Alle inzendingen over vezels

Al lang verlangt iedere vezel van mijn ziel naar 't losbreken van de woordenstroom die mij opjaagt beklemt..beangstigt verstikt in schroom.…

je voelen zonder aanraking enkel een blik die mij met de kracht van een elektrische impuls meer liefde en warmte schenkt dan lichamelijke passie ooit je zachte stem die zingt van verlangen in een melodie van hunkering naar liefde elke vezel van mijn lichaam meer en dieper streelt dan een hand ooit reiken zal het houden van nooit…

dat liefde mensen soms als bomen velt die dan als in een heel koud land omhullend met warm rode koppen vuurbezwerend bij elkaar zich leggen en dat zij meer is dan een droom omdat wij bijlloos en met blote handen ons slechts begrijpen en omvatten kunnen als spaanders zijn in wrijvingshitte dat liefde is zich te verlieven wij ons met elke vezel…

ik voel het scheuren van de lucht in elke vezel van mijn lijf het lijkt alsof ik zinnen schrijf zonder lust naar pennenvrucht het broeit in fluisterend gezucht geen enkel woord staat buiten kijf slechts het allerlaatste bedrijf behoedt me voor een klucht want gedonder schudt me wakker en een lichtflits opent ogen ineens toont alles zoveel…

Ik leef en elke vezel van mijn lijf leeft als nooit tevoren. Je bent niet dood, maar werd herboren en gelijk bevrijd.…

We wilden licht meer licht we kapten de boom die in zijn eigen reiken ons verlangen in de weg stond de boom kreunde kermde kraakte zijn laatste vezel scheurde en met een razend suizen van zijn blaadjes sleurde hij zijn leven neer de wind die hem bespeelde week geschrokken uit eindelijk hadden we licht in de kamer in dat licht keken we elkaar…

Slechts een enkele vezel Scheidt de weg tussen goed en kwaad. Wie zal mij wijzen? Wie geeft mij raad? Als de rede voorbij is en de wijsheid te laat. Mijn opstand van woorden Bezegelt mijn droevig lot. Een redenaar gebroken Op weg naar het schavot. Mijn opstand van woorden In het verkeerde plot.…

een dichter kan niet vliegen, noch met nat voorhoofd buiten zinnen treden en holle lucht ademen dit beeld weerspiegelt schaduw in een wassen aangezicht -in alles een tegenpool- leidt deze trap naar de kip of het ei, komen randen bloot te liggen waarlangs de vezels van de ziel bewegen?…

Mag ik je vezels lenen? Geschroefd in je Door speeksel gedempt Hoor ik een traan uiteenspatten.…

En maakt zich met het schip vertrouwd, dringt door tot iedre vezel van het hout de romp, de mast, de kabels en de touwen de zeilen hurkend in de reddingsboot. Het zijn de kleine kindren die hem kennen en hem niet vrezen: zij zijn nog pas zo kort geleden uitgevaren uit hun nacht ze moeten aan het daglicht nog zo wennen.…

een symfonie Je vingers spelen elke noot op mijn huid en brengen mij tot een heerlijke extase Fluister zacht de melodie in mijn oor Laat mij zweven op je wolken van klanken Vul je akkoorden met warme woorden en neem mij mee naar jou liefdestempel Klank je woorden in een melodie Laat ons wegdromen op deze symfonie Je lippen beroeren elke vezel…

een veeg teken aan zijn wand van aftakeling, spoedig voorbij de dokters spreken niet meer hullen zich in mysterie met te dure woorden veel ervan al vergeten nog voor goed en wel gehoord bereidt hij zich onwillig voor op de laatste gestuipte trekkingen onvolprezen zin te krijgen in het minimale van zijn zijn slecht tot in zijn kleinste vezel…

geen papyrus meer of dikke rollen perkament handgeschreven boeken worden als museumstuk gekend het goud op snee de wulps gekrulde grote halen in tijdloze levensverhalen zijn voorbij het handgeschept papier waarop vezels streden met de letters van de kroontjespen verleden tijd woorden kaatsen in het naamloze zwart wit het onpersoonlijke…

Eerbiedig sta ik bij de plaats waar u ligt innerlijk verscheurd bij het afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods…

het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan de beet niet meer ontwijken vezels…

en dan valt zacht de adem van de nacht als een deken om je heen terwijl je tracht de splinters van je ziel weer aan elkaar te lijmen smacht elke vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot…

