Alle inzendingen over vod

naar complimenten vissend vangt u telkens bot en zelfkennis missend verzuipt u in uw lot uw woorden zijn vergeten omdat u zich versprak tot op de draad versleten noemt u uw vodden, pak een overhemd vol gaten met vlekken in het zicht waar ooit de knopen zaten houden nietjes alles dicht uw adem geurt naar dieren - maar dan wel jaren…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen (weet, lezer, dat ik al mijn vodden daarvoor ken): ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten. Lang, lang na haar geboorte onthaal ik ze de motten en val er met de keur van een vers oog op aan.…

Gij hebt het rode vaandel opgericht, Toen het, een vod, lag op de vuile vaalte, Wapperend stralende voor elk gezicht, - Gij, Man van edel en zuiver gehalte. Gij stierf. Waardoor? Vermoord door 't kapitaal, Maar ook door de arbeiders die u verlieten.…

In zijn bontgeruite vod telde hij bootjes die er dreven met zijn ogen die er zomers schreven op de slapersdijk Waar hij gelijk een malle zot was in de ogen van zovelen en de spot dreef zonneklaar met Dwingeland en Knorrepot terwijl de vlakkerige wind genoegzaam er zijn wangen streelde en twee belletjes deed spelen op de punt van zijn marot…

Ik ga jullie wijnkelders veroveren, uit naam van Bacchus en Apollo, jullie voorraden achter tralies, ik kom eraan, ik hou mij schuil in stinkende vodden en met een gortdroge tong. Woef!…

Onder ‘t duister dak gedoken, strooi en vodden altegaar, heel onttodderd*, half gebroken, staat des werkmans woonstee daar. ‘t Kaafgat*, omme- en scheefgetrokken, vallen gaat; en daar, deureen, liggen afgerolde brokken bruingebrand al, gruis en steen.…

Hij reed naar huis en voelde zich een vod, maar leerde spoedig, dat hij snel vergeten kon. -------------------------- uit: 'De gedichten', 1974.…

In de vodden of de vuilnisbak. Weggegeven hier en daar Gedragen, versleten. Opruimen valt soms zwaar. Toch heb ik nog een paar... Soms moet ik ze bekijken... Even voelen Stiekem nog even kietelen. Maar mopperen doe je nu niet meer.…

Hij reed naar huis en voelde zich een vod, maar leerde spoedig, dat hij snel vergeten kon. --------------------------- uit: De gedichten, 1974.…

Sommigen doen het voor hun plezier In de regen op weg naar station de uitlaat (als vegetariër) trotseren van viskraam, poelier Ergens uitstappen in een klein plaatsje In één hand de beschrijving op een a vier dat al gauw een vod, nat, de plu in de andere omhuld door handschoen die nat en koud een 3e hand, waar ?…

Verwilderende geur van haas in doodpels slappe vod; hand, houd hem hoog. Extase van macht over leven, erectie- extase, het dringen, het stuwen naar binnen, de zegetocht, trompetstoot, tromgeroffel, hoger die hand, hoger het hooggeheven hoofd.…

de hitte deint door het dorp een kindse rechter pulkt aan de prop in zijn oren hij wijst en tikt op een vuistdik strafblad ik geeuw in de beklaagdenbank wil het gehakkel van mijn raadsheer niet horen een pleidooi als één lange wanklank de hamerslag galmt door de zaal ik sta al geblinddoekt, geboeid op een valluik met een vod tussen de…

Ik heb me als een vod laten gebruiken Me gewillig laten trappen Als een hond bleef ik je trouw Wilde het steeds niet snappen Geheel naïef sloot ik mijn luiken Blind was ik van jou Ik kon niet in je hart kijken Volgde stug mijn eigen hart Gelijk een koorddanser zonder lijn Levensmoe het noodlot tart Ging jij gevoelloos over lijken God wat…

Ze lag er wat vuilig Tussen schemer en dageraad Beland op de koude straat Verloren op de grond Toen de hand, rimpelig van oud In de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd…

Zijn gerokken lijf, in vodden, wiegelt met een doof gerucht van de takken, lijk de slinger van een uurwerk, door de lucht. Diepe, met de randen vóór zijn ogen, zit een vette hoed, en er leken uit zijn neuze- gaten zwarte druppels bloed.…

