Alle inzendingen over woonoord / ruimte /vrijheid / tijd

Wereld, ik leef in het domein van lichte taal in wintertijd: de gangen leeg, de kamers ruim en zonder grens de binnentuin. Einder, bedaar, ik heb een huis dat mij bevrijdt; onder dit dak ben ik een mens die adem krijgt. ----------------------------- uit: 'Woeste grond', 1992.…

We groeien door de tijd met onze reusachtige voeten maken de wereld klein met onze reizen dat maakt ons groot als goden de tijd zit in ons hart de ruimte op zak, in ons hoofd.…

Ruimte grenzenloos. Stilte stil.…

’t Was lang geleden dat ik autoreed, Hij stond al weken stil in deze tijden, Ik moest me wel bedenken: 100 rijden! Dankzij dat ritje is het dat ik weet: Dat met elk ‘ietsje-minder-snel-weg-bord’, Ons landje weer een stukje groter wordt.…

"Broek op, Langedijk", zei de agent tegen de halfnaakte vent en sindsdien kent van Den helder tot Gent goed ingeprent eenieder in ons rijk Broek op Langedijk…

huizen nog altijd in hun burcht van geadeld bloed, de rechte rug verhaalt verwurgt de waardigheid, toen men nog om Gods genade bad Brabants parel ontkwam niet aan toorn en afzijn kende droeve dalen en weet wat de eeuwen geeft die krachten zijn gebundeld in de stad van serafijn Breda verspeelde haar water, maar haar land dat leeft de tand des tijds…

Een blauwig-groen vlak stevig aangetrokken tot onder de plint van de horizon. Daarop als door een reuzenhand suikerzoete molens zacht in het gelid gezet: rose; blauw; geel; groen; rose; blauw; geel; groen... Van rechts spiegelt de wolkenloze hemel tot aan de vijf roerloze sfinxen die witglanzend het achterland bewaken. En tussen…

Waar zwaluwen schier onvermoeibaar in en uit scheren en geen moment de grond raken rakelings langs de smalle ladder omhoog schieten en weer terug vallen door het vervallen raam Waar onkruid onder de pannen groeit nog authentiek nog niet bedorven Waar insecten oor verdoven duiven koeren op de cour Geraniums de potten kleuren…

III Kinderstemmen verklinken tot gebrom van baardige kelen en motorlawaai: De tijd staat niet stil. Nooit stil, ook niet in Leusden!…

er speelt een straatmuzikant de blues als een echo uit een andere steeg de schelde stinkt zoals de schelde stinken moet voelt thuis als vanouds de kaaimuur weerspiegelt mijn jeugd die verdwijnt bij springtij en keert weer terug als de volle maan geweken is en ik met mijn voeten geen water meer raak de blauwe steen blijft mijn bank…

met het plannen van de ruimte waarin wij leven met elkaar spreiden zich verbanden voelen wijken het gevaar al lang niet meer gewend aan delen van verleden versnippert zich geheugen dat de samenhangen smeedt verholen groeit er zielenleed tussen opgetrokken muren in verre van een veilig thuis levens kruisen maar we gluren immer buiten…

de zin terug vinden van het leven wanneer de stroom voorbij gaat onder de witte zon gekleed in manestralen wekt de stilte je langzaamaan als jij van huis veranderd het leven gaat door in de volle zon laat de tijd over aan tijd begin weer van voor af aan wandelend door het heden…

meer dan jij geeft adem jij en laat los in stappen zoen wat je achterlaat omhelzend verander van huis in stijl uitgesorteerd opgeruimd op een andere manier van kijken waait de wind achter de zon van seizoenen daarmee gelijkwaardig in de levensgeest met open armen wetende waar je van houdt leef jij je eigen leefritme meer dan…

Een uitbindig stralende voorjaarszon een perfecte fijne strakblauwe lucht zachtwiegende halfkale takken vriendelijk zwaaiende boomtoppen ik weet niet wat ik nu nog mis Kom, we gaan weg vanmiddag.…

Schip geknakt, nog niet gebroken, oh, wat ging het net weer goed Ook al klonk er eerst nog weerwoord onder Lenie’s hoge hoed Als straks alles is geborgen gaan weer vragen naar Den Haag Ziet nou niemand eens naar Zeeland, ’t hoeft niet eens perse vandaag! Maar om toekomst voor de Zeeuwen in een veilig, schoon gewest Als die rotzooi…

Amsterdam is een heel mooie stad vol mensen en verkeer en indrukwekkende gebouwen Ik was er maar drie keer en keek mijn ogen uit. Toch voelde ik me als Fries er wel thuis nu kan ik er alleen nog maar aan denken, maar ik heb mijn hart verpand aan het grachtenpand van Anne Frank want dat maakte toch de meeste indruk. Nu schrijf ik met een mevrouw…

