Alle inzendingen over vuurrood

zij schrijft zinnen in de wolken in alle kleuren net zo lang niet dat iemand ze kan lezen gaan woorden geruisloos over in gezang zo vervreemd zijn van het daar kust zij de regen in de zoektocht naar hetgeen zij ontbeert hopend dat zij vinden zal wat ze zocht springend tegen vuurrode muren vliegt ze met hoge snelheid door ’t geluid tot…

misleid door de razende wind die fluistert in mijn oor dat ik alles écht alles verkeerd doe dat duivels goed zijn en engeltjes slecht zijn ik geloof het niet… gevangen in de handen van de koude en razende wind die van alle richtingen vandaan komen… ingesloten in mijn gedachten lijken vuurrode ogen mij aan te kijken… alleen…

kleine bel naast de deur met sierlijk ijzeren gekrul nodigt uit, ze smeekt haar geklingel te wekken op verweerde vensterbank staart een gebarsten pot vuurrood van haar hete doop naar een zwarte iris oprecht in haar buik geplant met een geluidloze zwaai offert een bloemblad zich op voor de doorkomst van bezoek donkere fluwelen streling…

het wortelde diep maar was nooit opgeschoten in de weelderig bloeiende tuin pas toen zon en warmte het genadeloos lieten afweten ging het onderaardse leven schuin vuurrood knalde zonde door regenstorm en kou hemelsblauw bruuskerend met ontrouw toen het hellevuur de eigen pijn verbrandde en doelloos strandde doken de wortels weer…

het jurkje waait wat op moedervlek siert haar linkerdijbeen opvallend fraaie, slanke, lange benen nog niet door de zon gekleurd groot contrast met de vuurrode nagels van de tenen staat stil om zich heen te kijken hand beschermend boven haar ogen haar blik zweeft over het strand zwaait opeens enthousiast en glimlachte even tegen mij daarna…

twee gewassen handen een schone mengkom stralende glimlach het bereidingsboek vol plakkerige ezelsoren twintig vlijtige vingers die goed kneden kunnen vuurrode lippen om te zoenen eerlijke producten om aan te lengen met liefdesliedjes een voorverwarmde oven alwaar de hartvormige taartvorm met beleid wordt ingeschoven wachten verwachtingsvolle…

Vuur Vlammende golven Oranje, geel en vuurrood Verbinding met Al Lucht Adem na adem Leven we bijna vanzelf Totdat het op is Water Soms hartstochtelijk Soms een sereen oppervlak Niets is wat het lijkt Aarde Voeten op de grond Hoofd in de koele regen Een idee ontkiemt Geestkracht In de stille nacht…

Alleen de vuurrood gestifte lipjes nog intact.…

Vraag mij niet ooit terug te keren naar onze bloedstollende sleur tussen vergeeld behang verkeren ontneemt het leven elke kleur op kruiend ijs wil ik verdwalen in een vuurrode vlammenzee ik burger in bij kannibalen met negerinnen op de thee vergeet voorgoed alle verhalen uit onze perkamenten rol je zal mijn kruin nimmer zien kalen ik…

Nu zweef je tussen hemel en aarde, een eerste glimlach trof jouw lippen die vuurrood oplichtten na die eerste tedere kus waarop je zolang had gewacht...…

Simpel rood laat me niet lachen Rood-harigen zijn de complexiteit zelve maar ook hun creativiteit en hun zorgzaamheid en betrouwbaarheid Er valt heel goed met ‘rooien’ te leven “Never een dull moment" simpel rood, ik dacht van niet…

Ik heb de zomervrouwen bemind koortsachtig en met groot verlangen heb ik lippen en schaamteloze wangen met mijn blussende kussen ontzind de vuurrode en de blonde in het koren maakten me groot en ontelbaar rijk maar nu ik naar de dagen voor me kijk loop ik eenzaam door de wintervoren en voortgedreven door de herinnering van grote driften…

Ik ben het zatter dan zat wil het weer ruiken Ja, weer gras op de mat dat de keeper in de blubber moet duiken en van die strepen op je vuurrode dijen in de rust smeren met vaseline omdat je hebt liggen glijen wat nou disipline? lekker in de regen op de grasmat eerst de man dan dan de bal “wat is er, had je wat? mot je een knal?”…

dierbaar gebleven herinnering aan een stal, een ezel en gelijmde os waar schapen graasden op geurend mos onder een boom vol kleur en schittering in onze ogen nog stille verwondering rond het kindeke op een takkenbos zo dierbaar gebleven herinnering aan stal en ezel, weer gelijmde os kaarsjes flakkerden in de schemering op onze wangen een vuurrode…

Als de zon in het westen ondergaat en de hemel in vuurrood vlammen staat dan is er weer een dag voorbij en ik,...... ik voel me vrij?!…

