139 resultaten.
Deterministe
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 285 Ze waant zich
een kardinaal
van gotische strekking
het kattenluik is haar te min
deuren
kunnen niet gigantisch
genoeg zijn
en ik kom slechts
met het pakketje van
het schuivende terrasraam
driehonderd kilo
droog gewogen
het vraagt slechts
het lichte gezwel
van de biceps
van haar eunuch
of speelt daar
het wringen
van…
Kleurverloop
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 447 schakeringen wringen
elke volgende lente
tot in het transcendente
dringen ze verder door
en telkens dommelt ergens
een verholen bloem in knop
droomt alweer een meisje
haar allermooiste doek
ze wil nieuwe kleuren
grijpen in het ijle
en met felle vegen vatten
tot nogmaals vruchten licht
naar donker rijpen…
Te-leur-stel-ling
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 110 D e ene dag is de andere niet
E n dit is precies zo met mensen
C haos soms in hoofden
E erlijkheid vaak vaag
P recies dan gaat het wringen
T elkens als waarheid zich wil openbaren
I s het tegenovergestelde het geval
E igenlijk onaangenaam…
Drama-docu
snelsonnet
4.0 met 3 stemmen 295 ‘n Rauwe, hedendaagse streekroman
Rond zaken die bij woningbouwbuurt-buren
Al vele jaren wringen, schrijnen, schuren
Waarop dan steeds ‘n plan komt voor ‘n plan
‘n Docu vol oud zeer in arren moede
Ik spreek de taal niet, maar ik voel de woede…
ONDER HET GEVOEL VAN ZWAAR LIJDEN
poëzie
3.0 met 14 stemmen 3.037 En ik schaam mij niet te belijden,
Dat ik in mijn eenzaamheid ween,
En mijn handen wring, en tot U
Smeek om mij te helpen, want alleen
Gij mijn Almachtige kunt mijn strijd,
Mijn leed en mijn smarten verlichten;
En mij weer moed en sterkte geven,
Om dan weer te wandelen in het licht,
En in een beter en vreugdevoller leven.…
Moord
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 753 Wring je iemands nek om, direct in de doos
Pest en tergt men je dag en nacht, niets loos.
In gezelschap, best een aardige knul en wat joviaal
Je slachtoffer vernederen en kwetsen, meestal verbaal.
't Laat geen bewijzen na, voor de dader erg handig
Een bloedend hart, dat nog amper klopt, 't is moord!…
Alle angst voorbij…
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 235 Zodat het soms gaat wringen,
mijn tijd is kort en broos.
Dan kan mijn bloed gaan zingen,
zeilend langs een regenboog.
Geen grenzen en geen dwingen,
door golven naar omhoog.
Het leven lacht en schittert weer,
geen gisteren en geen morgen meer.
En alle angst voorbij……
Doorzien
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 175 In de ledigheid van lucht
zijn er volop bochten
om ons in te wringen
een onmetelijke ruimte
zonder weerstand of verzet
Een smalle basis
een breekbaar draadje
het meest wankele evenwicht
het is genoeg om rechtop
naar de hemel te reiken
Tegen onze bevlekte achtergrond
schieten we nietig en vluchtig op
we denken hermetisch
met een doorzichtig…
Crisiswipper
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 513 Het was weer bijna als vanouds
in elkander vrij gevochten
verzengend ver van al het kouds
wringen onze laatste bochten
snakkend naar de pure vormen
die het leven inhoud geven
hier het haakje voor de wormen
daar de zeilen om te reven
varend op het kompas van maan
stap ik over op een klipper
ik stop mijn netelig bestaan
als verstokte crisiswipper…
In confronteren
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 97 heb de wegen verlaten
om voor even
het patina van kerkdeur
en jezusbeeld
niet donkerder te maken
het kaarslicht
niet te zien in
gelijkgestemde ogen
gedrogeerde vroomheid
van tijdelijk gedogen
ben op bedevaart
wil voelen waar
de schoenen wringen
de pijn vervloeken
van mijn zere voeten
in confronteren
zonder anderen
te bezeren…
Binnenskamers
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 74 Ik hou van
letters,
woorden,
daden,
hoe ik lijd, ik zoek, ik zwoeg
honger dwingt me
zinnen wringen,
kamers binnen.…
Blindzicht
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 163 op een gebroken dag
gaan vezels wringen,
zullen doornen
cellen binnendringen
dan laten hersenstormen
buitenlucht schrijnen
tot binnenbranden,
netwerken ontknopen
tot wankele periferie,
maanden indikken
tot sterfminuten
dan klopt het hart
met gestokte pas,
vlijmt een scheiding
in haarloos glas
dan is het wachten
op luwte van het…
Kerstboom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 197 Ik wring me in onmogelijke bochten,
Het kerstfeest werpt zijn schaduw weer vooruit.
