Alle inzendingen over wandelgang

er bestaan zo van die huizen waar varkens mogen komen ze moeten dan wel verhuizen beleven hun laatste dromen geboren om te sterven want hun leven duurt niet lang de slachters zullen kerven het mes onder hun wang maar wat mij hier erg stoort is brutaliteit in wandelgangen ze schoppen dieren, en dat ontspoort de juiste manier van aanvangen…

Stil maar vriend, het komt wel goed allemaal zijn we mensen van het mensenhart de wereld draait niet om geld het gaat om liefde, onvoorwaardelijke liefde grenzeloos begrenzend in haar zijn we kunnen liefhebben wanneer we willen in de wandelgangen en op het strand we lopen soms naar horizonnen hand in hand met ons verstand luister maar luistervriend…

Er wordt veel gesproken in de wandelgangen Over een schoon werkklimaat en zo Maar zo blijft het bij een groot verlangen Naar Nasaal Paradise & Co Maar speciaal voor jou, en wees gerust Neen, niet van de pot gerukt, dit geurtje Geheel nieuw, op een maagdelijke neus belust Zorgend voor een “opgelucht” odeurtje…

Mijn hoofd stond toen nog los op mijn torso, het moest nog verbonden worden met mijn wandelgangen. Vroeger deed men aan boekenwijsheid!…

In al mijn wandelgangen blijven de deuren gesloten. Ik kan niet naar binnen. Morrel aan bij de eerste, waarin weinig dagen geleden nog Koning Winter heerste kristallen stollend over al mijn leden en ijspegels smeltend aan de rand van mijn dak. Nu scharrelt er een logge ijsbeer: Heen en weer. Heen en weer.…

scheiden na zoveel pogingen ten spijt verloor ik met deze strijd kostbaar bezit mijn persoonlijkheid ben ik met jou voel ik mij verloren na jouw vertrek langzaam maar herboren blijf jij altijd mijn grote liefde niet voor niets was het jouw lach dat mijn hart opslag doorkliefde blijf ik altijd naar jou verlangen al ga ik trouw mijn wandelgangen…

Bij de meisjes waagde ik weinig Hun sier schetste ik in de handpalm, Hun geheimen stal ik in de wandelgang Ik vergat ze. De vrees voor mijn tong die mij in de slaap verraadt. Iemand peuterde de verhalen los uit de gladde gaten van het geheugen.…

Me lavend aan de taal Mijd ik de zwarte tongen in de wandelgang Hoe zij gemelijk een naam bevlekken. Een doffe luchtbel welt op, En wekt de walg in de strot Maar een bondgenoot, een milde beul wurgt het gedrocht Dat de klauwen wet aan de rotsflank.…

1 De jonge non ging plotser dan verwacht Een val uit bad Zo zei moeder overste die geen spier vertrok Op een overbelichte, korrelige krantenfoto Toch hoorde een voorbijganger Achter de blanke gevel van het begijnhof Een loze noodkreet Een gegorgel Gesis als van schuimend bloed Het bleef bij een gerucht Dovend in de wandelgangen Zo ook…

route naar je ik en kompostella benodigdheden het zonnetje op de rug met wind eronder zoekend naar de weg blik op oneindig lopen, kilometers vreten tussen soulmate-kompostella`s met i-pots in de oren en haar erover ondersteuning routeplanner adapter en usb kabel tele abonnement oploaden bij de volgende stop in de wandelgang…

mijn hand houd in die hand; zolang zal ik het blanke huis verfoeien met zijn grondslag in zwart slijk zolang zal ik er woelen als een kat in een vreemd pakhuis, zolang zal ik mijn woede hanteren tot een scheur in een oud patroon zolang zal ik de gevangen kreten horen van wie de stenen rolt en wie daaronder lijdt: zolang ik mijn wandelgang…

even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud symbool van troost, mij liefkoost kijk ik minzaam naar haar zwarte kelk omzoomd door flinterdunne rode blaadjes wordt straks een bol met zaadjes ze groeit hier, ze bloeit hier fluistert dat ook ik verwelk ik weet het, voel het vervolg dan stil mijn wandelgangen…

Gedaagde, bodemvaste bosgenoten, bomen, die ‘k, wel vijftig jaren lang, boom wete; en zo hoge als nu geschoten, gezien hebbe, op zo menig wandelgang; wat ben ik, arme miere, u bijgeleken, die sta en u aanschouwe, o hoge bomenreken!…

je ziet Zijn huis hier met en zonder kruis op de hoek van bijna elke straat en binnen 5 minuten wandelgang dan ben ik bang dat Hij er ook voor vissen is en voor de sla en al het look en dan leef ik van de honger niet meer lang. En alle andere mensen met hun magen gaat ook hun geweten nu eens godbang knagen?…

handen grepen in de eigen ligamenten en baarden een voorschim de man die veel te goed was voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam er niet onder uit hij was niets waard, zelfverklaard zijn lijf veeg en grondig met hem hij sprak met gegroefd timbre over zijn pijnlijke lendenen het graven van kanalen in dorre wandelgangen…

Zo af en toe naar vroeger staren; wandelgangen van een heer Jij hebt me dikwijls aangeraakt, Sommige momenten zijn we kwijt Kun je herinneren wat jou raakt? ...achteruitkijkspiegel van de tijd...…

Onrecht gaat gebukt rechtop draagt in nare oude wandelgangen nauwe schoenen de hele dag tekent onzichtbare pyjamas door het wijdopenstaande venster van afbladderende louvre luikjes speelt dag en nacht muziek in stilte lacht onrecht van hoge felle muren zonder het ongemakkelijke gevoel onrecht synoniem alleen platgedrukt staren…

in onuitspreekbare cijfers, de gram en de gal, zij die gaan en beklijven, de zuchtende zorg nu de morgen weer aanvangt in onuitspreekbare cijfers, de koningsparen troostend bij bejaarden, de presidenten, landgenoot en vreemdeling, allen die in droom en daad deskundig zijn in onuitspreekbare cijfers, blauwe kleding, maskers, brillen, in wandelgangen…

waaide dicht En de bloemen zee Deinende als een golf in de wind mee Daar was ook het graf mee bedekt Sneeuwwitte bloemen Rozen, gerbera’s, lelies Een helder wit gekleurde vrolijke symfonie Maar voor wie Als bij een kakofonisch gebeuren Staken die venijnige woorden Als talloze bijzondere wanklanken Zoals ik ze toen hoorde in de witte wandelgangen…

Ach, er was eens een vrouw Die haar eigen wandelgangen en leven leiden wou en deze vrouw kwam uit een christelijk gezin, en wist niet, dat deze kennis haar leven leiden zou en zij trouwde vele mannen, en beging de grootste zonden het kon niet vreemd genoeg, of ze was er mee verbonden!…

Het woord is een stemmig maal, niet het gefluister in de wandelgangen, het gemelijk verhaal die een naam vernielt. Een ruimte zwelt in mij maar ik wurg de gruwel met zijn klauwen van venijn. Ik speel met de inkt, flirt met de grenzen van een taal.…