersenen hebben je geparkeerd bij de? Dit moet gehoord worden…

jij daar mens die me verwonderd waar ik me mee verbonden voel met adem die ik herken als van mij dezelfde adem die tot leven liefde geluk blaast nabij wanneer alleen de nacht nog over is strelende handen een bloemenspoor met ochtendgroet een melodie besloten in de ziel bij snarenspel gezongen dat de deur opent…

om ons mee te verwonderen…

Bij die zonsopgang, zaterdag, gezien, met verrekijker turend naar de maan: een fraai verlichte bergkam, bovenaan. Uniek gebied, klein wonder buitendien. En voor de fakefreaks: aliens zijn daar druk in de weer met ufo’s. Heus, echt waar!…

Lente "Springmadam" botjes in het struikgewas kriebelige buiken…

Wanneer ik vroeg in de morgen een opkomende zon aanvoel die met haar pril licht en warmte stad en land zullen innemen tegelijk neem ik tijd om de ontwakende natuur gewaar te worden en waar te nemen bij de overburen. De gezonde boom vol kracht en wijsheid van waar bladeren beginnen al te ritselen bij minste zuchtje wind terwijl een nabije…

ja hoor, mijn God bestaat wie anders laat de melkweg dansen in de grijze Zuiderzee? en waar komt plots die zwaan die rare witte zwaan vandaan? ze peddelt langs gezonken dromen over de golfjes van het meer en meer en meer mijn blik voorbij ze wuift naar me die waterzwaan met haar luie linkerpootje dat ligt te zonnen op haar rug links?…

Zit daar nog steeds mee met dat 'vergrijpen om' met 'aan' handtastelijk aanvallen zich wederrechtelijk trachten toe te eigenen Walgelijk ontroerend hoe jij de nostalgie weet te wekken af te doen als niemandalletje dat niemand anders kan op je hoofd gaat staan je laat verwonderen hoe zwaartekracht je jurk overvalt mijn stem die spreekt…

De nacht. Overhuifd met nacht. En verder niks dan hemel. Ik heb in duizend ogen de maan gezien maar nooit de zon zien doven. IJzer duidt leven op exoplaneten.…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…

De filosoof had nagedacht, Langdurig, zonder een oplossing te vinden, en keek met verwarde ogen naar de wereld. Vroeg zich af: Wie ben ik? Een mens, verloren in de wereld, homo sapiens zonder bestemming. Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld…

Telkens weer kijk ik met verwondering hoe de opkomende zon met haar nog zwakke stralen de dag teder wakker kust en met ontroering luister ik naar de gevederde vrienden die hun liefdeslied oorstrelend zingen in de prille morgen zo geniet ik van de schoonheid van een nieuwe dag in serene rust en zonder zorgen…

de subtiele trekken van een indruk geschapen uit de houding van wie je kan zijn vrouw, man, mens de wens gezien te worden door de ogen van verwondering, tijdloos kijkend langs plooien van nu en van wat verleden was morgen kijkt de wereld anders morgen valt een oude jas van nieuwe schouders…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

er werd een kindje in mijn hand gelegd, zijn haren goud zijn lach verweven met de mijne schier beslecht, met al dat fijne van een pasgeboren dag alles mag opeens nu bruikleen in mijn vingers snijdt want straks als hij weer weg is, voel ik spijt en ongeduld wonderlijk, hoe liefde thans mijn lach verguldt gehuld nog, in zijn vroege…

Het leven is een jongleren tussen goed en ook slecht tussen onwaar en terecht een contempleren is het tussen los en gehecht tussen vrede en vecht! tussen een witte en zwarte knecht tussen een oude baard of één met stoppels, recht tussen een is-dat-de-moeite-wel-waard? of dat je pas laat je lijf eens neerlegt tussen gezond en ongezond onbevreesd…

Mijn wonderbaarlijk is tegenstrijdig, maar mij -- heeft ze altijd lief.…

Verwonderen mensen zich nog? Ze hebben zoveel -- ooit al eens gezien.…

De meester opent mijn gesloten ogen Toont mij zijn woord Verwondering Heb je 't al gezien? Hij legt zijn duim op ver en vinger op de ring. Zonde wonde geen verwondering.…

de verwondering voldoen aan de verwachting en dan ga je dood…

in oeverloze verten van het onmetelijke wanneer jouw geest daarna nog stiller wordt dan stil weet dan dat je lied gehoord is daar, waar geen leemtes bestaan dan zal leegte plaats maken voor stille verwondering zing jij vreugdevol jouw lied en mag het leven weer dansen * Anneke…

rimpel in vijver vibreert en raakt voorzichtig mijn verwondering…

verwondering over de zeer korte verzen die verslag doen van dat wat nog beklijft…