Alle inzendingen over waan van de dag

van de dag, Die ons niet verder brengt dan Louter leven bij de dag…

Probeer hoe moeilijk Het ook is tot rust Te komen Losgerukt uit de Waan van alle dag In landelijk Westfalen Maken we weer contact Met bomen, knoppen, En de eerste voorjaarsbloei En dan zo maar Het binnenzwembad Helemaal voor ons twee Op de muur zie ik Twee woorden geschilderd, EINATMEN - AUSATMEN Ik probeer me op…

Het leven trekt vaak de waan van de dag. Het voelt als het zwemmen in een grote poel. De slag in vrijheid kan men vaak niet maken. Gek gaan voelt dan als een doel. Eens te bewegen buiten algemene zaken. Wie heeft immers ooit een normaal mens ontmoet? En viel die ontmoeting werkelijk mee?…

Zie, de dagen worden langer. De lente is alweer in aantocht. Voorbij de dagen van ons leven. Alle dagen voor onze geboorte. Alle dagen na ons voortbestaan. Voorbij de wanen van onze dagen, begint het eindeloze leven, elke dag, elk moment, opnieuw. Het leven is onze bestemming.…

in deze stad waar de tijd bedremmeld de haast omhelst waar wachten en weggaan elkaar rakelings passeren in deze stad waar bouwval en bouwstenen haastig histories kneden waar werkelijkheid gewillig samen loopt met wanen van de dag in deze stad waar 's nachts het spervuur van woorden verwatert waar de verbinding verdwijnt in oplossende…

Tot de adem stokt omdat iedereen een eigen agenda heeft door de waan van de dag, waarin institutioneel wordt doorgejokt…

ik voel dat chaos rondwaart wacht op momenten om onverwacht toe te slaan beelden razen caleidoscopisch voorbij de tijd geeft alles vrij zonder verbondenheid het gif gist onderhuids in wanen van de dag uit losgeslagen menigten vooraan het ergste tuig zij rappen marsmuziek uit oude oorlogsdozen zwaaien vaandels met een vage link aan…

Denk ik aan een vakbond, zie ik ruzie makende bestuurders zonder oog voor het verleden met de waan van de dag als dubieuze dominees op hun vliegende hollander de passie preken.…

weer is voor jou een jaar voorbij weemoedig of trots kijk je terug op dat wat zich rond jou ontrolde telt zegeningen en wellicht verlies uit de waan van de dag stappend sta je even stil om te reflecteren probeert voorzichtig ook misschien de goede voornemens en intenties jezelf een beetje in beeld te krijgen doe dat met aandacht en energie…

De dagen zijn voorbij; de woorden zijn verloren gelijk een schone droom vol droeve tederheid... - Wat staart ge toe me kind? Hoe zijn als dode meren uw grondloze ogen die uw diepte toe me keren? Ik zie te diep, helaas, gij die te zúiver zijt.…

De zin die wij allen geven willen maken we gek met wild nieuws, dat geen nieuws is maar waan. Onzin, dat waan geworden is. Van alle dagen. Van deze dag. Zo veranderen we in waanzinnigen. Zo worden feiten complotten. Zo ontstaat waanzinnigheid. Gelukkig vallen de schellen, van vele verblinde ogen.…

Een oud boek staat als een huis, waarin een oude lezer wonen kan. Waarin een overleden schrijver leeft.…

ik ken er maar twee beiden boven de tachtig... als ik hen bezig hoor, lijkt het alsof ik naar zevenjarigen luister!…

De wanhoop in mijn hart en de waan in mijn hoofd hebben mij van de waarheid beroofd ik zag slechts de schijn ontsprong zo de pijn die de werkelijkheid heet te zijn nu ben ik weer echt tenminste, dat is wat mijn dokter me zegt maar er zijn dagen dat ik weer die waan wil uitdragen er is niemand wie ik het waarom kan vragen.…

