Alle inzendingen over zand

ik wist dat zij zouden komen kleine spiralen van zand voelde ‘s morgens de zon al prikken op mijn gezicht en hand ook het steels verschieten van de duinse schaduwkant waar de alom aanwezige gekko’s kartels stappen op de rand nog hangt in de pittige geur van olijven ui en paprika een kip te garen op het vuurtje dat maar niet…

Verworden tot een schaduw op het zand Bizarre spiegeling in water of op land En flarden van gedichten Larderen haar gedachtestroom De werkelijkheid veranderde tot droom Verloren dagen kleven zich aaneen Verwachtingen in doosjes opgeborgen Haar hart gesloten in afwachting Op de droom van morgen Ze verdoet haar toegemeten…

die van belang zijn voor leven en bestaan op aarde bedroevend is haar oogst in tastbare resultaten wel vage toezeggingen als wij weten waar wij samen over praten om dat vorm te geven duurt jaren breekpunten zijn ego en de eigen vrijheid in maatschappelijke gebondenheid in een teveel aan geesten botsen meningen als korrels zand…

er wordt zand gestrooid in ogen die willen kijken rood zand dat het intense lijden uit de woestijnen kleurt waar botten slechts tijdelijk de plaats markeren als dood passeert het duint stormachtig in de wandelgangen van megatheater natuur schrikbarend schrijven statistieken de tijd die nog door kamelen en nomaden wordt…

Staande in het natte zand. Komend van het noorden, Uit de schrale, lage oorden; Kijk ik nog eenmaal achterom, En vertrek, met stille trom.…

Aan het strand ontmoet, bedolven of ten onder gaan aan een overvloed van mens op mens het gevoel van branding. Laat mij de jutter zijn die de leegte van de rotsen schraapt dromenvanger van zee en overblijfselen, het oneindige begroeten, weer terugspoelen naar de bron. Dag zon, dag maan, dag mens ik ga.…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

nog zwaai je in een warm en rond bewegen maar de zekerheden lijken wel vergeten als los zand glippen zij door je vingers heen houvast biedt er op dit moment niet een toch straalt je lach en glimmen ogen de stem zingt moeiteloos in het chaos gedogen de ernst is afgevlakt die greep ons vroeger bij de keel en het nog kwetsbare…

het was onaards de plaats waar ik jouw voeten waste er was alleen een lichte plek de wereld heel ver weg er golfde zee in een mildheid zonder overheersend kuiven zij bloeide blauw op het witte strand van schelpend zand een zilte zon scheen magisch licht mystiek weerkaatste in je blik wij voelden de nabijheid van het paradijs…

voorbij het schaduwrijke loof van eeuwenoude eiken zindert zomerse hitte over geelkleurende korenvelden naar kerktorens in het verre land stilte markeert de vlucht van een spaarzame vogel die hard schreeuwend de koelte verlaat geschrokken door een plots springende haas wind ruizelt het blad krijgt houvast in spiralend zand op het uitgelopen…

In mijn land, hier ver vandaan Stond een huis vol vreugde Op de muur bij voordeur stond gegraveerd “familie Hamidi” dag na dag zag ik die gegraveerde zin hier voelde wij ons tussen deze muren veilig en vertrouwd alsof de bewegingloze steen op de muur nooit uit elkaar zou spatten Helaas, echter deze steen was in zand veranderd zand die soms…

Galopperend paard Over toendra en steppe Het opstuivend zand…

sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil geloven stuiven mij de oren dicht,graaf een diepe kuil, door het zand…

wat wazig En ik kijk naar jou In je ogen zie ik Wat ik weten wou Een veilige haven Waar ik invaren mag Ik strek mijn hand uit Met een kleine glimlach Onze vingers die raken Je ogen kijken me aan Vragen weet je het zeker Ik voel alle twijfel gaan Mijn hart behoort jou toe Mijn hand neemt jouw hand En ik geef me over Aan de zee en het zand…

