Alle inzendingen over vezels

vezels en water groenten en fruit daar ga je van poepen dan komt het eruit stoppen met roken kappen met de drank begin met bewegen en kom van die bank het leven is lang zonder chips en cola het leven is goed zonder peuk en bier de dokter kan met vakantie want er is geen kanker meer hier eet geen reclame of een schreeuwde leus verwoest…

ik had je op mijn hand gelegd probeerde toch die warmte even maar jouw kleine leven– kwam er niet voor terug ik weet nog hoe je wandelde je vleugels strekte en heel zacht die ruisgeluidjes maakte langs de vezels van de mat in vierkant licht uit koude deuren liep je enigszins verdwaasd en bracht wat lente in mijn hart maar nu je zomaar…

hout splijt tot in de vezels onder het ritme van de bijl bezwijken ringen van de tijd in ferme slagen zwellen spieren op en bundelen de kracht een laatste slag wordt toegebracht ruisend valt de bladerkroon haardhout wordt in vlam gezet en in de bedstee droomt een koortsig kind van vuur, van toortsen aan de…

Ik schrijf de woorden Die mijn hart fluisteren Zinnen vol van betekenis Gestuurd vanuit mijn ziel Over de liefde de pijn Voelbaar in elke vezel Van mijn lijf mijn hart Zoekend naar een weg Ik ben het in woorden De innerlijke gedachten Van verlangen het gemis Emoties als enige drijfveer Ik lees mijn eigen leven Wil de woorden wissen…

neem nu dit lijf ontdaan van al dat menselijk zou zijn gevoelloos in elke vezel het ego bijna te barsten of je hier de liefde ook maar één seconde mee kan bedrijven een loze vraag hier zijn zaken te doen en contant wil iedereen tegen eender welke rente er staat ergens geschreven dat en dit en zus en zo bestaat ook dit lijf met slang…

Ik voelde jouw pijn in elke vezel van mijn lijf, zó herkenbaar ... Hetzelfde gevoel als toen mijn liefde voor jou langzaam stierf.…

Beaam het neen met alle weerstand aarden wal al omgezet in bloed en vezels spannen zich helaas je bent te laat vuur zoekt zijn weg langs elke plooi druipt weeë lucht een kwijlbaan op de vlucht voor eigen geilheid dus beaam het droog je huid zeg neen helaas je droomt je weg omdat jouw weerstand zwanger van verlangen…

opent zich een wereld van gedachten opmerkzaamheid scherpt aan heel de schepping openbaart zich als door kinderogen in alledaagse dingen schuilt iets uitzonderlijks elk voorwerp nodigt uit ontmoetingen herleven belevenissen spreken gevormd, geschaafd, herlezen heel je wezen bestaat uit een gedicht hart en ziel staan open elke vezel…

Betonnen longen Granieten hoofd Gevoel dat voor Altijd lijkt verdrongen Vuur voorgoed gedoofd En dan toch zo maar Hier het licht dat ons in De diepste vezels raakt, Ons de ogen opent Voor leven om ons heen - Dansende lammetjes, Een gewillig schaap Dat zich moeiteloos Melken laat, zilveren Meeuwen die koninklijk Zwevend…

Mijn zintuigen gaan op avontuur zwervend door mijn contacten nu tilt iets mij boven mijn kunnen zelfverzekerd kijk ik achterom wil van geen wijken meer weten de wervelwind van het bestaan trekt aan mij voorbij en fluistert mijzelf leren kennen in al mijn vezels mijn nadenken geeft mij achterdocht het leven duwt mij nog steeds voort…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

onder stroom In het kerkportaal Onder de spitsboog Op de marmeren grafsteen Glad als een sidderaal Hier waren demonen rond In een te wijd kostuum Met larven van lust in hun mond Hij sust de woelige slapers Die zich nog springlevend wanen Maar de dood blaakt in het schemerveld De klok vertikt het om te tanen Hij ruikt de rotte vezels…

in wervel en rib en bekken schuilt een draderige spons een web van aders en vet hier wortelt elk orgaan nog amorf in de knop een witte waakhond gebald in een cel weert de gore kiem een ronde bark gedeukt in de flanken voert een geurloos gas naar de tippen van mijn lijf van long naar vezel draderige klonters stremmen mijn bloed…

De wind beukt huizen in de golven breekt koppen schuim in grijs striemt geselend langs de bomen mijn onrust lijkt zijn ereprijs Hij braakt op mijn angstgevoelens parafraseert zijn eigen elegie raakt mijn wezen tot in iedere vezel verpulvert mijn kracht en strategie De wind puurt mijn bedwongen tranen rooft de kommer die ik niet tonen wil…

in elke vezel van mijn lijf ben jij als adelaar ontvangen diepe zielentonen roepen- blijf mijn vleugels leg ik vol verlangen vertrouwend in jouw adellijke handen laat ons vliegen naar de maan en verre ongekende landen om nooit meer in gemis te gaan wat is- dat is - wat was raakt nooit verloren want wij bewonen zonne- uren de eeuwigheid…

