Alle inzendingen over vuur en vlam

In woorden vatten wat ons beroert Het ontsnapt aan het woord aan letters, het vliegt door mazen als een rookpluim, niet te vangen te kaderen, te kooien Hooguit een spoortje waarin een ander verder, meekijken kan in die flikkerende vlam, vervagende rookwolk.…

geluk moet wel haast een Vlaams café zijn met sanseveria’s voor het raam dan is pech een verweerd bord toegang een half uur na zonsondergang verboden er zijn grenzen het is niet toegestaan alles zo maar toe te staan er is een begin zo staat in de rollen van de Dode Zee tijd is een uitsparing in dood liefde is een redmiddel tegen eenzaamheid…

manifestanten manifesteren manifest stenengooiers doen de rest pas hun eerste school ontgroeid de vlam erin vaderland zonder vader moeders zijn het noorden kwijt de burger laat gebeuren wat gebeurt om de naam racist te mijden betalen zal hij broederlijk voor de vijand onder zijn gelijken kostbare vrijheid ligt aan diggelen…

zwart fluwelen stem en onmiskenbaar zweem van zondigheid lonkende oevers facetten van een schaduwspel het vuur dat smelt tot heldere sterren op de huid laudatio van de zinnelijkheid in overvloedige uitbundigheid de zondeval bedekt door gloeiend vuur tot mij de koorts weer wijkt gevangen ‘s morgens in ’t zwoele van haar vrouwelijkheid…

Te veel om zinnen te vormen, laat staan een gedicht in het licht van het vuur nog wel. Het stemt me tot droefenis, dat alles zo mooi lijkt en in werkelijkheid niet zo is. Vliegjes dansen nou eenmaal om het vuur mensen aanschouwen slechts dit spel.…

democratie een politiek vuur het smaakt overal zo zuur censuur is macht!…

Drie gouden plakken Sven tart het Olympisch vuur ijskoud de sterkste…

jouw ogen vol vuur slaan vlammen in mijn bodem brandend de liefde…

het laaiende vuur gevoed door jouw verlies is zelfs niet meer te doven met al onze tranen…

Het nieuws, dag na dag: er branden vuren op straat -- recht vanuit het hart.…

Jij bent begeerlijk, een ijskast die kiert en dampt -- Het vuur lekt eruit.…

Het vuur raast onblusbaar.…

soms is je blik als een kaarsendoder die mijn liefde onmiddellijk moet smoren mijn liefde als vlammen die likten langs zwartgeblakerd metselwerk tranen vechten zich een weg maar het vuur blijft heftig branden het vuur van nooit gedachte kansen ik heb getracht het te blussen waarom probeer jij het niet niet met water maar met tienduizend…

stampvoetend draai ik weg in je ooghoeken fluit ik scheel haren trekken lukt niet op kaal haat en nijd door cupido beschoten wegen door water langs en op deinen met de storm mee olé vliegend met mijn bezemsteel vlam ik op op wat komen zou steenkolen vloeien opgebrand daadwerkelijk maar ook waanzinnig als water het ook niet blussen kan…

de dichter schrijver wel eens als wereldverbeteraar geroemd pleegde bacchanalen in woorden geschriften verhalen maar iedereen die een joint prefereerde werd door zijn woord in de vunzige Vlaamse kerkers geslagen gefolterd zelfs vermoord zijn hersenen drijvend in alcohol dreven hem steeds verder tot ter dood als de beroemde…

Parijse voorstad Saint Marceau La ville est belle Le temps est beau Ik verf en erf met grote ogen weef ik wol zie ik tinten kleuren maken gobelinscharlaken Handgeweven Frans verworven Vlaams gewijd La main, mon ami en een getouw zijn het onderscheid…

Op de vlam, die van toeval bedoeling maakt. Op de energie, waarin ook Darwin bleef geloven. Tegen alle beter weten in bid ik. In de stilte, waarin Einstein's intuïtie spreekt. In de geest die ons anoniem geboorte schonk. Die ook bij ons blijft, wanneer ons ego breekt.…

wraaklust en gedoofde vuren het gemis smeult in zijn ogen…

Wellustig monstert hij haar vormen in het schaarse avondlicht Voelt het vuur van al zijn zinnen maar herinnert zich ook zijn jicht…

twee oogverblindende lippen houden me in de hitte van de branding in 't schemeruur vuur vast…

Wellustig monstert hij haar vormen in het schaarse avondlicht Voelt het vuur van al zijn zinnen Maar ook die verdomde jicht…

Alle schepen achter je Verbranden Is geen ramp Zolang je De schepen voor je Maar niet meeneemt In het vuur van je herinnering…

Vuur bij open haard.…

haar ooit bereiken Net zoals haar vlam mijn hart nooit meer bereiken zal Dit weten doet pijn Weten dat de schat die je koestert Nooit door je gevonden zal worden Er is immers geen kaart die je lezen kunt Je schat is verloren Ten prooi gevallen aan een ander Die haar beter maken zal Vanwaar mijn verdriet?…

Een verschroeiende vlam verweesde Notre-Dame. Nog slechts nat verkoold hout, gesmolten klokspijs, en zwart en roze gebrande stenen. Echt fout! Zo 'n droevig Parijs... Een drieste stamp tegen de schenen. 't Was die dansende vlam die er grapte, en met de rapte, al d' aloude balken weghapte. Komt er dan nu een robotvieringstoren?…

Het is al een ervaren ideaal, dat een naam diepzinnige sporen laat Ook lijkt het dieper dan normaal, dat ik de wenken prees van het gelaat In eenzame uren zonder aanduiding van tijd vanuit de stilte gluren en door iedere klank bevrijd Nu galmt het laatste lied en dooft de laatste vlam wetend dat jij hierheen ziet verlaat ik de drukte…

Lichterlijk gedicht Daar zie ik je, schat schimmige vlam gedoofd in een tel en wachten is wat rest daar schijn je weer te zijn ik roep je naam maar de wind verliest mijn verlangen en blaast je verschijnen weg wachten, alweer en toch hoop ik dat als je je weer laat zien je steeds langer durft te blijven en uiteindelijk bij me wilt zijn…

Nu de nacht waakt als één vlam over herinneringen explosief als keerpunt na het aansteken van de lont. Flitsen sieraden triomferend door verschijningen in silhouet als mikpunt in een gedachte vanaf de grond.…

en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden ----------------------------- Uit: 'Ambrozijn', Vlaams…

Hoogzomer Haar bloes half-open haar borsten witter en bleek mijn hart staat in vlam.…