Ik heb er al die tijd goed voor gezorgd, dat wist ik en dat wìlde ik. Nu het loslaten. Voor altijd loslaten van deze schuilplek. Om te gaan staan in het volle licht! Ik keek nogmaals naar de bloemen die bloeien in de herfst: ik zag een laatste roze roos opengaan. Alsof het nooit anders had bestaan.…

Als ik hier mag blijven wonen: heel graag. Als ik hier kan blijven, zou het heel bijzonder zijn. Als ik hier verder ga, dan begin ik bij een nieuw begin! Als ik hier wonen mag: dank je, dat je mij goed gezind was. Als ik hier woon, dan samen met de rest en allen! Als ik hier ga wonen, is het altijd dankzij jou. Wat immer bleef en is…

Als dit de plek is, waar ik wakker wil worden waar sta ik dan waar ga ik dan ik word wakker in deze droom.…

Het is mijn droom der dromen. Een eigen woning voor mij alleen waarin ik mag wonen. Het werd en is geregeld, op aarde als in de hemel. Het is mijn verdienste na vluchtelinge voor eeuwen almaar voortvluchtig te zijn geweest. Het is, waar ál het kwade, wat donker duister was en scheen... door mijn goede inborst gezuiverd gaat worden! Hier…

Gewoon een vrouw, geboren bij de kust, die als meisje speelde in ‘t duin, met broertjes zwierf aan 't strand, naar vuurtjes keek en laat terugkeerde..... Die nu weer 't duin beklimt, en luistert naar de lok van de branding, ze zwerft aan 't strand, kijkt wat is aangeland, het sop, de vlok, de zilveren rand, laag over laag, vorm…

ze verschuilt zich in een verlaten apenbroodboom achter de wortels vindt ze in de holle baobab haar onderdak oud en naamloos verborgen in een Afrikaanse boom ze zwijgt als het graf een gesloten deur de bosbewoners weten weten dat ze haar moeten verzorgen en aanbidden ze is immers een bosgeest verzonken in verlatenheid…

Je hebt van mij gewonnen! Voordat ‘k hier kwam, kon ik je niet goed plaatsen maar nu ‘k er jaren woon, moest ik me wel onthaasten: ik zag jouw duist’re hemels, roze zonnen, zoveel in jou gevlogen, mijn leven flink bewogen, driftig gedraafd op dreven, mijn zoon jou afgegeven. In jou…

er is geen tijd geen tijd nu voor verdriet er is geen plaats geen plaats nu voor paniek had ik kunnen weten had ik het willen weten er is geen ruimte geen ruimte voor een klaaglied alles lijkt opgelost maar blijft een raadsel de logica failliet…

Ooit keren we allen terug, naar vanwaar we allen kwamen. Naar het kind dat ik destijds was. Terug tot de stof waaruit ik ontstond. Verbonden in de geest die we samen zijn. Daar blijf ik wie ik ben en altijd was. Een dier zoals alle dieren waren. Als toeval dat bedoeling werd. Als kind van ons heelal.…

Vliegen Op de vleugels Van de tijd Onder de warmte Van de zon Waar jij en ik Geen tijd meer kennen En andersom vrijheid…

in de tinten van een cyclische palet rood oranje geel en groen blauw indigo violet draaien weken dagen door bestemmen golvend mijn octaven hogerop en dan weer neer ik verkeer bevreemd in fase met een voorbepaalde kronkellijn zal ik ooit nog slagen daarin vrijuit mezelf te zijn…

De leegte en de vrijheid, van niet te moeten hoeven. Volop vrije tijd te hebben. In overvloed. Af en toe. Kijken en luisteren, naar hoe andere mededieren leven. Hoe ze lopen, vliegen en kruipen. Durven druktemakende mensen, eindelijk, op vrije voeten staan? Kunnen mensen volle aandacht schenken, aan wat ons allen aandacht geeft?…

de tijd wil nu wel eens naar buiten wil weg uit zijn tikkende beklemmende hok wil in alle vrijheid vogels horen fluiten want als hij binnen blijft, dan wordt hij echt een oude sok eindelijk lukt het vader, de tijd gaat los straks een winters uurtje terug en dan weer een voorjaars uurtje naar voren het brengt verwarring in het bos je moet de…

Ik hoor de woorden van de ander en blijf luisteren naar mijn gevoel ik sta open en verander; soms een beetje, soms een boel zo bezie ik nieuwe wijsheid welke ik soms negeer en soms erken want ik heb de ruimte en de vrijheid van wie ik word en wie ik ben…