Alle inzendingen over vogelenzang

Tevreden stilte lokt nu toch al de lente met vogelenzang (Haiku)…

de lucht is bewolkt vogelenzang sterft weg als plots de zon doorbreekt…

Het is het feest der vogels en der koren Geboorte en der welluidende gedachten; ‘t Vergeten zijn der eindeloze nachten, Toen in de borstjes lag de stem bevroren. Hun vlucht is heel de wereld door te horen; Als uit de veren keeltjes trilt het jachten, Schieten de tonen wieken aan en krachten… Bedil de zang niet, open wijd uw oren. De onschuldigheid…

Een vederlicht vers om jou te groeten om de dagen te kleuren met regengeuren met heimwee naar lente en vogelenzang. Een vederlicht vers om jou te zeggen dat het leven goed toch goed is vol betekenis ondanks zoveel zorgen er is samenhang.…

Wat hoop ik erg dat weer wat tederheid en vogelenzang je arme hart bereiken. Je was zo eenzaam en verdrietig na alles wat je overkwam dat binnenkort de nieuwe lente misschien ook niet je ziel beroert omdat daar treurnis hangen bleef en veel te weinig licht en vrede.…

Ieder die wil overleven streeft naar nieuw en beter ook, maar de lente komt al jaren zonder vaandel, zonder rook; enkel maar met lenteluchten, bloesems, geuren, vogelenzang, innovatie heet in woorden wat wij dromen nachtenlang; mens, durf nu toch echt te leven, stoor je niet aan zoveel praat maar geniet van kleine dingen, morgen is 't…

Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts nu, nu.... niet later. .…

Nooit meer op de bon, zeer persoonlijk door Nelis uitgeschreven nooit meer door Nelis een winkelwagentje aangeboden krijgen nooit meer die spontane ontmoetingen met Burgemeester Nelis nooit meer ondervragingen door Nelis over dit, dat, zus of zo nooit meer een berisping, op- of aanmerking, groet van Nelis! Maar altijd de herinnering, altijd en…

De groene lente zal het halen de vogelenzang, het heimwee, de zon in de morgen en het licht, de vriendschap, het vertrouwen, de regels van een klein gedicht, de prille vrede van herboren vreugde.…

Heb jij de bovenste rand van de dampkring ooit door de groeven van je gelaat voelen glijden? Heb jij de gesteende lagen waar een continent op rust ooit met de punt van je neus tot rimpeling kunnen brengen? Stel dat ik hemel en aarde tot papier zo dun zou schaven je lid zou niet meer plassen geen hoon werd meer gehoord Priem je tong…

Eerbiedig sta ik bij de plaats waar u ligt innerlijk verscheurd bij het afscheid aan uw vleselijke resten Eén voor één hebben uw vezels uit huldebetoon uw vlees laten kraaien uw laatste ademtocht geleid Nu zwijgen de lippen Stilte heerst straks ook als uw onderkaak -als was het in een verlaat afgrijzen voor de aanschijn des doods…

Gisteren waarde zij in de bergen rond met haar kin gleed zij over richels met haar neus kietelde ze de bomen en elk oog volgde, voor zover mogelijk beek en stroom naar hun oorsprong terug Glimmend liet haar voorhoofd bijwijlen de bergen in tweevoud aanwezig schijnen en waar haar zwetend aangezicht wat al te morsig was geweest liet zij haar…

Vanochtend heeft ze er een eind aan gemaakt Ze heeft zich van het leven beroofd Ze heeft zich met alle kracht die in haar was naar beneden gegooid Van twaalf hoog kwam zij nedersuizen De man beneden moest het zien Het kraken deed zijn hemel gruizen De tijd stond stil om zes voor tien Gruwelijk was wat van haar restte Benen en armen tot…

Zittende op de top van Cheops piramide tussen vogelschijt en andere halfvergane grote en kleine noden overdenk ik: Het is niet erg Cheops, vriend ook ìn jouw graf heb ik de uitwerpselen al niet kunnen tellen In die duistere kamer uit rood graniet gebouwd heb ik - plotseling alleen - geen ogenblik getalmd en gauw mijn benen en de rest…

Omsloten door haar huis maar verdwaald in zichzelf pijnigt een vrouw zich met een gestolen verwachting Geen hoop verloren is een toekomst waarin zijzelf een plaats had Nooit zal het dierbaar zijn Licht kan zuiveren, filteren net als de tijd Maar hier kan licht van dag noch tijd het Niets doen wijken Ze sluit de ogen en denkt in de…

Heel even dacht ik waar gaan mijn voeten waar gaan mijn benen heen Het was naar de overzijde wadend door water de knieën vol met kroos Daar was het groener het gras mals en jong de grond nog onbetreden Maar net voordat ik het bereiken kon riep men mij Van de andere zijde terug…

Geen zuiver woord gesproken. Geen liefdedaad gesteld. Alles is verbogen, niets meer recht vermeld. Elke nieuwe dageraad, brengt slechts duister voort. Gebries en vuig gebral, is alles wat men hoort. Halsstarrig wendt men af, het trotse, harde hoofd. Een komend hemels godsgericht? Daar wordt niet in geloofd. Er was en is geen spijt,…