Een purperen vlammetje, kreitst en kranst een vlinder, een vuurrode vlinder, en glanzedanst en zwiert en zwaait en licht en laait nu hier dan ginder, doch komt en keert altoos, altoos naar de zelfde roos! Duizend bloemen met open monde, duizend bloemen geuren in 't ronde...…

zij kwam binnengeschreden een godin, hautain op torenhoge hakken, in vuurrood avondkleed met bijpassende accessoires: hangers aan de oren parels om de hals en een peperduur merktasje dat ze demonstratief op de toog plaatste ze was verblindend blond en mooi en elegant maar ongenaakbaar arrogant installeerde ze zich aan de bar,…

De bergen, de rivieren en watervallen ontbreken maar het grote beeld van alles tegelijk maakt het geheel en het gevoel van vrijheid compleet Het natuurlijke blauw is overal aanwezig maakt je dromen als die vogel Zo vrij als je wilt zijn zonder zorgen, gedachten, het leven dat vliegt voorbij Tegen de zonsondergang oneindig het felblauwe vuurrode…

leven een halve zon dichtbij en een nieuwe dageraad stel ik me voor hoe je je ogen opent glimlachend met dekens speelt in de waas van afgelopen nacht 's middags bij dit weer, ontbreken grauw wens ik dat je veilig bent ongeschonden behouden hebt doorgebracht 's avonds laat zie ook jij dat beeld dit moment volkomen van een vuurrode…

De Ontmoeting (1) Ik was een onrijpe vrucht; Een groenblad, Een harde steen waande ik mij, Een speelse rivier Tot dat ik op een nacht jouw gelaat in de droomland zag De verschijning die enkel een spiegeling was Het deed mij blozen, En de bloed in mijn aderen voelde als gloeiend ijzer Het groene blaadje werd vuurrood Sindsdien Streelt…

Het schijnt: Jaroslavna's gehuil klinkt in de nacht en dit verdriet hangt als een vals akkoord, alsof een traan van een stille seconde zich verdubbelt, maar de redding is nabij en de zeilen zijn vuurrood.…

zwart en bruin, pikkend met donkere snavels in levend, vlezig zand, woelend, onrustig, verward en verstrooid ligt het knoopjeswier dat de piepkleine, schuimende, zeebeestjes bedwelmt met parfum van zilte stilte de grote zilvermeeuw zwenkt krachtig zijn fluwelen vleugels op de adem van de winden, en schreeuwt en schreeuwt, fel en vuurrood…

Ze ziet nu z'n vuurrode wangen en zegt: 'Ook al is je verlangen naar mij heel intens, Ik verdom het en wens toch je opblaaspop niet te vervangen.'…

Ik wil vuurrood en een beetje paars vliegen hoog boven alle dingen die groot van moeten branden zo hoog tot ze klein worden  als zeepbelletjes die ik weg kan blazen ver weg naar verdwijnen en zo wil ik zijn oplossen in zand en in zee tot pure kolkende extase voelbaar en raakbaar mij wentelen en draaien me over geven aan zon en maan…

De rozenknop in ranke vaas, vuurrood, Rijst roerloos uit het tere kristallijn, Stil in verwond’ring van zó schoon te zijn... Dan legt hij bevend héél zijn binnenste bloot.…

Vizioen, hoe handen woelen in de wrong Van vuurrood haar, en, twee hong'rige honden, Zoeken op vrouwelichaam, waar ze vonden Het heerlijkst vlees - hier - daar - met gulz'ge sprong, En door de hersens 't bloed dreunt als een gong, En tanden, wreed, het druipend tandvlees wonden, En de uren smelt tot dropp'lende sekonden Half bewust'loze…

Het is allemaal niet meer duidelijk ambivalentie neemt de overhand paniek slaat toe de vuurrode bank dreigt te verkleuren onder de omineuze gulden speren van Ra Maar tevergeefs, het doek valt op het commando van een korte, kleine nietsontzienende klik verdwijnt het leven uit de gloeiende kamer langzaam, in een angstwekkend gestaag tempo…

Daarin scheen nog de zon vuurrood, maar in 't gebloemte ging de kleur al dood…

Opnieuw beklim ik dat zanderige pad, de zon is vuurrood aan het dalen. Vanaf de top van hoge duinen kan ik, mijn leeftijd zien en achterhalen. Mijn angsten en mijn wanen. De ware liefdes in mijn leven. Het huis waarin ik gelukkig was. En, gelukkig maar, steeds nog ben.…

Vuurrood laat hij een laatste glimp beschroomd tot komen. Bij zo weinig goeds van de dag kan het duister van de zomernacht mij als een weldaad goed bekomen. Mijn zomer voelt heel wijds. Een avondbries geeft aan de lucht levendige frisse stromen.…