Elk jaar als ik de buitenboom versier,
Dan hoort de buurt mij kraaien van plezier.…
Een eureka lang
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 505 Zo dichtbij als het water van de rivier dat zich wringen
moet in bochten allerlei om oog in oog te staan met de zee
en bij zeezicht er zijn en eigenlijk ook weer niet,
eerst zoetjes aan nog zout worden.
Weten dat alles op pootjes terechtkomt in dit moment
van laatste loodjes en ik verlicht in het overgeven aan.…
Wit damast
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 947 Wit damast
met vouwen vast
je lijn ontvouwd
op kreupelhout
Voor wie je morst
met dorst of zout
kauwt de korst
van kippenbout
Zuren kringen
jaren oud
wringen zich
in stof benauwd
Totdat sonoor
gebleekt ivoor
zijn nukken lalt
in stukken valt
Wit damast
men scheurt je vast
tot repen bloed
en luiergoed…
Onderweg
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 131 overal onderweg
laat ik woorden na
als een uitgedund gedicht
als een blik in jou richting
en hier en daar zweeft
er een zin - tussenin
de schoongelikte alinea’s
zacht uitgedrukt
tussen alles wat zwart is
overal onderweg
wring ik me in letters
drop ik souvenirs
als kleine tableaus
op zoek naar
juist dat woord
dat vertelt – waarom…
zonder titel
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 627 Maar in dat
'even' gaat het wringen, want vogels,
bomen, worden eigenlijk niet oud.
Ze zijn zoals ze waren in mijn
kinderjaren, zoals ze in mijn laatste
herfst weer zullen zijn.
Ze keren telkens weer, terwijl ik
meer en meer in een decor van
mist en bladeren verdwijn.…
De roep van een plichtloze zee...
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 182 Weg, ver weg van alle gewone dingen,
me niet meer in allerlei bochten moeten wringen,
voor alles wat moet. Op tijd!
Want anders krijg je op deze wereld spijt...
Nog even genieten,
de laatste koele zeespat in mijn gezicht,
Voordat ik weer op moet schieten.
