Alle inzendingen over woorden-stom

Niet te bevatten, niet te geloven, niet in te schatten al die zinloze oorlogen. Niet een plaats te geven, niet te kunnen begraven, niet te mogen rouwen, of simpelweg naar de laatste rustplaats te dragen. Niet te begrijpen, niet te snappen, vijf minuten stilte is alles wat we kunnen. Onbegrijpelijk…

Wolkenformaties stomen op over De Fantastische Oceaan de wind Zit erachter Hij is tegen saaiheid Wolken kennen geen afgunst En zijn niet verwaand.…

wel fictie zijn ik zoek het laatste blad om het enigszins te begrijpen het is verkreukeld ik strijk het niet glad ik wil het plotseling niet meer weten ik smijt het met open eind in de hoek stom boek!…

door bloesemtakken schijnt voorzichtig het maantje lente komt op stoom…

zo stom dat ik dacht dat zij altijd voor me klaar zou staan zo stom dat ik dacht we gaan er SAMEN tegenaan maar nee hoor dat is niet zo ze blijft bij je uit de buurt en loopt dan als een hondje achter iemand anders aan ik bedoel dat als er iemand is die zich een vriendin noemt maar als je ruzie hebt ze er niet meer voor je is…

Hoe kan je toch zo stom zijn, ze schaadt je vertrouwen en nog zie je niks, maar hoe kan je nu een leven gaan opbouwen. Leven met een serpent kan je niet, haar schoonheid is dodelijk. Koud in hart en kil van ziel ik zie je stuk gaan van verdriet. Haar blik maakt je blind, haar stem dooft een ander zijn woord.…

in mijn hoofd daar buitelt het waaien woorden door elkaar denk ik daardoor weer het volgende: de storm in mij die woedt altijd en zie wagons vol met lettergrepen voor me in sneltreinvaart dit papier op rijden geblazen uit mijn oren met stoom, maar zonder kokend water waar ging mijn gedachte nu toch over? hopelijk komt die nog later…

later als ik groot ben gaan ik boeke sgrijven goed m’n kind dan ben ik kunstemaker en ik wor ook de bruna goed m’n kind misgien wor ik wel sgilder maar nooit stom weif wat zeg je nu m’n kind dat ik geen stom weif worrrr ik neem geen man…

Ik wist dat het aan mij lag, Aan mijn stomme daad. Maar nog een klein beetje gehoopt Dat we hieruit konden komen met wat gepraat Het is spijtig dat het zo gelopen is En erg jammer van je tijd. Ik wou dat ik je in je armen kon nemen Goh wat heb ik een spijt. Spijt om iets, wat nooit meer terug zal komen En waarvan ik nu tot aan mijn dood…

de lucht dreigt onweer steekt de kop op de wind wakkert aan de ambtenaar kijkt naar de oostrand vol donderkoppen de koppen in de krant maken hem onrustig hij houdt niet van frisse wind met rode koppen zitten de bestuurders rond de tafel de wind is opvallend het dondert en weerlicht het spoelt tegen de ramen de ambtenaar krijgt…

Nou, als je het mij vraagt, ik vind het maar stom.…

Stom hoop ik mij dood te snikken. ---------------------------------------- uit: Lelietijgers (1856)…

mijn leven niet het gaat op in wolken van verdriet zo saai, ik kan niet meer spelen ik ben me al lang aan het vervelen iets ergers kon er niet gebeuren deze pupertijd gaat mij verscheuren De jongens staan in de rij ik wil ze er echt niet bij laat ze lekker kwijlen lekker op mij geilen Middelbare school ik haat je echt je wereldje is stom…

Goed: ik ben geen redelijk wezen. Verloor mijn reden al in ratio, mijn ratio ook reddeloos verloren. Mijn ogen storen duisternis. De herrie van mijn naaste buur, heb ik nog het meeste lief. Want hoezeer ik ween, om bloemen in de knop gebroken, ik heb haar zoetheid nooit geroken. De klanken kan ik hier niet horen. Vrienden, broeders…

Maar ik ben ook gewoon stom…

snel zijn pen maar weggesmeten want geen woord is mooi genoeg voor jou…

Kort maar krachtig, stom maar soms leuk. Nu is het dood. Lachen en dan weer spannend. Te leuk, zo nu en dan. Een verkeerd woord en nu is het over. Raar en erg vaag. Onduidelijk en toch zo duidelijk. Nu is alles vreemd. Een lach en nu niet langer, een fout van beiden. Alles is anders. Ik ben afgeknapt, jij ook. Vreemd maar normaal.…

ogen vertrouwen jou breken liefde vragen stom luister verdoof mij niet…

" Het heeft me pijn gedaan de woorden uit jouw mond Ik zal er vanaf nu alleen voor staan Totdat jij bij zinnen komt…

het begin hapert maar sukkelt verder dan op stoom, recht door het midden en dan dwars door de hemel heen.-…

ik trommel weer het ritme van de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose…

alsof het bakstenen waren gooide de dichter met woorden schelden en vergelden het enige wat telde omdat hij geen roddelblad zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender…

geen roze schoenen dit keer maar zilveren al brachten zij geen stom woord uit, nee dat deden de roze sneakers wel waar zelfs wieltjes onder zaten en ze iedere keer net niet mee op haar smoel ging haar moeder maande haar nog tot stilstand en lachte haar gouden hartjes-tand bloot de invloed die ze ooit dacht te hebben bleek haar…

dat is stom, dat ik daar nu pas achterkom.…

'Biso' heet mijn kat, ik moest haar achterlaten, oorlog is zo stom (Hanin, 5 jaar, Syrië)…

Woorden afslag Mijn gedichtjes zijn jaren geleden geschreven en hebben hier een mooi plaatsje gekregen Analogie is overbodig ik hoef niet in therapie De wachtkamers zitten immers al vol maak over mij A U B geen zorgen Hier geen vijvers van tranen wel tranen van lachen en dan een natte broek Dank u voor het bezoek…

Tot mijn adem ze gloeiend doet stomen en wie op mijn Taal zich liet drijven zal hun hitte verzengen en bijten. Mijn woorden gesproken als aarde vormen vaste en vruchtbare bodem. Totdat ik de steun eruit wegblaas een stinkend verzwelgend moeras bijft waarin de onzekeren stikken.…

bladerloze bomen fabrieken stomen vergiftigde wateren stinkende kolken zwarte tranen huilen de wolken…

Mijn hand strekt zich in smeken uit voor hij vertwijfeld naast me zinkt mijn blik wordt troebel en verdrinkt moedeloos als ik mijn ogen sluit Het is te laat, je drijft de nevel in nog eenmaal kijk je treurig om woorden steken en ik staar stom vanaf mijn einde naar jouw begin dan slaat de duisternis me blind en zoek ik spartelend…

belletjes omgeven Onderwaterkoningin Woorden vallen op hun plaats vormen een gezicht Kijken je stralend aan omgeven je met licht…