In elke vezel van mijn lichaam voel ik het verlangen, als een vogel de vleugels te spreiden met jou samen weg te vliegen. Vol vertrouwen leg ik alles in jouw handen om te gaan naar zon sterren en maan waar we elkander toebehoren.…

Straks zullen alle vezels, die ons aan de aarde hechten, reddeloos vergaan. Onuitgesproken woorden, zullen misschien en dan pas, worden begrepen en verstaan. Maak ons gerust weer bandeloos, Maak ons weer onthecht. Maak ons woordeloos. Verdomme, velen verdoemen zichzelf! Maar wie of wat of hoe U ook bent. Verdom ons niet!…

de tijd loopt op voeten van lood de knagende pijn jou te moeten missen snijdt als ijzerdraad dwars door mijn ziel zie, de zon verrijst rood en omfloerst boven het lege landschap van mijn dromen waar ik jou hoop te ontmoeten daar ergens moet jij zijn jij bent aanwezig in iedere vezel van mijn gedachten daar krijg ik jou, als ik dat…

Zo vrij als een vogel is in de lucht Zo woordeloos bevlogen van de pracht, Van het hemelgewelf, Dat zij nooit meer daalt op de grond waar het Begin van haar vlucht was gelegen toen Zij de modder ontsteeg Dus bind ons met touw, maar daar Waar huid brandt, vezel te diep, Te hevig, zijn weg, door ons…

moment van eeuwige stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt al mijn vezels…

gedaan in een poging Om de kolos die depressie heet Te bestrijden, haar uit te hollen Waar ik maar kan - Toch is de beste medicatie De noodzakelijkheid om een maal daags Regels op te schrijven die Vanuit het binnenste ik Naar boven wellen - Het blijft hard werken, Het zweet loopt in dichtregels Langs mijn gezicht , Het raakt de vezels…

Het zit verweven in elke vezel Geestverruimend zonder de middelen Associativiteit is soms een gezel Het verschijnt zonder te bemiddelen Het moet geuit Kan zich maar beperkt verstoppen Als jong groen zit het aan de vingertoppen Het bloeit en groeit, je komt er niet onderuit Het dooft geregeld even Wakkert weer aan Zoals alles in het leven…

Niet abrupt, zoals bij mijn geboorte, maar één voor één zijn alle vezels losgeweekt. De laatste tijd van jouw bestaan is ons bestaan. Nooit was ik dichterbij Nooit was jij verder weg dan half begonnen aan jouw grote reis. Half hakend naar het aardse leven, half verlangend naar de dood, ben jij dichterbij dan ooit.…

Al sinds de ochtenddauw in touw verbonden met een lijn verbeiden aanwezig voor gezette tijden routine lijkt in ogenschouw De vreugde daar te staan, te staren op langsvarend bries bravoure aan zijde lokt het zijn retour naar waar de wezens innig waren Elke vezel voelt gerust iedere tel verwacht de hang herkenning in zichzelf te slaken…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

Ik schrijf en schrap mijn ego tot het bot het rot eraf het merg voorbij tot ik de plek ontdek waar ik mij vrij kan waren en vergeef aan hen die mij verstaan daar zet ik mij op gladgestreken vezels het harnas van de geest gezonden aan de goden de schellen voor mijn ogen afgepeld hoeken maak ik rond obstakels vijl ik weg tot lijf…

Kring staan om je heen En nemen afscheid van Jou, voorgoed, en op Het moment dat ik mijn Laatste gedicht voor Jou voorlees, en de Dominee zijn laatste Zegen meegeeft, begint De zon te schijnen Als ze nog nooit Gedaan heeft op de Achtste maart van welk Jaar dan ook, en weten We, voelen we tot in Het diepst van onze Vezels…

Wonderlijk werktuig in het land - de sloot - in de schoot van de aarde gesleten meanderend buigzaam met star eenrichtingsverkeer jaarringen vlinderen over haar zanderige buik de boorden groengesluierd steenkoollagen in haar tooi wierig fladderende vezels met de rug naar de bron een verdord seizoen legt haar schijnbaar droog en dood…

ontdaan naakt de bomen zich met verse sneeuw gemanteld weten nooit kostbaarder praalt ons de aarde dan in winterse dagen als goudgele winterzon of van avond het licht aan takken en daken in ijskristallen parelt nooit teerder oogt ons de natuur dan in winterse dagen als het dons van rijp zich wit vriezend tot in haar kleinste vezels…

steengruis onder je voeten voelt waterkoud overal horizon, tijdloos frontaal maar dunner dan lucht achter ons de weg naar alles dat fout ging heb ik thuis het licht wel uitgedaan wat eten we op een dag zonder brood dooradem de aderen soms is niet alles zo erg als het lijkt zand en zeelucht dempen de diepte er zit een ziel in elke vezel…