Alle inzendingen over voorbijgaand

grensformaliteit inwijdingsplechtigheid onheil rondom het Heilsfeit klaagmuur tussen trein en drempel het neon- gotische station en een rijtje heilige huizen voorbij drie sluizen of zo einde van een bedevaart zuidwillemsvaart in de avond kwamen alleen de zenuwachtige fluitsignalen en de obligate tamtams van voorbijgaande…

die koude louterende grensformaliteit inwijdingsplechtigheid onheil rondom het Heilsfeit klaagmuur tussen trein en drempel het neon- gotische station en een rijtje heilige huizen voorbij drie sluizen of zo einde van een bedevaart zuidwillemsvaart in de avond kwamen alleen de zenuwachtige fluitsignalen en de obligate tamtams van voorbijgaande…

Men zit met zijn schimmen in de tuin, licht bladert schemer, er ademen oude nalatige vragen men zwijgt zich tezamen, is sprekend zijn naaste het is later, onhoorbaar als tijd men zou dit ingedikt niets willen stillen ontmaken deze langzame cirkel, dit doodlopend loze moment willen wissen in scheurende zijde, ontastbare tastende voeten voorbijgaand…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

Deze tranen waren van voorbijgaande aard. Maar de tranen van een moeder houden nooit op. Het machteloze gevoel wanneer je kind besluit om niet meer naar school te gaan, het weten dat je kind ongelukkig is en hem toch niet kunnen bereiken.…

Zo'n zeldzaam moment waarop alles lijkt te kloppen, de volmaaktheid slechts verbroken door de vage bas van voorbijgaand vrachtverkeer en door het eeuwig blinken van mijn goud, dat slechts bedekt werd, toen je in mijn armen lag en ik je droeg, alsof jij mijn bruid was, maar ik bracht je nergens heen, alleen terug.…

waardoor ik liep in jonge jaren het was toen al dat ik haast dagelijks in eenzaamheid sliep seizoenen waren als elastiek of doods in de rek leerde slenteren zocht kontakt in denken bladzijden vol met verlaten mystiek gister, buiten, vulde ik weer een terras vol met tafels en stoelen en volgde de rozenkrans telde daarin voorbijgaande…

verzwaart wat de dag niet verwerkte verdronken in de grote zee der alledaagse dingen terwijl de boot langzaam verder vaart blijft de drenkeling navelstarend achter geheel omringd door bovendrijvende gedachten zwemt hij richtingloos rond klemt zich dan vast aan zijn levenstaak lijkt niet te beseffen dat ook dit een gril is van weer voorbijgaande…

woorden, ik schrijf ze van uit mijn dichtershart vaak komen ze uit de diepte gelijk de nerven, geponst in een bloem of bomenblad woorden, van een opgewekte dromer soms weemoedig op zoek naar nog net dát streepje licht in een voorbijgaande zomer woorden, ontstaan langs het bramenpad waar een witte dwarrelvlinder in zwoelheid, en nectarminnend…

waaraan ik eet telkens een stoel wordt verborgen het is een berg beklimmen die weliswaar het uitzicht vergroot maar waar ik aan de top, geheel alleen, mijn laatste liefde ontmoet; ik noem haar de dood hoe het ademen zich, ten einde, mistig laat dimmen is voor velen haast onbekend aan een nieuwe lente is men gewend; de winter lijkt een voorbijgaand…

Toch zijn het slechts momenten, voorbijgaand als de nacht. Duister en vol van weemoed. En ik mijzelf toch ook bekennen moet: “Het leven is wel goed!”…

ga voorbij aan het voorbijgaande het was slechts een onzinnige brei dat zich tot heden schijnbaar krakkemikkig in u een weg baande of nog gekrast moet worden op een lei gelijk de tien geboden op stenen ook zij vielen in duigen leg die lei toch opzij koestert u in het gevlei gij zult niet buigen neem de benen ga bij voorbaat…

hart en streel je mooie naakte lichaam zachtjes liefkoos ik jou in de nacht Ik blijf wakker je weet niet dat ik huil omdat ik zo bang ben, lief, dat je weggaat en mij alleen laat Het besef is gekomen ik ben van je gaan houden kon ik je maar vertrouwen voor een heel leven lang Even bestaat de wereld uit jou en mij de mensen in de voorbijgaande…

er is geen onderscheid de voorbijgaande auto is het sluipend dier waar koren op sneeuw lijkt en aarde fluweel een weg recht een berg op kan gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al…

Het is niet van staal en de vlaggen zijn niet oranje gekleurd: niemand weet van waar, niemand weet het uur: alles is toebereid, er is geen salon zo fraai, alles is klaar voor het voorbijgaand gebeuren. Het schuim ligt klaar als een fijn tapijt geweven met sterren, daarachter het blauw, het groen, de ultramarijne beweging, alles wacht.…

Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen. Kijken we verder dan dat ? Hoofden toornig geheven hoog kijkend naar wat ?…

Trillende hand twee Bezorgde ogen Beklemmende handen De rook opsnuivend Van de bruine drab Onder hem Het rijk belegde broodje In zijn hand Steeds meer mensen Om zich heen Kijkend Neerbuigend kijkend Ontwijkend Ontziend Zijn bezorgde blik Maakt de duif Aan zijn voet Beangstigend Hij bukt zich Maar de vogel vlucht Nog een mens voorbijgaand…

rookgordijn besluierd buiten het middelpunt van jouw zwakke aandacht moest ik je vinden in een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet zwijgend karrenvrachten vruchten loos in gebrek aan ooit gesprek gooide oude jongens met het krentenbrood weg attent slechts bij een potentiële minnares van voorbijgaande…

Kwetsbaarheid, voorbereid en majestueus gedragen dwalend van voorbijgaande aard, gekluisterd aan schemerige dagen. Afstand tussen mensenwoorden, dagelijkse pijn in ons vermoorden. Wat dikwijls belangrijk voor ons is, begrijp jij met naieve blik vandaag. Wij vechten er niet meer voor, omhelsen wat werkelijk belangrijk is.…

verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten, vallen, wat kan het schelen schichtig snel langs anderen stuiven voorbijgaand…

De kaken malen het zorgvuldig bereide voedsel, oorlog in de mond, een nooit voorbijgaande cyclus van het niets weten, niets denken. Is de leegte niet de leegte. Is de stilte niet de stilte. Is het zwarte toch altijd nog zwart. Het licht van de ster verschijnt ons, vanuit het hemeldonker. Draait de maan om ons heen. Blijft de zon waar hij is.…

Zij zag hem voorbijgaande minzaam aan. Zij kwam, koningin der wonnige mei, alover de dampende tintlende wei, en ik, immer zwervende bergenkind, sprong op gelijk een hert gezwind, en greep mijn snaartuig, en over de wei vervolgde de koningin der mei. Ei, ei, ronkende snaren! Zingende stemmen de ruimte doorvaren.…

Op weg naar de graven ben ik enkel blij Een ceder staat links naast de datum in mei Ik ben niet verbolgen zie 'n heg en looppad tussen beide in Voorbijgaand aan de strooiakker witte lakens aan het begin.…