Alle inzendingen over welgemoed

Hoog nasaal gakkend het voorjaarsteken schrijvend welgemoed noordwaarts…

Geen mens stemt mij zo welgemoed als een vrouw met naveldons jungle-joy zit in mijn bloed als water in een natte spons.…

Ze steekt, als ooit de hofnar, welgemoed de draak met politieke poppenkast. Of wil ze met dat luttel aantal bloemen het unie-toekomstperspectief benoemen?…

daar sta ik dan met mijn hertenharten gebroken regenlicht tegendraadse avonden en gesprekken zonder welgemoed, hamerstukken in de marge; totdat niemand ingreep draaiend in cirkels voorafgaand aan toekomst het is nooit gewoontjes dat dan weer wel…

Al zijn de velden doods en stil, Ik blijve welgemoed, En roep gelijk de vogel doet: En toch zal ’t lente worden!…

Midden op een anders drukke straat neemt een oude hond zijn kont de maat krabt zich aan een korstig rechteroor sjokt dan welgemoed en zonder op of om te kijken door. Hoeft die ooit nog uit te wijken?…

goedgemutst samen op een bankje stil leven in Nagoro haar ogen verdiepen zich in de verte van de vallei beide handen rusten open op haar schoot zijn peinzend hoofd gebogen als hij haar hand licht beroert twee mensen roerloos zij aan zij op het bankje welgemoed in dialoog in Nagoro een bergdorp stillevens…

Zij lachten en stierven welgemoed. Waar bleven de kinderen? Zij aten hun buiken rond in de honingboom en gingen varen op de vrolijke zee. Trof de bliksem hen niet van de dood?…

Bij 't vertrek, de volgende dag, is men welgemoed na 't ontbijten en het hartelijk, gastvrij ontvangen. Er valt niets meer te verlangen totdat de avond valt.…

Hoe welgemoed geniet ik van mijn taartstuk Daar ik reeds zie hoe hij straks mooi voor schut staat Haast zeker heb ik hem met deze kaart tuk Daar is de flop waardoor ik aan mijn baard ruk Arghh, runner-runner en een @#%$^&% kutstraat!…

Neem Heer mijn avondbede maak mijn hart van wrevel vrij leg in mijn hart de ware vrede maak mij welgemoed en blij.…

Daarna is er een happertje verschenen, dat trok toen even welgemoed van leer en groef zo tussen zevenen en enen een giga vijver, ja wat ik je zweer. Al vind ik het van hele grote klasse, ’t heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen.…

Die in zijn jeugd Het pad der deugd Heeft ingeslagen, En 't goede doet, Wacht welgemoed Zijne oude dagen. Maar die zijn tijd Onnut verslijt, Zijn frisse krachten Der zonde geeft, Moet afgeleefd, Verdriet verwachten Laat dan, o jeugd!…

zingt ons hart een nieuw lied voor de Heer, de toekomst heeft een nieuw gezicht, vreugde kent nu geen einde meer, wij groeten blij het morgenlicht, de dreiging van de dood is afgewend, het kruis is ons een levensboom, het open graf een monument, vervulling van een levensdroom, de horizon baadt in het stralend licht, de pelgrims lopen welgemoed…

Toen hun spel beëindigd was Liep ik met gezwinde spoed en stevige pas naar de kleedkamer, en welgemoed, vroeg ik heel gedwee, want 'k ben netjes opgevoed... Of ik met hen een fotootje mocht maken... En, ja natuurlijk mocht dat wel... Zo prijken ik en mijn zus Nel Al jaren aan de muur te kijk...…

welgemoed met krantartikel dat mij is toegezonden tot mij nemen kan, waarvoor ik u oneindig dank met mijn warme welgemeende hartelijke groeten wetend dat wij elkaar beiden op deze heugelijke dag andermaal op deze wonderweg zullen ontmoeten…

Hoe zit de huisman breed en goed Op zijnen stoel en welgemoed Keert hij de rug naar buiten En tegen kou en overlast Noodt hij de vrolijkheid te gast Met neuriën en fluiten.…

Plas dan, Winter met uw nat; Storm en vries daar buiten; Jaag uw lichte vlokken rond, Voor mijn dichte ruiten; Geef ons half rantsoen van dag, En een schotel minder; Welgemoed, bij zang en wijn, Klaag ik van geen hinder.…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach!…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach!…

En stelt zich de Oude, ervaren Gids Weer welgemoed aan 's dichtkunst's spits!…

in voorspoed en gevaren voer ge nu reeds zes paar jaren welgemoed en rustig mee in het hulkje van de liefde, dat de vlotte golven kliefde van de onzeekre huwlijkszee.…