Alle inzendingen over woorden vaarwel

Jouw stem fluistert in het duister zegt mij altijd hopend weer gedag, maar in glinsterende ogen echoot onze afscheidslach…

Waarschijnlijk denk je nu, ga toch weg, laat me gerust, en je hebt gelijk meis, dus heb ik je vaarwel gekust...…

Als ik denk aan de laatste tijd hoe is alles gegaan een tijd van vreugde een tijd van een traan ik laat een heel leven achter mij en ga weer opnieuw beginnen Als ik denk aan de laatste tijd ben ik nu echt alles kwijt m'n kennissen, m'n buren, m'n familieleden horen die voor mij bij het verleden ik ben mijn eigen weg gegaan en ga…

Vaarwel! geliefkoosd land vol liefdeleven, Waarin ik leefde voor de liefde, en zij, Die mij de liefde heeft in 't hart gedreven, Het leven liefde! 't Leven gaat voorbij, De liefde blijft.…

Als een schip met transparante zeilen, terloops en licht, verliet een afscheidskus de haven van je mond. Ik bleef verstild achter op de kade en staarde nog lang in de verte alvorens me om te draaien en de mistige avond in te lopen.…

Als ik mijn ogen open doe zie ik jou dan voor mij staan? Ik ben heel erg moe Je laat mij toch niet gaan? Ik heb lang op je gewacht nu is het ten einde. Ik heb mijn wens niet volbracht maar het was wel een fijne. Ik zeg je nu gedag ik hou het niet meer vol. Vandaag word het mijn sterfdag jij was voor mij waardevol. Vergeet mij niet…

We huilen samen en bedanken je voor alles wat je ons gaf We zullen je missen en nooit meer vergeten, Vaarwel mijn VRIEND Veel knuffels van je Baasjes en Bazinnetjes…

wegdeinen in mystiek zweven als zwanendons op warmte van de Rustrivier jij streelt mij als ik mijn hoofd neerleg in jouw hals ik vaarwel je als jij wegdrijft naar China ons land waar jouw ogen behoren…

." Zo zult gij spreken, en vaarwel daarmede, o Dichten jong en licht: ons roept de tijd tot hoger peil en zwaarder bezigheid.…

En al die tijd lag daar Dat heel gewone stukje papier; Niemand wist Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief Op zou worden geschreven. -------------------------------------------------------- uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons, de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk, er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen. De trein verwijderde zich schokkend van Parijs, onwillig bemand door een man in uniform, verstoten door de stad. Ik liet me brood en…

ik wil je stem niet horen wanneer ze afscheid neemt op toonhoogte van brekend glas vertelt hoe mooi het alles was maar zwijgt hoe jij dronken werd zomaar naast mij schaamteloos een ander verleidde een eind maakte aan ons beiden de woorden die je zei gaan wellicht verloren maar de naklank van je stem zal ik blijven horen…

Een vaarwel aan de zomer die langzaam sterven gaat als het blad verkleurt en loslaat van bomen en struiken. Die buigen voor het afscheid en zachtjes hun tranen wiegen als een allerlaatste groet nu de zomer plaats maakt voor de herfst.…

hoelang zal 't laatste lied duren klanken der uitgeleidene hoeveel engelen zullen nodig zijn om het koor te vervullen waardoor de hemelpoort gestaag haar deur zal openen op het juiste moment licht zal schijnen ter begeleiding om haar te brengen daar waar wij nog niet klaar voor zijn liefde de boventoon voert klinkt 't vaarwel onherroepelijk…

't is tijd om verder te gaan verder dan ver, uit jullie leven vandaan. En wanneer ik dan ga, kijken jullie me verdwaasd aan inderdaad, zover had dit nooit mogen gaan.…

Ik heb van je gehouden, een tijd van blind geluk. En het is niet zo zeer jouw liefde voor mij als wel mijn liefde voor jou die ik mis Want jouw liefde bestond niet. Maar je vulde mijn denken, je vulde m'n uren. Ik kon zelfs een papier alleen met jouw naam vullen Nu ben je enkel nog gedachten waarmee ik mijn nachten vul.…

[Haiku] dreinende regen opspattend rondom de kist een hemels kaddisj…

[Haiku] daar gaan de wolken één voor één drijven ze weg maanlicht op hun rug…

Vaarwel..... Oudste gebouw van onze Vesting, tijden meegegaan, eeuwen blijven staan. Statige oude dame die speelde met de zon. Stormen overleefde, en oorlogen doorstond.…

, oude boom: wuif vaarwel naar mijn verloren liefde…

te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het orkest een voorzichtige hand sensibele oren wenden zich stil naar alle kanten van het geluid zijn hart is zwaar hij zwaait met oneindig verlangen Bruckners Zevende een sereen vaarwel…

Hij kan niet meer bij ons zijn. Er is nu verdriet en pijn. Na een kort ziekbed is hij gestorven en heeft een plek in de hemel verworven. Het schip blijft aangemeerd en het tij is gekeerd. Een kapitein als hij zal er niet meer zijn. Het varen zat hem in het bloed. Hij kon goed koers houden en je kon op hem bouwen. Geen schuimend water…

De aan lager wal geraakte kapitein, het water staat hem al aan de lippen, zijn huwelijk loopt nu op de klippen, omdat er telkens aanvaringen zijn. Z'n vrouw loopt al een tijdje te klagen, want ze kan zijn fetisj niet meer stelpen: de belangstelling voor haar oorschelpen, en wil geen matrozenpakjes dragen. En dan is er ook nog gehouwehoer…

Wie ben ik Om jou te verwijten Dat je niet meer verder wilde Een oordeel Dat is niet aan mij Wat er toe doet Is niet wie ik ben Maar waar ik ben En wat ik voel Ik ben hier Jouw laatste woorden Ik herhaal ze nog een keer Maar ze verdwijnen In de stilte Want ik ben hier En jij niet meer.…

vader is niet meer de laatste schoor is weggeslagen het is een vreemd gevoel en 't doet een beetje zeer ons eigen lief en leed voortaan alleen te moeten dragen er is niemand meer vooraan het schip vaart nu op eigen kracht in 't midden van de oceaan de dageraad ver achter ons en ginder lonkt de nacht angstig zijn we niet want wij…

, kent duur noch rust naar vaders voorbeeld, vol met grap en grol en met een moeder die hem 's avonds kust voordat klaas vaak zand strooit over z'n bol Eén anekdote ben ik niet vergeten een indian summer vol nazomerdagen liep hij met vriendjes op het plein te zweten tot vader hem die middag af kwam halen 'Vaarwel!…

geluk is vluchtig als een vlinder die op je neerstrijkt als op een bloem wat nectar neemt en je vaarwel kust…

vaarwel ook zonder gezicht heb ik je lief…

Het doen alsof zal ik geloven, geloof is een sterke kracht, je bent niet weg maar hier bij mij, zonder afscheid is er geen vaarwel. De herinnering maakt levend, zo heb ik je terug gedacht.…

Wat voor woorden geef je filosofen als ze sterven gaan? Wees gegroet mijn vriend? Ga met Plato? Of kijken wij terneergeslagen naar een kist die zich laat dragen niet bewust van weken, jaren die voorbij gevlogen zijn? Dan een woord nog, nu de laatste kaars nog hoort: vaarwel. Er zijn geen woorden meer.…