Natte ribbels in het zand verraden dat de zee Zich haastig teruggetrokken heeft Krabbetjes vluchten verrast Bubbelend de diepte in Een schuimende branding hapt En breekt kletterend op het zand Wolken jagend komt een luchtkasteel voorbijgeraasd Bakken met rommel hozend De hemel vol met herrie Een donderende stilte achterlatend Versuft…

luiken de wereld buiten ordende zich in verder sluiten gaf mij geen gezicht zelfs het roepen van mijn naam liet ik zeilen strijkend zonder aan te leggen gaan ik dobber rond want het tij is dood de zee droogt op aan een onbekend stuk strand ik spring en dwing mezelf aan land zie in opperste verbazing weer voetstappen in het zand…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

gevallen vogel stof geeft nog een aarzeling dood laat zich wachten…

Geen goudkleurige akkers met bloemgele korenaren maar diepgebogen spijt toen ’t spreken mij nog toebehoorde in talen wereldwijds het gezucht van falende duinen en ’t zicht dat gelauwerd en tijdloos de afstanden schiep werpt nu stroken nevels met aan de randen het stoffige vluchtend zand zelfs het water krijt strepen aan de horizon en…

Voeten in het zand. Je voeten maken in het natte zand een perfecte afdruk, ik probeer dat met mijn voeten ook. Zodat als je omkijkt, Je jouw voeten en mijn voeten Naast elkaar ziet lopen. Je hoeft trouwens niet om te kijken, Want ook omdat je mijn hand vasthoudt kan iedereen zien, dat we samen gaan.…

Hier, neem nu alles maar dat je steeds stelen wilde te moe is mijn gemoed om nog wat terug te doen. Mijn dagen zijn al lang een stille dood gestorven ik voel niet meer de pijn van wat had kunnen zijn. Mijn zakken zitten leeg beroofd van alle werken waarvoor jij vangsten ving maar de verdienste zweeg van daden en vol roem de handen…

Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Bloed stormt door onze aderen,ramen beslaan,energieën versmelten. Verstrengeld tot een lichaam. Hart in het zand wachtend op het zilte water met haar zoute vacht. Hand op de klink, ieder zijn weg, maar voor eeuwig verbonden.…

en ik Voorgoed bij elkaar Ook al lijkt het nu veraf Lijkt het eeuwen geleden En maakt het wachten me bang Koude regen komt over me heen Het kan me eigenlijk niet schelen Ik blijf volharden Mijn gedachten zijn bij jou Omdat ik van je hou De dag dat ik naar huis kom Het einde van de wacht Een vreemd land Ik schrijf je naam in het zand…

als je me even niet ziet dan kan dat zeker kloppen het dauwt namelijk vlak boven de aarde ik teken daar in het zand met mijn vingertoppen een hart vol met kinderogen geloof me, ze zijn van onschatbare waarde zij spreken mij toe en ik ik raak weer opgetogen…

De doodsoorzaak van koning Toetanchamon Stond altijd in het vakje ‘varia’ Maar de farao stierf aan malaria Geen hoofdrol in de film dus van Matt Damon Want die heeft niks met dood door muggenbloed (Dat kreeg je anno toen al niet vergoed)…

Ik ga je dragen, een spoor van stappen onherkenbaar in de golven, als losse korrels zand in de woestijn, schoongeschuurd het land van dreigen, de zand van zo verrassend. Voetafdrukken van het weten, vervaagd slechts gedeeltelijk ingevuld met zand twee versterkte gebouwen vallen voor het zwijgen, wanneer 't moeilijk is.…

Met losse korrels van striemend zand snijdt de wind door het herfstachtige land. Ontelbare druppels geselen het gelaat over de rug van de dijk van dit klimaat. Lief en leed doorkruisen mijn gedachten, Ik fiets, ik leef! en wil echt niet wachten. Morgen is daar wel de zon.…

heb met eigen handen een monument gemaakt restaureerde zand met water als cement modelleerde naar verhalen uit hun herinnering die ik opving toen ik woelde en het vroeger leven voelde geen luchtkastelen maar een vaste burcht met muren en kantelen vergeten waren tijd en plaats tot ik de zee zag komen mijn monument weer…

Alles overziend kom je tot de conclusie dat er weinig samenhang is maar vooral los zand dat wegglipt tussen vingers die proberen individuele korrels toch vast te grijpen in de hoop dat er enkele overblijven die de moeite waard blijken te zijn om te blijven koesteren omdat hun schittering de dofheid overglanst…

en steekt zijn hoofd in de grond tijdens een storm van zand…