In door Toscaanse maan beschenen nachten zwierden we rond een Dom in boetekleed we zagen schatten van vergane machten en elke vezel in ons zwoer een eed met deze stad van Venus in gedachten om te verbloeden aan haar liefdesbeet.…

boeket Dan zing ik hees naar haar Een wierookpluim in een glazen tempel Gewijd aan de dorst die brandt, Om de druppel smeekt In een hotelkamer zwelt de nacht Voorbij en voor de sluimer Met de smaak van truffels Haar naakt rijst als deeg Ze gromt als ik om een glimlach bedel Dan bijt ze in het linnen en schudt haar kop Alsof ze taaie vezels…

Haar tanden raken mijn vezels, Haar koorts besmet mijn lachend bloed, Zij staat in mijn oor te hijgen, tropenwind. Zij haakt de poten in mijn heup en hals. Volgzame prooi, gebeef van verlangen. Verfrommeld als een vod, zonder kans op herstel In een vlaag van dood en verlies. Ik grijp de slijmmond tussen dijen van room.…

pulseerden wat zagen toe hoe zwarte gaten elkaar radicaal op aten wisten dat er nieuwe energie aan zat te komen ook wij hadden onze dromen een paradijselijk heelal met lange diepzwarte zwaartekrachtgolven die ons liefelijk bedolven ik voelde in de kern van mijn neutronen dat ook de rode dwerg dit ging overkomen wij spanden onze vezels…

Kokend bloed, pompend, bruisend vol woede een weg banend elke vezel volgevreten elke cel op barsten zo kwaad nog nooit geweest Een traan, het branden, doodgeslagen De leegte knagend, beet voor beet Verdwaasd, een waas voor m’n ogen De weg verdwenen, niet te zien Zo’n verdriet nog nooit gehad Een gat, een hol gevoel, verlaten Ik mis je…

oneindig leeg vanbinnen ik puur dat vertrouwde uit ons samenzijn toch lijkt het onafwendbaar ik ben de hemel dankbaar maar het doet verdomd zo'n pijn Te vroeg te veel te vaak dat ongewisse mijn God, wat zal ik je missen mijn adem stokt maar ik besef dat het zo hoort ik proef de herinneringen ik zal je altijd beminnen en snij de laatste vezel…

glinsterend ontwaken de zonnespin weeft ijverig 't zilveren rag middenin de met dauw bedekte schors geurt bloesemregen in de beschaduwde laan hellen de zomermiddag stralen langs de twijgen de kruinen af bloeit de pracht van beelden voor de schilder open met dichterlijk ontroeren dwalend door de gekleurde schoonheid gegrift in vezels…

Ik eet mezelf leeg met vezels en draden. Een gevlochten gevecht, dronken en vleugellam. Kolkend en wentelwiekend strooien woorden in het rond. Satellieten suizen signalen, aards gevecht tegen de dood. Ik draai en tol om mijn as, ik stijg op en wervel punten zonder wederkeer, zonde spat van mijn huid.…

de vierde graad Ik durf niet kijken Naar het rauwe vlees, de naakte pezen Een hart dat door de ribben stulpt Er wolkt een ijzeren stank op De beul is me vergeten Zo word ik verlokking voor de maden Alhoewel Ze bevriezen hier nog voor de reutel Ze laten me In een drek van dorst In een meer van leed Een speer van ijs doorboort mijn vezels…

mijn polderland waar duinen wassen, patatten bloeien en bieten rijpen dorpen verbannen stilte met vlas vrijt zonder buiging later gekwetst, geslagen in vezels wordt gevlochten ik speel mijn handen vrij proef jouw hand in dit zoute land waar wind verhuist tussen de dijken, klokken luiden over riet het is dit schone land dit vlakke…

In diepe nerven wordt het koud, geraspte krullen leven liggen om me heen, vermengen zich met druppels bloed, hartsap kan de pijn niet lichten, zo rasp en schraap ik iedere vezel, harstranen de barsten niet kunnen dichten, totdat er niets te pellen overblijft uit de ziel van de onbedorven kern, dan ben je uit het juiste hout gesneden…

Uit de kleur van ogen ontstond het vrijen uit elke vezel wilde het zijn genot bedrijven in lichamelijkheid ontdaan van iedere willekeur. ongeoefende overgave door vanzelfsprekendheid uit de mond en over lippen inhaleer de uitnodiging, zwijgend zonder voorkennis lig je aan mijn zijde als je dat wilt.…

zalvende hertenogen hemelgewelf in streepjestrui huidkleurige instappers, knipogend aan elke voet wanneer mag ik je flanellen broek zijn jouw huidomspannend heelal de lengterichting van je lijf jij daar, vleesetende plant in polderland je bent elke tik van mijn uitgemergelde hart mijn diepgravend zielevuur in maag en botten je zit in elke vezel…

Wij wisselen onze wezens uit, en elke vezel in mijn lijf verstart voordat ik in jou sterven mag. Uit 'Op klompen', 2001…