Alle inzendingen over witte regels

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

voor mij is poëzie bedrijven woorden verzilveren als het moet in een fraai schuinschrift op een nog maagdelijk vel wit papier... naar regels zoeken die naadloos in elkaar overgaan als bij de daad en dan wellicht nog tot een hoogtepunt komen ook…

In ’55 is zij opgestaan, Door dapper op haar plaats te blijven zitten, Ondanks de scheiding tussen zwarten, witten, Trok zij zich niets meer van die regel aan. Voortaan denk ik, als ik haar zegel kus, Aan wat zij toen gedaan heeft in die bus.…

Voorgeschreven regels Vrijheid binnen vormvaste Gewaarwordingen Mijn haren, recht Overeind mijn ei Kan nooit kwijt Scheldend, kerend Onmogelijk tij En dan toch, bewust, strijd !…

een goede morgen op het kruispunt stoplichten rood met denklussen…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

Regel een heeft er alle schijn van. Regel twee maakt er geen geheim van. Regel drie maakt er een gordijn van zodat regel vier het dicht kan doen. Maar regel vijf wil nog naar buiten kijken. Hij zal regel zes licht over haar haren strijken: sextetteke! knettert het dan.…

Ik huppel alle lettergrepen af Ik moet hier absoluut geen fouten maken Ik mag niet van het juiste pad af raken Ik scheid het koren grondig van het kaf En mocht ik ergens toch de mist ingaan Dan heb ik dat dus opzettelijk gedaan…

Bedek het blauw Met smetteloos wit De regels zien simplisme Elke letter speelt verhit Zijn trillend spel Niets verlet de tonen van stilte Een onhoorbaar begin In donkere kilte…

Laat mij dit schrijven lees mij leeg en vul de woorden met om het even wat ze zijn voor jou en van jou gekregen ik behoud het wit wel dat zich tussen de regels legt ongeschreven en ongelezen het begin dat er altijd al was overgebleven.…

dat ik een open boek voor je ben wil nog niet zeggen dat je mij kunt lezen betekent niet dat je mij kent want tussen de regels, in het wit fantaseer ik een verhaal over jou, mij maar weet ik nooit wie jij dan bent bepalen de regels steeds het spel behalen de punten altijd het einde en draai ik vaak om hete brij beschrijven de zinnen…

blijkens studie naar dichters privé doen zij boven modaal intens corvee vullend gaten die zij wit laten hun gepoetste plaat is poëtisch trofee…

regels staan in kamers tussen muren met constructiefouten pennen kruipen door cement de muze slaapdronken in het stof van nadenken geluiden in scherp gekras nee er komt geen wending regels staan hier nog niet vast……

Zaagt ge nooit van gaan en komen, Ebbe en vloed de vaste regel, Nu in harten, dan in stromen? Want dat schonk een god op zegel, Koopbrief van uw tijdgedragen, Etherhel en bloedwarm leven.…

REGELS regels in het verkeer regels op het werk regels van fatsoen zoveel waar je iedere keer weer aan moet voldoen regels in de kerk opgezegd namens onze Lieve Heer regels als moraal geschreven hoe als vrouw of man te leven er wordt ons zo veel opgelegd regels volgeschreven fijntjes tussen de lijntjes met wat er al wel niet moet…

Er komen hoge hekken voor het spoor, Vrij uitzicht legt men tiranniek aan grenzen, Ze zullen ze wel leren die dat wensen, Want regels in dit land gaan altijd voor. Het volgende wordt hier steeds meer normaal: Het middel is vaak erger dan de kwaal.…

Maak geen regels. Regels maken jou.…

Deze regels zijn voor U die ons zag en ziet, En telkens laat weten Dat U ons nog zag Toen we onszelf allang Waren vergeten…

Wanneer u ooit een versje van mij leest Dan moet u zich daar wel gepast op kleden Ook ruim van geest zijn en van goede zeden En zorg dat u niet langs de regels sjeest En achteraf applaus, geen lang gezicht Want dan stuur ik u weg uit dit gedicht.…

de kiem is gelegd voor de solidariteit overeenkomstig de wil van mensen de toekomst tegemoet zien jouw ziel is het genezend lied voor kostbaar leven dat je onbeschadigd door het corona tijdperk tracht te loodsen in eenheid met het orkest het eeuwigheid lied van de violen…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

je woorden heb ik gedronken je zinnen zoog ik op toen proefde ik je regels en spoelde goed met sop…

Verkenner Plasterk doet verslag: 'Misschien Dat straks de PVV met BBB En NSC in zee kan, ook doet mee De VVD, maar hóe valt te bezien Bespreek eerst maar de inhoud, dan de vorm' (Een kabi- is geen snelsonnettennorm)…

Kijkend naar buiten, in al haar pracht staan daar stil maar ook vol kracht witte bomen. De vorst en rijp, maken takken wonderschoon het is prachtig, heel gewoon kale bruine takken, prachtig wit. Wie de schoonheid van natuur een wonder vindt, snapt dat ik geniet als een klein kind van dat prachtige fenomeen.…

Zij plukt het eerste uur van die dag en schikt tijd in nog te doen en nog te laten het lijstje, steeds korter verhaalt van ooit en nooit wanneer zij rode en witte rozen met een prachtig lint samenbindt schrijft de laatste regel zichzelf…

Een wit vel papier. Ze nestelen zich in de poriën Het worden woorden, dan zinnen, aaneengeregen regels van mijn hersenspinsels.…

spreek mij lees mij blader in mijn innerlijk bloot droom mijn dromen met open ogen ervaar mij als de vluchtige de immer reizende die zijn nalatenschap aan papier heeft toevertrouwd lees mijn geschriften tussen de regels en weet de essentie in al dat wit dat zich lezen laat door het begrip…

jij was mijn gedicht gedacht op papier ogen beloofden veel regels wit zachte tonen zetten letters zongen de zin woorden dichtten lachend elkaar vroegen meerstemmig open het eind je stierf bij geboorte in zwart op papier…