Vodden en wagons tekent en beschrijft zij zij braakt verzinsels, glazen deuren om achter te verschuilen, weer haar pruillip te stiften werkelijkheden niet te willen aanschouwen.…

Veeg je gat ermeê of snuit je neuzen En frommel ’t vod in de oude kreuken, voor den Duivel! – dát ’s hollands hè? Dàt heb je lief.…

ik houd hem een handpalm voor waar vier maïskorrels glanzen maar zijn krop, het speeksel weigert zijn kop keert schichtig op een gladde toren van wervels hij zoekt het minste gerucht het koper van zijn veren het rood van kam en lellen is nu egaal dof geworden de pluimstaart waar hij ooit mee pronkte sleept hij mee als een muffe vod…

god spuugt verbitterd op de grond en alle bedelaars grijnzen, immers ze hadden hem gewaarschuwd god kijkt ongelovig, naar al die mensen, ze snellen voorbij en kijken niet of nauwelijks, ze verachten zijn vodden en zijn stinkende wonden god kijkt, verdrietig vragend, naar de andere bedelaars, ze grijnzen en ze spuwen op de grond, ze hadden…

mijn kind, mijn kind, in rafelige vodden snijd je met een smal, scherp mes tere, naar liefde geurende jasmijn, lang voor de ochtend zich opent je heldere, donkere ogen kijken maar je vraagt me niets, je snijdt met dat scherpe, kleine mes en legt de jasmijn in een rieten korf Ashamir, met zijn kreupele been, schreeuwt wat schorre bevelen…

Ik wil leven en werken als iedereen, maar mijn lichaam is als een vod. Ik wil niet langer altijd op bed, maar na 10 minuten actie ben ik al kapot. Ik heb zo veel geprobeerd en gedaan, zodat het maar beter met mij zal gaan. En dan komt de dag ….dat je naar de keuring mag gaan: “Deze ziektes bestaan niet!”…

Ik wil leven en werken als iedereen, maar mijn lichaam is als een vod. Ik wil niet langer altijd op bed, maar na 10 minuten actie ben ik kapot. Ik heb zo veel geprobeerd en gedaan, zodat het maar beter met mij zal gaan. En dan komt de dag …. dat je naar de keuring mag: “Deze ziektes bestaan niet!” of “Ze zijn niet progressief!”…

Gepoeft, gepaft, ge'n hoort niet el, met wappers en met wissen fel, als smijten, slaan en buisen, dat beide uwe oren ruisen, op vodde en lap en vuil tapijt, dat ‘t kuilt en wentelt wijd en zijd, van ‘t stof!…

dan stort je neer valt op het beton je hoofd kapot, je hart een vod het gat is zwart en diep vol tornend gemis en verdriet het gevoel dat niemand je begrijpt niemand je wil horen, niemand je hoort want jij zit te diep in die bodemloos voelende put maar...…

Slappe vod. Lelijke dikkerd. Donkere niet bestaande wolken aan de heldere blauwe lucht drijven hem naar het water. Enkele baantjes worden vele banen. Zwemstroken worden ingeruild. Hete zonnestralen weren niet en deren niet. Joggen wordt lopen. Fietsen wordt rennen. Zweten. Er af. Het moet er af. Er af verdomme.…

inhaakten, die ik iedere week moest zien weg te werken, maar eenmaal in mijn kloostercel smeet ik het habijt woest op de grond en ging ik in burgerkledij via de enige deur naar de vrijheid op weg naar Egmond aan de Hoef, waar ik als een eenzame kwajongen in een lege kroeg van een biertje genoot, terwijl de roomse geheime dienst me achter de vodden…

Ik duld hun spotternij op vodden en gerafel, Als een goedmoedig vorst zijn hofnar kallen laat. Wat zou hun schalke jok mijn rustigheid verstoren, Daar ik mij zelve kwets en altijd dieper wond? Gehoord, vergeet ik 't reeds, maar nimmer gaat verloren, Waarmee 'k de ellendigheid der eigen ziele schond.…