inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 81.333):

Verwondering

Wanneer ik vroeg in de morgen een
opkomende zon aanvoel die met haar pril licht en
warmte stad en land zullen innemen tegelijk neem ik tijd om
de ontwakende natuur gewaar te worden en waar te nemen bij de overburen.

De gezonde boom vol kracht en wijsheid
van waar bladeren beginnen al te ritselen bij minste
zuchtje wind terwijl een nabije struik pronkt met haar grote lila
purperen (soms witte) bloemen die hommels, dag- en nachtvlinders aantrekken.

Ook laten vogels zich zien gedurende de dag
waarop verschillende soorten geluiden zijn te beluisteren
zodat ik kan genieten van het onverwacht en plots dat het leven biedt
Stuk voor stuk onvergetelijk van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken.

Geprikkeld ik ben kijk ik vandaag naar een kale
plek omgeven door beschadigde muren en grauwe grijze daken
doordat het natuurpracht een poos geleden uit mijn straatbeeld is verdwenen
Het komt allemaal wel weer goed; ik weet dat dit ooit komt maar als het komt kan ik beleven.


Zie ook: https://catherineboone.blogspot.com

Schrijver: CB, 13 oktober 2023


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 50

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Beau van Zweymeltael
Datum:
13 oktober 2023
Vernietiging

Wanneer ik vroeg in de morgen in de opkomende zon aanvoel dat onbestemde schrille klanken en flitsen licht dreigende sprinkhanen de
warmte van stad en land zullen innemen...

Heb ik geen tijd om
de ontwakende natuur gewaar te worden, laat staan waar te nemen bij de overburen aan gene zijde van de strook.

In de oude olijfboom vol kracht en vitaliteit waarvan de bladeren ritselen bij de minste
geringste explosie, pronkt een struikrover met zijn grote lila
purperen vlag met witte duif die hommels, dag- en nachtvlinders aantrekt...

Vogelverschrikkers laten zich gedurende de dag niet zien, alleen verschillende soorten geluiden van snipers zijn te horen zonder dat een mens zijn leven waagt tijdens het beschieten van onverwacht en plots, als bijna-dood-ervaring...

Stuk voor stuk onvergeeflijk, dit zondigen tegen de tien geboden, waarvan het einde nog niet is geschreven, al is het dikwijls uitgesproken...

Geprikkeld als ik ben kijk ik vandaag naar een eindeloze puinhoop van neergestorte muren en verbrijzelde grijze daken...

Natuurpracht was al eeuwen lang uit mijn straatbeeld verdwenen. Niets komt ooit weer goed, ik weet dat ik dit nooit meer zal beleven...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)