Alle inzendingen over vuur en vlam

Dragers van vuur en vlammen.…

altijd als ik jou zag pakte ik wat schaduw van je af een lieve groet of oogopslag jij lichtte op als een ander jou aandacht gaf waar jij ook kwam sprong het licht over naar een warmere vlam dus waar jij schaduw gaf wist ik dat te maskeren door eigen licht te projecteren wij zijn nooit gespot als stel maar ons samenzijn…

alles afdekken de ramen glanzen vermoeid alsof ze langzaam in diepe vergetelheid wegzakken als je dan je hoofd wegdraait gloeit je haar rood in het schemer ik zie alleen contouren en ben onzeker over het bestaan ervan jouw vormeloosheid in de schaduwen is de weerspiegeling van mijn onkunde om te zien wat je voelt Dan draalt de vlam…

Maar, plagend staakt ge naar de vlam het kleine voetje... en ik nam het bevend, staamlend tussen mijn handen in en dekte ‘t toen met kussen. Dan vielt ge minziek aan mijn hals: en is een vrouwenhart zo vals? Wie kon het raden of weten: de lente kwam, - toen waart ge reeds vergeten.…

wij spelen wasbord op de onderkaak van een dode koe op de binnenplaats klampt de zomerregen zich vast aan de cactussen schreeuwen de papegaaien de veranda blank waar de buurman met zijn barbecue en ik maar controleren of niet alles tegelijk vlam vat omdat ik denk dat woorden de vorm van een wolk kunnen veranderen omdat de zon…

Het zijden overhemd zakt door het geraamte het sjaaltje vat vlam zijn lach gist na op zijn lippen. Nu wordt hij geïntoneerd, niet de vleugel. Wie verliet daar zo schielings de woning zonder om te kijken naar het kind dat de man nazwaait die het werd? Waarom kiest iemand voor vernietiging?…

Het is een hellegang langs vlam en duivelse gedachten doordrenkt van zielenpijn en droefenis, in het ritme van twee houten stokken op een oude trommel.’…

Omdat een vlam niet voor een eeuwig duister wasdom lijkt te zijn geboren; maar wenst te branden in het nu zonder dat de duisternis nog immer een kans krijgt het licht in zijn volle glorie te smoren.…

’s morgens ontwaakte ze met een helder inzicht ze trok finaal haar roots uit legde ze omzichtig maar doelbewust in de pompsteen en waste ze quasi vroom met religieuze gebaren ze schilde ze nauwgezet op het huilen af en deed ze bij de soep later die dag kwamen haar ouders op visite en serveerde ze soep de vlam sloeg in de pan met…

Twee broertjes zijn al dagenlang vermist Wie illegaal of homo is moet vechten Nog altijd schenden leiders mensenrechten Videla ligt tevreden in zijn kist Het rommelt in het paarse kabinet En Harmsen schrijft hierna nog één sonnet…

’t is donker buiten en koud lampionnen schijnen als spoken de wind wil ze uitblazen denk ik, diep in m’n jas gedoken in de verte zie ik het vuur al ik ruik de rook tot hier straks speculaas en chocomel en de grote mensen bier ik sta in een cirkel van licht voor warm en achter koud het vuur danst als een geest terwijl de tijd zich verdicht…

het is een laaiend vuur met loeiend geknetter van talloze volzinnen die na de gezette punten een beangstigende en bevreemdende leegte presenteren de warmte is verdwenen het zonlicht is verbrand ook in de resten van dit illuster vuur slaat stil zijn laatste uur komt grijnzend dichterbij in dodelijke kou om ook jullie te…

Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur. Een vuur dat loutert en geneest omdat het meldt wat ooit er ergens is geweest maar nu geborgen is in stilte en verlangen.…

Stemmen in het bloed, schrijven namen in vonken vuur, nu, morgen, voorgoed. In huid, ziel en hart werd alles me ontnomen, geproefd haar vrije uur. Lopen op water, het maakt de dag weer open, speel met lopend vuur. Jaren zonder gewicht, beschouwing van verlichting, onvoorspelbaar dicht.…

Zittend bij het dansende vuur speelde hij romantisch repertoire en vertolkte tot het laatste uur de passie van hem voor haar. Hij was die jongen die ooit alleen, als de anderen waren vertrokken, het vuur zag doven waaromheen zij elkaar steeds konden verlokken.…

blik stem oog vonk vuur geur lach dag vuur dier zoen ziel bloed zaad twee saam sleur zeur zeep serie kind kat één twee eenzaam zonde zucht bonk schonk schaam streek praat traan haat straat drank nacht wond zout koffer deur hap slik over uit…

vader zit als een blok hout voor de haard ook nu hij met tranen het vuur in staart zie je geen reflexie in zijn ogen maar de frustratie van houterig onvermogen…

Het vuur gloeit, maar heb het ontzettend koud. Gespannen ontwijk ik mijn ontspanning. In het donker doe ik mijn verplichting. Shit, niet nu, heb geen tijd voor een burn-out!…

van afstand kijk ik dichtbij zo door je ballen naar binnen, ogenschijnlijk niets aan de hand, dan vuur jij gedachten af, van afstand diep bij mij naar binnen…

Een moeder die altijd voor je klaarstaat die je af en toe eens lekker verwent die voor jou door het vuur gaat zo'n moeder verdient een groot compliment!…

Voor mij haalt niet iemand anders de kastanjes uit het vuur.…

Wachten we te lang raakt de chemie uitgewerkt blijft de passie uit Vuur dooft en liefde lost stilaan op in vriendschap…

Het goud wordt gelouterd in louter vuur. En het Lied in Gods grote gloed.…

als de witte piano in mijn rugzak en jij in het vuur konden spelen jou haar zwierend tegen mijn ogen weet ik dat liefde op zak rijkdom is…

Ik hou van je fluisterden zijn lippen in mijn oor Ik haat je spuwde het vuur in zijn ogen Ik wil je schreeuwden zijn vingers rond mijn arm En ik? Ik wou weg.…

. --------------------------------------------------- Uit: Nieuw Vlaams Tijdschrift 31/6.…

Het las daar als een dam, hoe hoog de kachel ook stond, het vatte nooit eens vlam. ----------------------------------------- uit: 'Statig Landschap Achter Glas', 1982…

denk ik wel eens één dag één nacht en dan een leven lang om jou te dromen geen tijd voor pijn of lauwe sleur geen kans voor barsten je beeld zou zijn als dagend licht zacht verstild in mijn herinnering en toch nu ons vlees de schoot ontvlogen is wij meer dan ooit verleden proeven zie ik plots die glans weer in je ogen de vlam…

Jean- Baptiste Thielemans zijn muzikale volle naam Vlaming met het mondmuziekske alsof het klein zou zijn Hohner Mellow Toots mondmuziekske draagt trots zijn wereldfaam zijn adem, lucht zijn alles is de soul van Vlaamse marrolein met Toots de baron op mijn Nederlandse flatbalkon blijven ramen niet gesloten de wegen stromen vol mensen zien…

Toen barstte ’s nachts het grommend oosten In blauwe gloed en rode vlam. Wij haalden onze adem ruimer En zonken uit de lauwe druk Tot Uwe grondeloze sluimer En waakten klaar – is dát geluk?…