Alle inzendingen over wanhoop

Donderdagavond en geen inspiratie. Mijn potlood voor de helft al afgekauwd. De tijd tikt door, ik krijg het Spaans benauwd. Er dreigt een afgang voor het oog der natie. De klok slaat twaalf, ik heb het niet gered. Geen snel sonnet dus dan maar snel naar bed.…

Als twijfel je wanhopig maakt omdat geloven niet meer gaat en waar je ook gaat op zoek geen stem van God die je roept hoe kan Hij een mens zo verlaten dat zelfs de afgrond gaat gapen en als je er ongemerkt inglijdt en Zijn hand je niet vastgrijpt en de nacht je volledig toedekt Zijn stem je ’s morgens niet wekt -zal Hij dan toch ergens staan…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Niets dan pijn is wat ik voel Niets wat ik kan doven Alle lichten zijn al uit Ben het droevig masker gebleken Van de zwarte gal zijn bruid Huilend strijk ik glad de deken Dom te hopen op de dag Klein om niets te willen voelen Nu ik zie wat ik toen zag Steek ik niets meer onder stoelen Ik ben de vleesgeworden wanhoop Ik ben het lege…

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

tegenwind verwarde me en daarna was je verdwenen transparant geworden tegen de achtergrond van glas zette mijn handen aan je mond omdat ik schreeuwen wilde met jouw stem, blijf bij me - of ben je mij nu al vergeten wanhoop kleurde woorden rood en als bliksemschichten gierden stemmen door de zwartgerande tekeningen, zover ging de moed verloren…

Verborgen achter blonde haren een longdrinkglas tussen de lippen zat ze roerloos op haar stoel verzonken in stille gedachten naar een onzichtbaar iets te staren da as van haar sigaret te tippen haar ogen zoekend naar gevoel een hulpeloos wanhopig wachten zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn…

Als zo'n verdriet uw leven klieft dat wanhoop u bijkans doet zwichten en u zich niet meer op kunt richten zoek dan die ene door u geliefd om uw duisternis te verlichten, die ziet hoe zeer u bent gegriefd.…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

de aarde verdoofd een mens verslagen, van zijn geest beroofd hoe moet ik het sterven verdragen als het na de nacht niet wil dagen…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil…..…

en schokt, zijn hart gevuld met boze dromen, zijn geest vervuld van heftige demonen die hem beheersen, en ik vrees elke nacht omdat de duivelszonen zijn ziel en geest willen stelen bidden kan ik niet, want eeuwig ongelovig, ik wilde mij nooit binden aan god,gebod verscheurd zie ik hoe mijn lief lijdt, zwoegt en zucht, en wordt verteerd, wanhoop…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

op bezoek en toch, er is iets veranderd waardoor al het onveranderde nieuw lijkt ik vind zwart opeens mooi, leeg vind ik rustig kou zuiverend, zoeken opwindend iets is naast de wanhoop komen liggen…

De tranen achter mijn ogen Een leeg gevoel Door mijn lichaam bedrogen Ik wil weer kunnen huilen dat is mijn doel Wat maakt dat het niet lukt? Ben ik zo bang om me te laten gaan? Of is het juist een onmacht Komt het door mijn lege bestaan? Ik wil gewoon weer kunnen huilen zoals ik dat eens deed Ik wil alles kunnen voelen zodat ik niks…

De moed der wanhoop hoor een verlept horloge dat zelf - ten einde raad - zijn raderen op gang tracht te brengen zie een drenkeling die paart met een kaaiman een levenslange dwangarbeider uit Cayenne die voor zijn oude dag spaart De moed der wanhoop hoor de moeilijke lach naar de gezichten van Mars zie het uitwissen van de vlekken op de…

Mijn schip is stuurloos tussen de klippen mijn hoofd rust reeds vrijwel in de schoot Hoop schijnt door mijn vingers te glippen een vuurpijl toont elkeen mijn code rood Ik zie de kustlijn alsmaar sneller naderen het schip lijkt dieper te glijden in de nood Plots denk ik aan het gebed onze vader en zie dat aan als het antwoord op code rood…

Wat is hoop Wanneer ik de waarheid heb ontmoet Wanneer ik over straat loop Of je blik de mijne ontmoet Wanneer we kijken naar elkaar De maatschappij Trekt voorbij, en jij Een hand bescheiden door mijn haar Maar wat is hoop, wanneer je wegloopt Blijven staren naar je achterhoofd? Of dat ik aan gesloten ogen wen Dat ik beter zonder jou…

ik zoek je in de schaduwen in hoeken waar het licht niet uitgenodigd is waar wind de bladeren jaagt vuil zich ophoopt in de goot je geeft je niet gauw bloot je kent de achterbuurt waar niemand komt omdat de messen scherper zijn na zessen je ziet het lemmet niet overleeft agressie en verdriet omdat je nergens sporen achterliet volgt…

gezeur, bij jou was de deur voor niemand gesloten vannacht is die cirkel doorbroken in pijn, je lichaam wilde jou niet meer zijn je had het roepen gehoord de klachten verstaan, maar de zorgen als last afgedaan want jij was toch sterker had humor en gein, jij wist ook hoe alles in perfectie moest zijn je hebt nu de einden gezien de wanhoop…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

Wanhopig ben ik op zoek Naar iemand die mij Licht in mijn leven Kan geven Wanhopig ben ik op zoek Naar iemand die mij De weg wijst naar het geluk Want verdriet Maakt mijn dromen stuk Wanhopig ben ik op zoek Naar een troostende blik Naar iemand die mij Aanvaardt als mijn gewone “ik” Wanhopig ben ik op zoek Naar zon in mijn bestaan…

Alles verstomt, Alles wordt duister, 0 luister, luister: De wanhoop komt! De wanhoop sart Me en wil 't beslechten, Help gij mij vechten Mijn dapper hart! Steun gij mij weer, Keer het ten goede, Ik ben zo moede - Ik kan niet meer…

Met de moed der wanhoop schrijf ik mijn gevoelens op, deel ze met jou en hem, met haar en hen, met de moed der wanhoop. Terwijl ik van te voren weet, dat degene die het vaak als eerste leest, mij zal belonen met een vier en toch: plaats ik mijn gevoelens hier, met de moed der wanhoop.…

Ik haat geweld, maar ‘t is me niet ontgaan Dat wie apartheid zaait terreur zal oogsten Al treft het bijna nooit de allerhoogsten Die grijpen graag hun kans om terug te slaan Ik ben geen onderdrukte Palestijn Het is een luxe pacifist te zijn…

Een stille traan glijdt uit mijn oog wanhopig, eenzaam Een stille traan biggelt langs mijn wang vergeten, verdwaald, wanhopig Een stille traan drupt in een plas opgeslokt, herkend…

Woedend trap ik tegen stoelen ook de kasten gaan eraan Krijs de dingen van de muren En gil wanhopig neem me mee Trap de muren aan gort voel een ongekende kracht Stamp de bank tot een tapijt en gil wanhopig neem me mee De woorden vliegen uit mijn keel een gebaar van verdrtiet en pijn Bid wanhopig tot het geen wat ik geloof Voel me verloren…