Alle inzendingen over vissen OR stroom

In helder water veel te zien visjes oh zoveel niet te geloven misschien ik probeer ze te tellen dat gaat helemaal fout want ben ik bij de honderd zijn ze allemaal stout ze zwemmen door en voor elkaar het zijn er wel een miljoen ze zwemmen notabene in een school en houden niet eens hun fatsoen…

koudbloedig meestal grotere vissen telt.…

Vanavond dansen we de mensen van de vloer Maar misschien ook niet Misschien kunnen we beter gaan liggen Want liggen is fijn ’s nachts lig ik op mijn rug En tel ik de sterren van het plafond De discotheekvloer voelt anders dan Badkamertegels, matrassen, vloerbedekkingen We bevinden ons op de bodem van de zee In een volgend leven ben ik een…

eis helderheid van je taal als water in die waterstroom drijven takken en gedachten ze blijven ergens hangen na een tijdje gaan ze door of misschien wel niet gevangen in een zijstroom vol vissen is het steeds weer iets over je heimwee de woorden van gemis die dat blijven zeggen zeg het zeg het voort en kijk naar het…

herfstbos zegels en paperassen, gesluierde naakte vrouwen iedereen ziet in de vijverwand iets anders maar allemaal blikken ze diep in de tijd terug En eindelijk kunnen de hofvissen ook eens over de schubbenhuid van de daken uitkijken naar de glinsterende torens en ijspaleizen de bomen bij de duinen, het gele strandzand 'kijk' stoten de vissen…

Maar die hebben, dat begrijpt u wel Met vissen weinig meer te maken.…

het kanaal bij de witte brug vaders favoriete stekkie daar ving hij walvissen voor Madurodam…

Geen enkele dag kan ik m'n hobby missen: ..........vissen Op deze paal zit ik stille uren in deze plas te turen nooit knijp ik m'n ogen toe... ik word 'het hengelen' nimmer beu of moe de plas.... een rustiek tafereel en ik, hoofdrolspeler.…

Nog houdt de omheining, als weleer – een hoge muur – de hoven dicht. De middag groent in schemer neer: een loof-getemperd bovenlicht. Dezelfde mooi-gebogen dreef koel, zwijgend, als een kerkenbeuk. Mijn tuinbank – of ze wachten bleef verscholen onder rode beuk. De merel, in de koepelkroon, fluit bij deze avond als van oud? Weer schakelt…

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’ - maar lijdend gaaft uw laatsten ademtocht…

en leuk metgezel Overal naar welke stek ik ook ging Vroeg of laat kwam hij of was er wel Een aardappel als neus en zijn visueel gebrek Met zijn grijze baard en enorme kale kop Was het keer op keer als ik beet had haalde hij op De jaren verstreken gelijdelijk aan werd ik bang Om hem ooit te zullen moeten missen Een moordmaat om mee te vissen…

Als vissen boven water verschijnen woorden, glinsteren even in de zon en duiken weer onder onbegrepen, zwemmend in vreemd taalgebied. Ik lig in mijn bootje te schommelen in mijn sluimerend bestaan -wollige wolken komen voorbij gedreven- en hengel naar een mooi glimmend vet vers zal ze moeten wezen.…

Een reiger heeft zich van zijn taak gekweten terwijl ik sliep, er kraaide dus geen haan. ’t Is dom want ik had beter kunnen weten maar vissen, ach, ik kan ze niet weerstaan. Inmiddels zijn ze alle opgevreten; ’t is donker waar het gele goud ooit glom. Maar ja ik had veel beter moeten weten, het is de derde keer al en da’s dom.…

De rode dobber ligt te water, nu al uren. Geen enkel visje dat een spat beweging brengt en hij maar turen, wijl hij ondertussen denkt: ~Hier zit ik heerlijk, zonder last van dwarse buren~. Hij neemt een pilsje, wat de vreugde nog verhoogt en mijmert stilletjes ~’t mag eindeloos zo duren, een vis onthaken met zijn spartelde kuren dat is nu…

de vissen, de vissen wat zal ik ze missen zo kleurrijk en schichtig ze zwemmen in scholen maar zijn niet leerplichtig ze vroegen mij op de schelpenthee ja, dan zeg je echt geen nee ook proef je de zilte zeesterrensoep en eet je mee van zeepaardjeskoek geen zeewier meer voor de visite maar octopus uit zilveren vergieten de vissen, de vissen…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Rivieren weerspiegelen beelden van hem en haar geboren uit liefdesvocht verliefd jong paar door zonlicht weerspiegeld stroom langs inheems geurende bloemensoorten voel neergebogen varens strelen zwem met gouden vissen en beleef de waterval als een parelend spetterfeest de echte watergeest drijf door regenbogen onbewogen…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk hogere levensstromen verliezen deze ongelijke strijd Het vechten moe geef ik mij over aan de stroom…

Een elektrische schok vanaf het moment dat ik in jouw ogen keek als een spagaat uit de coulissen gesprongen pulseert een wisselstroom door mijn lijf ik wist het meteen deze lading raak ik nooit meer kwijt onder hoogspanning loop ik met jou in mijn hoofd deze maalstroom laat sterren stralen aan het firmament…

Als we de stroom van het leven hebben aanvaard laten we de behoefte los om controle te houden…

ik de bron jij de monding en tussen ons de stroom…

als ik doorstroom uit mijn geldstroom kom ik als ik instroom of uitstroom in een maalstroom van wisselstroom want geloof het of niet maar nachtstroom is nu duurder dan dagstroom…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

Afhankelijkheid is een naar gebeuren, hoe je het ook bekijkt, nou hebben ze in Nieuwegein geen stroom, wat een malligheid, nou rijden er wel treinen, daar is geen malheur maar de Gein mensen, kunnen niet buiten de deur, want de bliksem heeft huisgehouden en niet zo’n beetje ook, een weekend zonder stroom, heel Nieuwegein is van…

Het water stroomt Ook al lijkt het Af en toe stil Te staan, ingeklemd Tussen modderhopen Die de stroom Zo op het oog, Tot dood, rottend Water lijken Te reduceren, Maar elke seconde Die je verliest Aan het stilstaan Bij de stroom Die zo op het oog In haar leven Geblokkeerd wordt Zie je niet dat bijna Onzichtbaar de…