Jaar in jaar uit schoof buurman - die van helemaal achteraan, bij regen of zonneschijn routineus langs mijn raam. Dan kon je z'n silhouet in stilte voorbij zien glijden. Op weg naar werk, zorg of vertier, was buurmans vluchtig verschijnen een bron van kortstondig plezier, als iets bestendigs, gelijk de nacht, die breekt voor de morgen.…

Dag mijn poppenkind; - zonnestraaltje - wattenwolkje door mij zozeer bemind. Span van jou naar mij een prachtig gouden lint en vlieg dan naar het hemelhuis, waar steeds iets nieuws begint.…

Het was van elf hoog dat ik mij voorover boog en beneden mij een vrouw 'van voor de oorlog' zag, ontredderd heen en weer lopend, tastend, wijzend, wijkend: waarheen? Zo vast van plan te bereiken, maar nu, bij vluchtend licht aan het einde van de dag, niet meer wetend waar te kijken. Plotseling, alsof beschikt, een jonge man, in zekerheid…

Zal ik spreken over tijdseenheden: uren, dagen, weken, maanden, o jaren wel, gevuld met onbegrepen zinnen, met raaskal, oorlogstrommels, met slachtoffers zonder tal. Of zal ik spreken over tijden van geweest, toen zeden, officieel geknepen, vleselijk gerief ontkenden, terwijl nu als norm moet gelden, geilheid van geest en dorheid van…

Als geest dwalen door stille ruimten, door lege zalen, zonder door vlees omsloten te zijn, zodat de tijd geen angel heeft waarmee hij mij kan raken, en ik begin noch einde ken. Ik was nog niet maar zou dra komen. Had ik keus gehad dan was ik liever wezen dwalen, onstoffelijk, met overgave in melancholie gevangen, tijdloos zwalkend door…

Niet gewenst, maar door natuur mij opgelegd, bewandel ik eenzaam aardse dreven. De richting onbepaald, want zonder rechtuit streven. Zelf ga ik niets bouwen, want niets is er dat bindt. Hoef niets te onderhouden, geen huis, geen vrouw, geen kind. En als de tijd van afscheid komt: ik was gelijk de wind. Als onbestemd passant vermomd, doorkruiste…

Dageraad, morgenstond, hoe glorieus jouw verschijnen als de zon het nachtelijk duister van de hemel wast! Wat avond en nacht brengen is vaak ongewis maar jij brengt nieuwe hoop na bange dromen. Ik weet je te schatten dageraad, morgenstond. Jij wilt mij en ik wil jou omvatten.…

Hoe zal het gaan als wij de ogen sluiten, na ze voor het laatst te hebben opengedaan? Zal er eeuwige stilte zijn? Een waarlijk Zwart? Een somber Niets? Een Einde zonder einde? Of zal het zijn aldus: Er kriekt een nieuwe morgen! Een andere dag breekt aan, uit nacht'lijk kluister ontloken! Zal het door opwekking of gewoon ontwaken…

Ach, blozend blond meisje van vijftien jaar, met die wolken op je wangen, hoe viel mijn oog op jou! Door mijn gestaar wist je dat ik op jou was, maar stug en stoer, want onbeholpen. Toen wij na een les eens met z’n twee alleen op de wereld waren, wees ik af, wat jij aan liefde reikte. Hoe kon jij weten dat achter dat bolwerk van stuurse…

Het is een vast gegeven en ook al vaak beschreven: er is geen weg naar wat eens was, dat is vergaan verleden. Al wil je nog zo graag het goed van toen weer eens beleven, er is een muur van tijd die scheidt en niets meer terug wil geven. Maar geluk van toen naar wens opnieuw doorleven, wat is daarop tegen, dat heeft toch zeker zin?…

Hallo vriend. Ik weet het, mijn groet overbrugt, want komt van verre. Het is niet omdat je elders bent gaan leven. Onbereikbaar elders ben je. Niet meer hier. Maar soms, soms komt de illusie jou bij mij brengen. Dan, vriend, ben jij, tot je niet meer bent, om later toch weer te zijn, en ik, telkens weer met zin, met jou kan praten…

In de bus, achter mijn rug, speelt een moeder met haar kind: Waar ben je? Waar ben je? Een schaterende lach. Waar ben je? Waar ben je? In die kamer, op die dag. Moeder ziek op bed, met uitgestrekte armen haar zoon verwelkomend. Haar handen in mijn handen vattend, besefte ik spoedig een duister land van afscheid en verlies te zullen…

Kijk daar komt heer Dood weer aan, met zwarte pij en zeis op pad, om bij hem of haar, na ziekte, ongeluk of zatheid van jaren, onverwijld de ziel te halen. Bij aankomst wordt niet aangeklopt: heer Dood kent zo zijn rechten, er voltrekt zich immers geschiedenis, want wie nog is, is spoedig was, voorbij is al het vechten. Gevraagd naar wat…