Alle inzendingen over wandelstok

hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft voor de bejaarden niet te bruisen het is een stad die pracht en kunst bezit en waar het leven lijkt te zijn bevroren hier blijven vogels zingen, bomen ruisen rollator, wandelstok…

Ze hebben geen behoefte aan een wandelstok, ze gaan met een reserve aan kracht begonnen in de winters van hun jeugd. En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders, als een pose op een plein vol licht.…

Waar is die trotse man in jou gebleven die zijn wandelstok zwierig en ritmisch liet meetikken op de cadans van zijn voetstappen? De herinnering, zo dierbaar, in mij zo diep gegrift in hoofd en hart. Het lot maakte van jou een kind, van mij een dochter die in jouw ogen steeds zal blijven zoeken naar de vader uit haar jeugd.…

Je zoekt te late vertroosting in de toevallige voorbijgangers op straat, een moeder met een bakfiets en drie kinderen erin, misschien nog wat over voor jou, een jonge dame in een strak lichaam, misschien nog een vage glimp, een heer met een chique wandelstok, misschien nog een tedere blik van herkennning.…

Wandelstok drukt up-to-date als een joystick in op de inzoomtoets van stoffig grind. Voet voor voet voor andere voet rupst de mens naar zijn walhalla van het geheugen. Wei en werk zijn jeugd. Onherkenbaar dezelfde gebleven en moet zich enkel haasten om tijdig het draaien van de aarde aan zijn laars te lappen.…

Grootvader, oud kampioen knikkeren trekt bij ‘t zien van golf elke keer tegen de golfsport van leer, knikkeraars legden de basis voor golf doch kregen niet de eer Knikkeren voor de volwassen mens die langer en stijver van leden wordt vraagt om grotere knikkers, staand geslagen met de wandelstok Grootvader loopt op het oude…

Deze dag heeft een heuse Hollandse vader een die wandelt met een prachtige wandelstok. Wellicht zal ik nog jaren achtereen verhalen deze momenten als goudstukken uitgeven. Zij kennen geen hoofdbrekens wel vreugde zijn als een prachtige vonk die niet doelloos is. © 10-12-2000…

Wie weet wat ik vind in vers steen: een oude wandelstok, een nieuw been.…

Zie heer Ollie kaarsrecht luchtig lopen, met wandelstok zwaaien, op de grond slaan. Een licht handtasje trekt blij denken aan, doet op een verlichte reis hopen. Achter hem zeult Tom Poes, krom gebogen. Zijn rug torst een koffer en drie pakken. Vrolijk zal hij die zware last gedogen. Willen de kleine knieën ineen zakken?…

Hij liep behoedzaam, en de wandelstok Werd losgehouden, of hij nog niet steunde, Maar als hij statig in de tuinstoel leunde, Trilden zijn knieën, en een kleine schok Ging door zijn fijnomzilverd benig hoofd, Nauwlijks gevoeld, en dadelijk bedwongen. Hij sprak zo argeloos nog als een jongen En zo eerwaardig als een opperhoofd.…

Ik vond hem nogal statig zo echt een heer van stand z'n zwarte pak ietwat verkreukeld een wandelstok in z'n rechterhand En het gleufhoedje op z'n hoofd had ook zijn beste tijd gehad het hondje naast hem was nog jong z'n vacht was dof en nat En hoe dichter ik hem naderde hoe bekender hij me leek 't was alsof hij voelde dat iets achter hem…

god Men fluistert brokkelzinnen in haar oor en waant zich een moment onbespied, nauwelijks bestaand valt zij in slaap Botten dansen in een klikklak veranderen in berkenbomen Er breekt een dode tak waarvan zij wakker wordt Zij staat op, recht de rug rekt zich in haar zwartheid uit handen hoog boven haar vervolgens haar wandelstok…

opnieuw de dood opnieuw het leven geboren uit de dood de dood wuift ons toe een schuifelend levenspartner fluisterend in het oor maart eenentwintig maart een vriend maar niet nieuw soms zien wij de doden spreken jong oud en altijd op een foto het kinderschoentje in bloederig zand bolwangig kindje lachend de gedraaide babykrul een gebroken wandelstok…

probeer me jeugdig te houden spring op de fiets (elkektrisch) en snel richting Concertgebouw voor een middagconcert van het Amsterdams Gemengd Koor waar mijn man in meezingt fiets met ketting op slot aan de paal en pal recht loop ik naar de ingang dan overvalt me een massa mensen gebogen en langzaam lopend sommigen zelfs krom, sommigen met wandelstokken…

(voor Virginia Woolf) Hoe jij de Ouse inliep, haal ik me voor de geest, nog net geen zestig liep je met een wandelstok tikkend tegen wat verdwaalde stenen richting het onheilspellende water van de rivier.…

helaas is het zo ver gekomen dan mijn rug trekt trekt krom het hout dat vele jaren gedroogd heeft tot een wandelstok uit tegenzin maar niettemin doe ik hem af als onzin en eindelijk mag ik hier weg dan uit het geraas van weelde uit dit goedertierenland weg uit de gedrongen voet van het huis de kinderen wilden nog een stoel in het hoekje…

(voor Andre Gide) Hij droeg een paarse cape en verder niets, met in zijn rechterhand een gouden wandelstok, zijn rode ogen keken naar de donkere mannen, die roeiden met al hun krachten. Hij genoot van hun glimmende lichamen en eindelijk was de herinnering aan zijn geschriften verdwenen.…

In een la van de keukenkast lagen de sigaretten van mijn vader een boekje over eerste hulp bij ongelukken (een man is uit voorzorg op een plank gaan staan en trekt met een wandelstok de elektrische draad van het lichaam van de geëlektrocuteerde ander) een alarmpistool – veel dat mij is ontschoten en een mondharmonica van het merk Hohner –…

Men noemt heer Bommel een luie nietsnut die niets uitvoert en slechts teert op geërfde bedragen neerslachtig gaat hij naar buiten de winterse kou in wandelt door dikke sneeuw met sjaal muts en wandelstok heeft -heel uitzonderlijk!…

Je roept mij met je smalle keel bent nu als een rietpluim ik als een wandelstok en even vlamt de dag nog op de sterren staan al dichtbij. Ja, jij weet je plaats al en ik ik uit met vlinderende gevoelens tranen , ons bloed is vermengd zo leef je straks in mij door je voet blijft nu nog haken. ©17-11- 1999…

Er is geen wind en toch schommelt de ladder zachtjes heen en weer Tegen de avond schrijft hij met de punt van zijn wandelstok in het harde zand en schuifelt dan op de ladder af die met elke stap een schrede wijkt. De volgende dag kan de helikopterpiloot hem niet vinden.…

In de havenkroeg hoorde ze hem komen, één stap één doffe klik van zijn wandelstok, z'n neut stond al klaar samen met zijn kornuiten, in een mum van tijd hadden ze er heel veel genomen.…

stronken Hoefafdrukken van paarden s’morgens vroeg Ik struikel, wankel verder… bosgeurdronken Laat in de middag, zon zakkend.. maar licht genoeg Dennengeuren, spar, jasmijn, vogelkers en conifeer Een vennetje, rottend riet en ander zompig groen Vogels kwelend, fluitend, vechtend om de eer een eikel, vervelend vastgeklemd onder mijn schoen Mijn wandelstok…