Alle inzendingen over wanhoop

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

Een traan verraadt de pijn Een kreet verraadt de wanhoop De wanhoop begint te winnen Van jou eens zo stralende gezicht Door de harde realiteit getekend Wordt jou geen andere keus gelaten Dan rust te vinden in het onvermijdelijke lot…

Mijn liefde mag niet lijken op wanhoop, want dat -- zou een aanzoek zijn.…

Ik ben wanhopig, gefrustreerd en boos.…

Uit louter wanhoop gaten springen in de weerstand van het levenslot…

alsof een briesje wanhopig tot windstilte een tornado streelt…

Wanneer de pure wanhoop bezit heeft genomen van het zijn, is er niets, maar dan ook niets meer, om blij over te zijn!…

Zoals koorts ook goudkoorts kan heten van wanhoop tot euforie is dat wat het oplevert.…

pasgeboren blauwe druifjes bibberend op een kluitje beetje wanhopig…

In wanhoop grijp ik naar de lucht maar de dood is sneller. Nu je ademhaling is gestopt sluit ik jouw mooie ogen. De dood klopt aan en neemt je mee. Geeft mij de wanhoop, pijn en angst als bewijs van jouw ontvangst.…

Een wreed vel papier geen inspiratie vandaag wel hunkering te schrijven Ik staar voor me uit, twijfel zal ik weggaan of blijven mijn verkrampte vingers doen pijn door het knijpen in mijn pen de kat staart mij aan Mijn enige fan!…

Nog red ik het om met gesloten ogen de rijst te koken en de groente op te bakken. Om mij heen is het een slagveld, vliegend speelgoed en het gegil lijkt nooit meer op te houden. Geen tv zeggen de pedagogen, houd ze gezond en bied ze uitdaging met boekjes, puzzels, knutselspul. Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar ontoonbaar voor…

Ik wil me nergens meer achter verschuilen de woede, het ongeloof, alles komt er nu uit ik bent standvastig en maak mijn besluit Laat me maar gaan kom niet achter me aan Geef niets om mijn leven het is me allemaal om het even Niet meer vechten voor jou nooit meer zeggen dat ik van je hou Nooit meer even tegen je aanhangen de wanhoop…

(Gezien in de Kunsthal te Rotterdam d.d. 06 februari 2011) Op haar knieën Voorover. Gebogen Mooie, zwarte Lange haren. Handen Bedekken haar Intens betraand gezicht Vanwege wat en waarom? Heeft z'op golven Van innige liefde Hevig gedeind Of is het pijn van een Leven niet te Leven daar de wereld Zich om leegte bekommert? (N.a.v.…

- De laatste wanhoop 'n wolk opgezogen in d'ijle atmosfeer…

Lieverd, luister nou eens ik kon er niets aan doen het gebeurt iedereen wel eens word nou niet boos om een zoen ik was licht beschonken ik weet het niet meer oké heel misschien was ik dronken maar er is echt niks gebeurd voorzover ik me herinner heb je niet genoeg gezeurd? oké misschien hebben we gezoend maar dat stelde niks voor echt waar…

de nacht klokt twaalf uur geen mens voor hem met hem hij alleen met z'n kroketje uit de muur met stoppels op 't gezicht in 't neonlicht verdwaalt in zichzelf zweeft zijn 'ik' in wanhoop…

jij bent mijn spinselkind heb je ooit met bloemen gekleed op het eerste lentefeest nu zomer je al in volwassen bruin speelt het liefst nog in de tuin met zand en water in je element geen prater maar de doener die anderen met haar kunst verwent jouw wereld zijn de dagen in een al vergeten maatschappij je lach en leven maken mij wanhopig…

Ik was net op weg naar mijn werk toen een verwarde man onberispelijk gekleed met koffertje en paraplu zich losrukte uit een stroom forensen 'Heeft u het gezien-' scheeuwde hij me toe, haast wanhopig zich tegen de stroom aan me vastklampend ik wist niet wat 'De voortdurende vernieuwing van alles wat leeft- het ontspruiten, bloei en…

invitatie crepeert… Opvang schepte hij in illusies de schone schijn reflecteert in het zwart diep in de holst van de nacht zelfs het maanlicht schuilt… Noodwendigheid gebogen onder hoop bedorven in verpakking onder geschuurde huiden louche ogen dichtgeknepen realiteitsangst… Wrevelig het bitter tussen lippen loopt de kwetsbare wanhoop…

In deze wanhoop Die ik begonnen was Vraag ik mezelf weer af Hoe dit afloopt Ik hoor de stilte Van de storm die komt Heb ik mijn ziel verwond In deze ijzeren kilte Een klap in mijn gezicht Liet mij weten dat ik het wist De afloop van dit leven Is niets meer om voor te geven Ik loop hier met mijn zorgen Hier over straat in de kou Komt…

Er waren vele, vele secondes die langzaam en traag wegtikten. Er waren vele, ontelbare minuten, die passeerden langs, en in mijn geest. Het hart bonkte, het bloed stroomde, met kilometers per uur, door mijn lichaam. De ziel, vroeg zich, weifelend en twijfelend af, hoe te volharden in rust en vrede. De ziel bleef zichzelf, want ze had immer één…

Oh Here van het grootste kwaad is't waar, oh Meester van't Verleiden dat als ik U niet kan vermijden Gij mij dan eeuwig straffen gaat Ik snap het niet, U bent vast lijp ik ga Uws weegs - ik ben niet goed niet braaf, niet lief en ook niet zoet toch straft Gij ieder godsvergrijp Zeg Lucifer, wat is de deal zal ik me als een non gedragen…

vloeit de dauw uit gesloten ogen In het voetspoor van z’n uniformiteit, schuurt het eerste licht langs de hoogste takken, strekken schaduwen zich tot levende sculpturen, gekerfd in de magere schors van de vluchtige tijd lekt langs bombastische stammen, gedenktekens van vergeten ontmoetingen die opgaan in de opengevallen bressen van wanhoop…

(Gezien in De Kunsthal te Rotterdam, 6 februari 2011) Op haar knieën Voorovergebogen Mooie, zwarte Lange haren. Handen Bedekken haar Intens betraand gezicht Vanwege wat en waarom? Heeft z'op golven Van innige liefde Hevig gedeind Of is het pijn van een Leven niet te Leven, daar de wereld Zich om leegte bekommert?…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

Als in de zeventiende eeuw De schepen naar de Oost vertrokken Werden de zeelui geitenbokken Die paren wilden en hun schreeuw Werd half gesmoord tegen de borst Van haar, de 'Dame de Voyage' Een stoffen pop, zij was een rage Die heel wat lieden heeft getorst Pygmalion had één van hout Parijs had rubberexemplaren Daarmee was het geweldig…

Jouw wanhoop tegen mijn hoop, neus tegen neus, slechts -- een deur ertussen.…

geroezemoes wanhopige suppoosten silenzio! in de sixtijnse kapel is de hemel niet te horen…

Het verdriet, de wanhoop en de pijn, het bracht me verder tot een nieuw besef van gelukkig zijn.…