Alle inzendingen over waan van de dag

Hoog boven de waan van de dag, vliegen vogels naar de horizon, waar geen mensen onrustig jagen. Diep onder de waan van de dag, stromen ondergrondse rivieren, waarin dromen zwemmen naar de zee. Voorbij de waan van de dag, dromen zieners over de toekomst. Kinderen fantaseren met hen mee.…

Soms is het lastig om niet te verdrinken in de waan van de dag…

De waan van de dag Kweekt martelaren In de kinderkamer Want papa plaatst Katusja's in de kelder…

De waan van mijn dag. Ik geef je mijn hand. Die wil ik weer terug. Ik schenk je mijn hart. Onvoorwaardelijk.…

Het is die waan van elke dag waarin menigeen altijd moet scoren, zichzelf -tot vervelends toe- wil horen, of het nou nodig is, kan of mag. Dus in diezelfde dagelijkse waan is onze huidige politiek ontstaan.…

dag in dag uit wordt me verteld dat er al weer iets nieuws is terwijl dat morgen al weer oud is dus wacht ik gewoon een dag of zo en kijk dan wat nog interessant is ach laat de waan van de dag maar aan de waanzuchtigen die echt niet kunnen wachten…

Wanen van de dag hoor ik angstig kruipen, en krimpend op de terugtocht gaan.…

van de dag...…

verloren gelopen in de waan van de dag wil ik verdwijnen in de plooien van de tijd wolken zien drijven tot aan het zwart van de nacht en als een kind schuilen onder een bladerdak voor plotse regen even wil ik zo verdwijnen tot aan de dageraad waar ik mezelf weer vind.…

ik kleed me uit maar voel me geen veder lichter ik dans ik dans door de waan van alle dag die van pijn en verdriet vooral verdriet ik dans ik dans door de zee van alle dag laat mijn vragen varen koester alleen wat is en dans dans door de dag die eindelijk lente wordt…

Achter de waan van de dag, wentelen trouwe planeten, straalt onze zon. Achter de waan van onze illusies, blijft trouw ons hart kloppen, stroomt ons bloed. Achter de waan van domme macht, leven sterfelijke gedachten, wachtend op de dood. Achter de waan van blindheid, zien blinden licht. Licht laat leven. Licht dat liefde is.…

uren, dagen…

orgelakkoorden smelten in gesproken woorden warmend rond een spil het kerkhaantje glanst klokken beieren de tijd staat even stil een smalle lichtstraal strijkt zich troostend neer over de waan van de dag op het wrange, weeë het gewemel van vragen over de gestorven lach…

Door alle hedendaagse onrust, temidden van wanen van de dag, stroomt de eeuwigheid van Tao. Hoog boven alle strijd, temidden van de sterren, heerst de stilte van Zen. Leven ontstaat uit sterrenstof. Stof waaruit mensen bestaan. Geest waaruit ik geboren ben.…

je een koning wanen zomaar een dag door de straten wandelen met de ogen van het kind dat je was en plotseling ook weer bent alles omarmend en bewonderend in volkomen onschuld alleen te zijn in de wereld om je heen de schatten oprapend van de straten je laten spiegelen in het water van de gracht omlijst door reflecterende neonletters…

er zit geen rek meer in de touwen van het poppenspel wij worden kort gehouden door het houten kruis ons bewegen wordt gestuurd door de waan van alle dag de grote speler trekt de draden aan tot niemand meer iets eigens mag voorkom gedonder in de hel in het synchroon gehoorzamen verdien je echt de hemel wel…

Met ongekende wanen van de dag. Onervaren blijven oude mensen, die angstig zijn voor hoge golven. Ze leven in vrije zeeën van tijd, behalve in het meer van nu. Daar hebben onervaren mensen nog nooit ervaren moeite mee.…

de dag angstig aangevangen een dag zoals anderen je geweten volgend luisterend naar strenge woorden opgenomen in de waan van de dag samen gezeten met gedachten vervuld van hoop op beter normen en waarden toegepast die dag eindigt samen gezeten met de wijn met wolken ingehouden pijn uitbundigheid zingend alles leek even anders…

Er gaan geen dagen voorbij dat ik iemand anders ben. Duizenden keren opgestaan, ik blijf degene die ik ben. Zijn dromen de waan van de dag of een echo van een oude stem. De stem van iemand zoals ik was. Die niet meer is zoals ik nu ben. Als iemand ontwaken zal, eeuwen na nu, ergens anders, is dat zo’n zelfde ik als ik nu ben?…

Over de steden klinkt de waan van de dag. Een oog, een mond van het gewone ontsteld; de vrije expressie, een uiting zonder geweld. Het bulderen uit buiken ontluistert het gezag. De echo van de lach schalt over de wereld. Geen plaats ter wereld ontrouw aan zijn gezag.…

Ze laten ons fronsend nadenken, over de wanen van onze dagen, en de zinnen van ons bestaan.…

Achtervolgd door de waan Van de dag probeer ik De werkelijkheid te verstaan Door de waarheid te zoeken, De waanzin los te laten, Te eindigen met een kristalhelder Licht dat deze dag beschijnt - En door de mist in dit Doorleefde hoofd neem Ik onverwacht de voordeur Uit het verleden waar dat Me zo eigen was, maar door De mist…

Tussen fluisterstille nachten, en de wanen van de dagen, fluistert de dage raad. Tussen slapen en ontwaken, zingen de merels opgewekt, in licht dat rustig gloort. Zweef zoals vogels vliegen. Stroom zoals rivieren doen. Zie gedachten doelloos drijven. Ze komen en gaan in wolkenlicht. Luister naar de dageraad.…

wie houdt 'm nog tegen 's lands witte tornado eigenlijk een windhoosje van niks blaast nu volleerd zijn eigen partijtje brengt grote beroering onder het klootjesvolk met zijn oorblazerij blaast ie de angsthazen totaal omver de onderbuik wordt gekieteld de waan van de dag regeert het vuil zal worden gescheiden het oude beeld schoongeboend…

Prometheus een jonge rebel rammelt aan de randen van de aarde een god met een missie schuwt de waan van de dag niet deze rebel with a cause denkt vooruit hij rooft het vuur het licht van de kennis uit de hemel voor de mensheid de Olympus schudt op zijn grondvesten de vertoornde Zeus vuurt vanuit zijn verheven woonplaats…

Hij leerde ons wat ontspanning is, temidden van de wanen van de dag. Hij leerde me wat aandachtig kijken is, naar de kleine dingen die hij zag. Sinds hem ervaar ik innerlijke vrede, die onze kater nooit verlaten heeft. Verdrietig ben ik omdat hij sterven moest. Dankbaar ben ik dat hij heeft geleefd.…

van de dagen van Roem en Gif de pijn in het broze leven: het niet bestaan in de blik van de ander…

Je vertelt soms in mijn dromen over een horizon die lacht naar toekomst in ons bed een schip de oceaan maar erg ver zullen we niet komen er is geen ontsnappen aan de waan van de dag de nacht en de maan we komen niet verder dan het grensgebied van dromen lachen ons suf om retoriek van onze zelfreflectie bekijken…

van vergane dagen Is het de waardering die je dan pas in volle glorie geven kan en mag en waarbij je jezelf doet afvragen hoe kan het dat ik het niet eerder zag…

van de dag tot de vijand komt we opnieuw vergeten en de vrede breken…