Als mijn horloge de haastige tijd bericht..…
Herfstbomen
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 378 De indianenbomen uit een vergeten jeugd
wringen, grilliger takken, dan weemoed
de zomer kwam, in puur en liefdesrood
zwijmelde razend, heftig in een ontvangen schoot
door dichtersklank en geest voorgoed genezen
vriendschap, door en door, in ziel, totale wezen
verliezen herfstbomen, blad, na blad, tot spijt
een dramatisch silhouet van dreigende…
eine kleine Nachtmusik
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 222 in zijn hoofd woedt
een wervelstorm als
een centrifuge die
volhardend zware
toeren draait
als een
ondoordringbare wals
nadert een
dreigende hoge
geelbruine muur
het zandtapijt groeit in
de verzengende hitte
ontelbare stofdeeltjes
wringen zich in
zijn ogen en oren
zijn schreeuw brengt
geen geluid voort
als hij langzaam…
De empaat
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 53 aan te trekken
Zijn pas ontdekte spiegelkleren
Waarin geen mens hem kan bezeren
Omdat die hem totaal bedekken
Gevolg is dat zijn hersencellen
Belaagd door andermans problemen
Het filteren niet op zich nemen
Hem met teveel aan prikkels kwellen
Zijn arme brein wordt overladen
Hjj is een volgezogen spons
Die niemand voor hem uit kan wringen…
Gedoemd
hartenkreet
3.0 met 12 stemmen 684 vertwijfeld in schaduw zijde
overpeins ik mijn geleden tijd
verafschuw rimpels mijner handen
wring ik mij in de stroming van weleer
echter opgenomen word ik niet meer
geslonken is mijn gulle minne tijd
doch gesmoord dendert deze voort
ongezien over de amoureuze vlakte
verteert het mij en heeft mij stil vermoord
nimmer kan en zal ik…
Geen terugkeer
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 701 moeizaam wring ik me tussen
de regendruppels door richting
uitgang langs de lange oprijlaan
staan mensen zonder gezichten
de ruggen naar mij toegekeerd
stampvoetend op de grond naast
de bomen eikels vallen muziek
van Beethoven wordt gefloten
door het zangvogelensemble
abrupte stilte als ik passeer
wegvliegende zwarte kraaien
krassen…
Delven
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 114 de tijd moet nog vloeien langs ontelbare korrels
nog wringen langs doorwrochte grond
zich ontknopen en weer verwarren
in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht
van stervende ogen, duizend doden lang
de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek
zich nog blussen in het gelede landschap
zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart
vooraleer…
Boom in park
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 171 Door het sierlijke staal,
wring ik me naar binnen.
Imposante boom,
met takken die reiken,
naar alomvattend licht.
Zielen die schuilen tussen
groene bladerpracht.
Dichtbij een fontein,
een waterval in steen en brons.
Jouw schaduw,
over monument van glas.
Geschiedenis bewaard,
in grond waarin jij staat.
Strijd en storm heb je geweerd.…
Grimmige grauwe wolkenstrijd
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 267 van twee kanten komen ze aangedreven
grijs en grauw, als twee enorme kwallen
ze kunnen elkaar blijkbaar niet passeren
noch elkaar vreedzaam ontwijken
en botsen na enkele minuten op elkaar
krijg nooit genoeg van ’t kijken
naar dit dampige hemelse spektakel
dat wringen en dringen van vochtige luchten
het uiteindelijke samensmelten tot een nieuwe…
rangeerheuvel
netgedicht
3.0 met 65 stemmen 630 wringen de bodem open. Scheuten water
in droge monden en licht achter zwarte ogen.
zoeken barsten in de omklemming van de stam.
Basismieren volgen kromme koninginnen. Sleets
zijn hun vage kleden. Scheef de gesteven boorden
van de klerken. Klokkenluiders slijpen hun pennen.
Wij, languit in nat gras.…
Wees
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 274 Jezelf verliezen
In bochten wringen, gekwetst worden
Niet erg willen vinden
Geen kind kunnen zijn.
In jezelf terugtrekken
Een panser om je heen.
Gevoelens uit het verleden
Keren weer terug in het heden
Zoeken hun plek in het geheel
Soms wordt me dat te veel
Teruggeworpen worden in de tijd
Ik hoop dat het met de jaren slijt.…
VERLIEFD...
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 701 Wij waren zo verliefd
verliefd waren wij
alleen oog voor elkaar
rest uit het oog verloren
De paadjes
breed of smal
weggetjes achteraf
ze konden ons bekoren
Maar vooral
de bankjes bij
zon en maan
maan en zon
Het is daarmee
dat het allemaal begon:
het spel van handen
van vingers die zochten
Het wringen...…
Op een mooie zomerdag
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 1.043 Ik doe je kleinste slip aan en wring me in je
zomerjurk. Hoe lang gelee dat ik jou was?
Hoe je roept: “joehoe” en daar ben je al.
Meteen ben ik weer waar ik was.
De hond geeuwt. Het verveelt hem.
Heb je de krant? vraag ik door je rits.…