Frisse dingen kloppend in hoge gebouwen Rilden de biest door met lange lauwe pijn 'The blues', you said Een kruid om in je oor te stoppen als je bang bent Weldra nemen De saatchi's & sushi's Weer de overhand en - na alles wat kelderde - stijgt die behoefte alleen maar ergens elders je teint op te doen als de kogels dan fluiten hoor…

De mens dat arme beest hij is er en hij is er geweest Hij rent door alle landen tot hij geen asem heeft En als hij neervalt is hij bang en bidt en blaft en beeft Daarom heeft hij de goden uitgevonden daarom heeft hij torens opgericht waar de goden mogen wonen in een eeuwig licht De mens dat arme beest dat vraagt en vrijt en vreest in…

gebruiksvoorwerp, een brok in mijn keel Het vogeltje spreid zijn vleugels en vertrekt Weer even heb ik gevoeld, heb ik geleefd De donkere wolk die de zon bedekt Zou het vogeltje nog ooit aan mij denken Het vogeltje, dat nu ergens anders zweeft Voor het vogeltje, één klein moment uit zijn bestaan Voor mij, een sterk gevoel, de zoveelste waan…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

vurig likt de vroege morgen aan de nacht dorstig en hunkerend naar geronnen gloed violen klagen modder aan die langs mouwen druipt de duisterval laat sporen na op blondgeverfde treden valsspelende klanken glijden langs leuningen omlaag eindigen in een weerspannige schoot wanen zijn bezeten van achtervolging tegenbeelden krijsen…

zinnig woord of het wordt gehoord hangt af van het been en een bed dat verkeerd kan staan in de slaapkamer voor de zekerheid slaap ik al jaren op de bank…

In de dierentuin sta ik uren voor het mensapen-verblijf en bestudeer de grote apen; ik leef me in hun wereld in die wenkt en ik zie wie ik ben zou m’n beschaving afzakken Iemand tikt op m’n schouder ik ontbloot met ‘n apengrijns m’n tanden en bijt in 'n hand Volgens mijn vrouw ben ik te gek om los te lopen en niet toerekeningsvatbaar…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

Meegevoerd Door de maalstroom Van gedachten En door De waan van Elke nieuwe dag - Hartstocht verloor Van noeste ijver, Dode stress oogt Levensbepalend elke dag - Houdt doodgemoedereerd Mijn promillage de achterwacht…

Al die vrouwen die zich verkloten Door liposuctie of borstvergroten: Wat moeten die ongelukkig zijn, om zich dik te maken om zo’n stomme lijn! Aan welk ziek brein is dat ontsproten!? © Jan Bontje 2004…

nog zie ik de sobere kist tussen al die verwaaide sinterklazen en op de deksel het oude verhalenboek, vrolijk wapperend en spelend met zon en wind of was het zijn geest die met een laatste groet het boek van leven en dood weer sloot ?…

‘Opdat uw lied,’ sprak hij, ‘geen logen vier', Opdat uw hand zich niet verleiden laat De Waan te plukken voor het ware Zijn!’…

Wij eten alleen groen op rijp kunnen we niet wachten geduld is een schaars artikel in deze tijden van overvloed Morgen is al veel te laat gisteren een vage herinnering.…

jij liep hooghartig naar de lucht te staren maar zag dat ik notitie van je nam jou zo te zien maakte mijn benen lam het liefst wou ik me aan je zijde scharen om je voor alle wanen te bewaren je afgewende blik wierp snel een dam ook deze keer liep jij me weer voorbij Want je gekwelde geest wil blijven zwerven hij liet de sterren in je ogen…

Als wachten omslaat in verlangen ligt twijfel naast de telefoon en lege brievenbus kilte sluipt in beelden van een ander die hij verzweeg maar zij toch gist tot de bel gaat en zij snelt met woorden schat ik heb je zó gemist…

Waar jouw prachtige lange benen staan telt de waarde van je omgeving niet meer want van daarboven kijk jij op alles minachtend neer Op een afstandje kijk ik naar jou en naar het totaalbeeld dat wat ik zie is iets dat toch al gauw verveelt Jij wil gezien worden als een ranke, slanke sexbom met een hoerige haardos maar ik zie jou…